Naar Bonaire

Zaterdag 10 mei 2008 was het dan zover. Vroeg opgestaan om naar Schiphol te rijden al waar we op het vliegtuig zullen stappen richting Bonaire. Vanwege de drukte met reizigers dit weekend had een deel van het grondpersoneel het idee opgevat om te gaan staken voor een betere CAO. Het was ook dit personeel dat voor de afhandeling van de Arkefly vluchten zorgde dus het was afwachten of alles goed zou gaan. Lange rijen bij de incheck balie. Deze zou om half zeven worden geopend, maar er zat niemand. Een dame van Arkefly legde uit dat dit door de staking kwam en dat zij alles in het werk zou stellen om het vliegtuig op tijd te laten vertrekken. Uiteindelijk kwam er personeel en kon het inchecken beginnen. Onze bagage paste qua gewicht precies binnen de grenzen dus dat was geen probleem.
Met Rene zijn ouders eerst nog een bakkie gedronken en daarna zijn we door de douane gegaan om nog een beetje te shoppen. Daarna naar gate E18 om de handbagage te laten controleren en vanaf daar werden we met bussen naar het vliegtuig gebracht. Ook dit was te danken aan de staking en veroorzaakte een kleine vertraging maar wel de garantie dat we in het vliegtuig terecht zouden komen. Uiteindelijk zijn we met anderhalf uur vertraging de lucht in gegaan. Dat viel ons uiteindelijk nog mee. We hebben 2 stoelen aan de raamkant en het is een relaxe vlucht.

Na negen uur en drie kwartier landden we op Bonaire. Het is bewolkt maar de temperatuur is zeer aangenaam. Het duurt een tijdje maar dan verschijnen toch al onze koffers op de band. In de tussentijd vermaken we ons met het zicht op de beambten die koffers open laten maken en controleren. Een meisje had een gigantisch grote roze koffer bij zich die open moest. Erin zaten 15 nieuwe handtassen. Die werden eruit gehaald en kreeg ze niet meer terug. Onze koffers gingen door de scanner en gaf verder geen problemen.

Op zoek naar het autoverhuur bedrijf. Deze zou aan de overkant van de weg aan de linkerkant moeten zijn. Daar aangekomen blijken ze te zijn verhuisd. Ze zitten nu aan de rechