Macroom
Op vakantie gaan betekent meestal vroeg opstaan. Zo ook deze keer. Om half zes gaat de wekker. Snel wassen en aankleden, nog even een bak koffie achteroverslaan, de auto ijsvrij maken en uiteraard inladen. Om kwart over zes rijden we weeg en gaan richting Rotterdam waar we pa ophalen.
Zonder file of vertraging rijden we naar Schiphol. Pa rijdt onze auto weer naar Rotterdam en wij moeten heel even wachten maar kunnen toch al vrij snel inchecken.
Het vliegtuig vertrekt iets later maar we komen na een rustige vlucht van anderhalf uur eerder dan gepland aan in Ierland. Cork is een heel klein vliegveld. We lopen uit het vliegtuig direct door de douane onze koffers tegemoet. Omdat we verwachten dat we de auto om dezelfde tijd in moeten leveren als we hem vandaag ophalen gaan we eerst wat eten in het restaurant op de luchthaven. Achteraf bleek dit niet nodig want de auto was geboekt tot 29 december 17:30u. Maar we hebben wel lekkere sandwiches op.
Onze auto voor deze reis is een Volkswagen Polo. Hij is ook handgeschakeld en dat is behoorlijk wennen: schakelen met je linkerhand en ook nog eens links blijven rijden. Gelukkig zitten de pedalen wel op dezelfde plaats.
Vanaf het vliegveld rijden we direct in de file vanwege werkzaamheden. En in Cork zijn we even de weg kwijt. Maar uiteindelijk rijden we toch op de N22 richting Kinsale.
Het valt ons op dat het onderweg flink heuvelachtig is. En toen we langs de rivier reden lag hier een hele mystieke mist overheen, schitterend. Nu krijgen we echt een vakantie gevoel.
Macroom ligt ongeveer 30 km van Cork.
Hier is ons hotel voor de eerste nacht. Een schitterend 3 sterren hotel welke in april 2002 zijn laatste opknapbeurt heeft gehad.
Het stadje is gezellig maar wel chaotisch door het vele verkeer dat erdoorheen rijdt. Er is 1 voetgangersoversteekplaats waar een agent voor klaar-over speelt.
Terug in de tijd is typerend voor Ierland.
We hebben een tafel gereserveerd in het restaurant van het hotel. Hier hebben we een 4-gangen kerstdiner gegeten. Hierna even naar huis gebeld en nog een korte wandeling door het plaatsje gemaakt, waarbij we enkele stomdronken Ieren tegenkwamen. Vermoeid vallen we ’s avonds in slaap.
Dunmanway, Skibbereen
Het is nog donker buiten als we om half negen opstaan en helaas regent het pijpenstelen. We ontbijten stevig met pancakes, bacon en maple leaf syrop en toast met marmelade. De auto inladen en na het uitchecken doen we de boodschappen bij de Supervalue next door.
We rijden via Dunmanway, waar we in een ouderwets bakkerijtje wat drinken, naar Skibbereen. Dit is een behoorlijk stadje. We hadden de eigenaar van ‘ons huisje’ al gebeld dat we rond half drie de sleutel kwamen ophalen dus we rijden zonder stoppen door.
De familie O’Sullivan is een zeer hartelijk ouder echtpaar. Het is af en toe moeilijk te verstaan want er zit een behoorlijk accent in hun Engels. Ook de 15-jarige kat kom ons even begroeten. Deze schijnt nog regelmatig ratten te vangen.
Om bij het huisje te komen rijden we een stukje achter de O’Sullivans aan. De open haard brand al en de gehele benedenverdieping is getooid in kerstversiering. We hebben zelfs een echte kerstboom en een kerststal in de woonkamer. In de koektrommel liggen wat muffins en scones voor bij de thee. Een zeer warm welkom. Omdat we geen koffiezetapparaat kunnen vinden rijden we terug naar Skibbereen om een koffiefilter te kopen. Aangekomen bij de supermarkt blijkt dat het apparaat waarvan Sandra dacht dat het een melkopschuimer was toch een koffiezetapparaat te zijn. Nu nog kijken of er een goede bak koffie uit te halen valt.
Na het verschuiven van de meubelen, het uitpakken van de koffers en het eten (sla, kip en gebakken aardappelen) lekker zitten lezen bij de open haard.
Schull, Mizen Head, Bantry
Voor de wekker wakker maar wel lekker geslapen. Buiten is het een klein wereldje, we kunnen nog net het tuinhek zien. Later klaart de lucht op en zien we voor het eerst de oceaan. We zitten aan een baai en de vissersboten hebben hun netten uitgegooid. Schitterend uitzicht.
We hebben een elektrische douche. Eerst aan het koordje trekken voor de stroom, even wachten, en dan kun je het apparaat aan zetten en douchen. Het maakt een hoop herrie en geeft weinig water, dus je bent gauw uitgedoucht.
We hebben een leuk rondje uitgestippeld om te rijden. Eerst stoppen we in Schull. We lopen langs de kust. Je kunt de zilte lucht ruiken. Via een smal wandelpad lopen we richting st. Maria’s church. De kerk zelf is een ruïne maar het kerkhof wordt nog gebruikt. Je loopt eerst door het recente deel en kan via een andere ingang in het oude gedeelte van het kerkhof komen. Door the great famine (de grote hongersnood) tussen 1845 en 1848 daalde de populatie van 17000 in 1841 naar 6000 in 1851. Hierdoor werden de kerkhoven verdubbeld in grootte.
We rijden door Schull via een kustweg richting Mizen Head. Het is een schitterende route met veel wisselende landschappen. Helaas wordt het zicht steeds minder en als we bij Mizen Head aankomen is alles in dichte mist gehuld. Geen goed plan dus om via de hangbrug naar de vuurtoren te gaan.
We keren om en rijden naar Bantry. Een grote plaats voor Ierse begrippen: 3000 inwoners. Het centrum is 1 straat welke we een paar keer op en neer lopen. Buiten staat een koor te zingen om wat geld in te zamelen voor weeskinderen in Moldavië. In het steakhouse (duur) gegeten. En dan terug naar ons huis in het donker met regen. Hierdoor missen we de afslag van de N71 en rijden we via een binnenweg naar Skibbereen. We hebben even een probleem om in het donker ons huis te vinden, maar het lukt ons uiteindelijk toch.
Open haard aan en vervolgens doen we een goede poging het kaartspel ‘Kolonisten van Cathan’ onder de knie te krijgen.
Skibbereen
Het stormt en het giet als we wakker worden. We doen dus lekker rustig aan en blijven nog even liggen. Na het ontbijt is het nog steeds slecht weer en blijven we lekker binnen met een boek op de bank.
’s Middags klaart het, zoals voorspeld op tv, op en we besluiten Skibbereen te gaan verkennen. Hier is het een drukte van jewelste. Iedereen is de laatste inkopen voor kerst aan het doen. We lopen het toeristen informatiecentrum in voor een kaart van Skibbereen en nog wat informatie en lopen verder het plaatsje door.
Ook wij moeten ons voorbereiden op de kerst en doen in de supermarkt zonder boodschappenlijstje nogal chaotisch boodschappen. Nu ze nog open zijn gaan we in een nogal leeg restaurant eten. Het eten is er heerlijk en voldaan rijden we naar ons huis. Hier weer een spelletje Cathan gespeeld. Het gaat al een stukje beter, al komen we steeds weer nieuwe spelregels tegen. Deze keer het spel wel uitgespeeld. René heeft gewonnen.
Baltimore
We zijn behoorlijk op tijd op en het weer ziet er heerlijk uit. Het is de bedoeling om vandaag de Ring of Kerry te gaan rijden. Echter tijdens het ontbijt begint het kerstverhaal Muppets en Scroog van Charles Dickens. Dit is zo leuk dat we blijven kijken zodat het te laat is om nog zo’n eind te gaan rijden. Het alternatief wordt de beacon of Baltimore. Dit is in 1 woord schitterend. Vanaf de parkeerplaats in Baltimore lopen we via het strandje in de baai naar de ruwe zijde van de kust. Het laatste stukje is even klimmen door een lekker drassig weiland, maar boven aangekomen wordt de moeite dubbel en dwars beloond. Het baken is 44 meter hoog en de kust waar we op staan ligt zo’n 100 meter boven zee.
De Ieren vinden dat het bekijken van deze landschappen op eigen risico geschiedt en dus staan er nergens hekken, wat de omgeving zeer natuurlijk houdt. We lopen via de drassige kust langs de afgrond terug richting Baltimore. Hier gaan we op zoek naar een bar of restaurant om wat te drinken Ondertussen ook nog een heerlijke pizza besteld en opgegeten. Vervolgens terug naar ons huis waar we gaan proberen onze gigantische houtvoorraad, die John O’Sullivan voor onze deur had gelegd, op te stoken.
Ring of Kerry
1e kerstdag. Vandaag gaan we het km aantal op de teller van onze reis tot nu toe verdubbelen. We gaan de Ring of Kerry rijden. We rijden via de N71 naar Ballydehob, Bantry, Ballylickey en Glengariff. Onderweg bellen we nog even naar Aad om te vragen waar Ross Castle, wat hij ons als bezienswaardigheid had aangeraden, nu eigenlijk precies ligt.
Opeens verandert het landschap en rijden we door de woeste natuur van de Caha Mountains. In Kenmare begint voor ons de Ring.
De eerste 25 km naar Sneem is wat saai, maar erna komen weer de mooie uitzichten van de kust. We besluiten onze eerste stop te houden bij Staigue Stone Fort. Inmiddels is het wat gaan regenen dus het zal een korte stop worden. Na een rit van 3.6 km over een zeer smal pad komen we aan bij wat heel vroeger een fort heeft voorgesteld.
Via de schapenweide lopen we er naar toe en krijgen we een rondleiding van een zeer kleurrijk schaap.
We hebben inmiddels trek in een warme bak koffie of thee, maar die hoef je op 1e kerstdag in Ierland niet te verwachten. We moeten het doen met onze goed voorbereidde proviandmand voor deze reis: 1 flesje AA, water en een zak met dropjes.
We rijden verder langs de schitterende kust met zandstrand, schaapjes, smalle kronkelweggetjes en uitgestorven dorpjes. Dit laatste zal in het hoogseizoen wel anders zijn.
Uiteindelijk, we zijn de ring al een eind rond, komen we aan in Killarney. Sandra moet inmiddels zeer nodig plassen en de ervaring uit voorgaande reizen heeft geleerd dat de kerk hiervoor uitkomst biedt. En ja, we komen een flinke kerk tegen. De kerk heeft een mooie kerststal compleet met ‘JOEPIE’ stromend water, de mogelijkheid om kaarsjes te branden, een watercooler compleet met heilig water, maar GEEN toiletten. Ook in het dorp is alles gesloten du slopen we Killarney National Park in. Daar is een informatiehuisje met toilet, maar die is gesloten. Hoge nood breekt wetten dus achter het leuke huisje gaat toch de broek naar beneden, en dat lucht op.
Met hernieuwde moed gaan we terug naar de auto en op zoek naar Ross Castle. Het is gemakkelijk te vinden en we kijken er snel even rond. Het begint al te schemeren en we moeten nog een behoorlijk eind door de bergen voor we weer thuis zijn. Tussen Killarney en Kenmare ligt ook een fijne bergweg. We schudden van links naar rechts en van boven naar beneden over zeer bochtige hobbelige wegen. De dropjes zitten nu ongeveer tot boven mijn oren. Onderweg komen we nog langs een schitterend uitkijkpunt dat Ladies View heet.
Dan rijden we in het donker en helaas in de plenzende regen richting Skibbereen.
Totale rit van vandaag is ongeveer 325 km. Uitgehongerd vallen we aan op ons zeer snel klaargemaakte kerstdiner: tortilla’s met kip en salade. Er is waarschijnlijk niemand in Ierland die zijn kerstdiner zo snel heeft klaargemaakt en opgegeten als wij.
De rest van de avond een bizarre film met Will Smith Wild wild west en een schitterende uitvoering van moderne dans door het CoisCeím Theatre gekeken en gelezen bij de open haard.
Leap, UnionHall, Kilbritain, Old Head of Kinsale, Charles Fort
2e kerstdag oftewel St. Stephen’s day zoals de Ieren het noemen. Vanmorgen heb ik de zalm aangesneden die we van de week hebben gekocht. Een heel stuk was goedkoper dan degene die al in plakjes was gesneden. Maar het enige scherpe mes in huis was het broodmes, en daarmee zalm fileren, het resultaat kun je wel raden. Na het behoorlijk belegde ontbijt bekijken we waar we heen zullen gaan en we vertrekken met een schitterend zonnetje. Het duurt alleen niet land of wisselvallige regenbuien vallen ons ten deel.
In een reisverslag dat we van het internet hebben geplukt lezen we over een stone-circle en vuurplaats tussen Leap en UnionHall. We rijden de route twee keer in de rondte maar helaas vinden we niets. De aanwijzingen zijn te summier en we hebben absoluut geen gedetailleerde kaart van de omgeving. We vervolgen onze weg naar Bandon waar we de afslag naar het plaatsje met de zeer vriendelijke naam KilBritain nemen. Hier drinken we in de pub een uitgebreide koffie en thee temidden van het rumoer van een voetbalwedstrijd aan de ene kant en paardenraces aan de andere kant. O ja, er stond ook nog een cd op en als barklant moet je natuurlijk ook voor het nodige geluid zorgen. Kortom een gezellige boel.
We rijden verder naar Old Head of Kinsale. Dit is het laatste stukje vaste land dat de opvarenden van de Titanic hebben gezien voor ze aan hun rampzalige zeereis begonnen. Op het strand is het gezellig druk met wandelaars en honden, kanoërs en vliegeraars. Een wandeling over het strand levert een paar mooie gekleurde steentjes op.
We proberen op het uiterste puntje van Old Head te komen maar helaas is dit afgesloten door het hek van de golfbaan.
Door naar Kinsale. We vinden met gemak Fort James, maar omdat we hebben gelezen dat Charles Fort mooier is en omdat het al behoorlijk gaat schemeren besluiten we toch op zoek te gaan naar Charles Fort. De bewegwijzering is niet geheel fantastisch maar we komen er wel en het is er schitterend. We kunnen er niet naar binnen maar we lopen er om heen en schieten een paar leuke kiekjes.
Tijd om weer terug naar huis te gaan. We rijden via Innishannon terug naar de N71. Onderweg zien we het bord van het Innishannon Manor House. Daar zullen we onze laatste nacht van deze vakantie doorbrengen, en helaas komt die nacht al snel dichterbij. In een uurtje zijn we weer terug in ons huis en doen we ons tegoed aan een grote pan met spaghetti.
Skibbereen
Slecht geslapen en vroeg eruit, althans voor Sandra. Zodra zij op is heeft René de ruimte om nog 2½ uur door te pitten. Vandaag is onze laatste dag in ons huisje en we doen het rustig aan. We proberen te ontbijten met wat restjes van onze boodschappen. Ragoutbakjes met stew. Na de ragoutbakjes 5 minuten in de combimagnetron te hebben verwarmt komen ze er zwart uit. De stew is smakeloos en omdat het brood op is eten we de restanten van het lunchpakket van gisteren als ontbijt.
Later in de middag rijden we nog even naar Skibbereen om brood te kopen en een cadeautje voor de O’Sullivans. Wat we echter niet verwachtten was dat de winkels gesloten zouden zijn. Na enig speurwerk vinden we naast een tankstation toch nog een geopende supermarkt waar we en onze boodschappen doen en het laatste 1 eurocentmuntje ontvangen voor de verzameling Ierse euro’s die we meenemen naar Nederland. Op weg naar ons huisje besluiten we de weg nog een stukje door te rijden om te zien of we daar nog bij de kust kunnen komen. Dat lukt niet helemaal, maar in de verte zien we wel Kilcoe Castle liggen. Hier mag je in verband met Private Property niet naartoe. We maken een aantal foto’s, onder andere vanaf een kleine begraafplaats, van het mooie uitzicht op de baai en van een schitterende zonsondergang.
Na het eten van bloemkool, steak en gebakken aardappels moeten de koffers worden ingepakt. Voor we naar bed gaan lezen we ook nog even onze boeken uit.
Glandore, Dombeg Stone-Circle, Blarney + Stone, Innishannon
Wederom weer slecht geslapen. Ik was het om 5 uur spuugzat in bed en ben beneden tv gaan kijken. Hier werd een concert van George Benson uitgezonden, echt geweldig.
Na zo’n anderhalf uur maar weer het bed opgezocht maar dit was geen succes, dus vroeg eruit en alvast begonnen met het schoonmaken en opruimen van het huis. Om 10 uur kwamen de O’Sullivans langs om alvast het elektriciteit en het water af te rekenen. Ze hebben vandaag ook een drukke dag want ze verwachten ’s middags al weer nieuwe huurders. Na een gezellig gesprek en de bedankjes over en weer nemen we afscheid en gaan we gezegend op weg.
We rijden weer richting Leap en uiteraard komt de Stone-circle, die we eerder niet hebben gevonden, weer ter sprake. We grappen dat we er niet weer naar gaan zoeken, maar opeens zien we een wegwijzer die Dombeg stone-circle aangeeft en dus rijden we toch die richting op. Hij blijkt voorbij Glandore te liggen en we zijn blij dat we dit extraatje hebben gereden want het is zeer indrukwekkend.
Na de nodige hoeveelheid foto’s rijden we via Bandon, Innishannon langs Cork naar Blarney. Hier bezoeken we en kust René de Blarney Stone. We hebben weinig informatie over de Blarney Stone en we hebben dus geen idee wat ons te wachten staat. Het enige dat we weten is dat als je de steen hebt gekust je gezegend bent met welbespraaktheid.
We gaan het kasteel binnen. De steen is boven in het kasteel en je komt hier door middel van een erg smalle en steile wenteltrap. Ik heb mijn rugzak om en die moet ik op een gegeven moment af doen om door de smalle doorgangen naar buiten te komen. Hierbij stoot ik flink mijn hand en zie een tijdje zwart met sterretjes. We zijn nu boven op het kasteel.
Het kussen van de Stone gaat als volgt: je moet op je rug gaan liggen, je zeer goed vasthouden en achterover door een gat de muur een zoen geven. En dit alles vindt plaats op een hoogte van zo’n 25 meter. Dit leek mij niet zo’n goed idee met die duizelingen van het stoten van mijn hand, en aangezien René soms wel wat welbespraaktheid kan gebruiken kust hij de Stone. (Het heeft niet geholpen).
Ook het park om het kasteel is zeker een bezoek waard. Het is sprookjesachtig met een Druïde plaats, een steen in de vorm van een heksenhoofd en een trap met wenstreden.
In het Innishannon Manor House verblijven we onze laatste nacht van de vakantie. We hebben een mooie grote kamer. We hebben in de bar een late lunch en maken een reservering in het restaurant voor het diner (heerlijk gegeten).
Fota Wildlife Park, Cobh, Spijkenisse
Vandaag is het echt de laatste dag van de vakantie. Maar we vliegen pas om half zes vanavond dus we hebben nog flink wat tijd om het een en ander te bezichtigen.
We gaan naar het Fota Wildlife Park. In dit park wordt geprobeerd met uitsterven bedreigde dieren te fokken en deze weer uit te zetten in de wilde natuur. En met succes: bijvoorbeeld van een populatie van 13 Europese bizons is er een groep van 3000 bizons gefokt waarvan er nu 1800 weer in het wild rondlopen. In het park staan er nagenoeg geen hekken om de dieren. De dieren lopen over het algemeen vrij rond of er is een natuurlijke afscheiding door middel van stenen of water gemaakt. Alleen het terrein van de herten en de bizons is afgescheiden door schrikdraad.
Het is zo geweldig dat we blijven fotograferen. Er loopt van alles. Verschillende soorten guineese biggetjes, pauwen, pelikanen, wasbeertjes, apen, pinguïns en kangaroes. Teveel om op te noemen. En het mooie is je loopt er zelf tussenin.
Na verloop van tijd begint de digitale camera te mekkeren dat de batterij bijna leeg is. Maar ja, alles is zo leuk. Dus we proberen toch nog een foto te nemen met als gevolg dat de lens niet meer terug de camera in wil. Zo kunnen we hem niet meenemen in het vliegtuig. Uit de auto de oplader en de verloopstekker gehaald en in het halletje van de toiletten van het park de boel in het stopcontact gestopt. Ondertussen het thuisfront gebeld. Hierna nog een snel rondje over het park gelopen en daarna zijn we wat gaan eten in het plaatsje Cobh. In dit plaatsje was ook een opstapplaats van de Titanic. In het de bar van het hotel waar wij wat gaan eten hangen hiervan ook een aantal foto’s.
Dan als een speer naar het vliegveld, de auto inleveren en inchecken. We hebben een beetje vertraging maar landen op tijd in Nederland.
Cong
Top
Europa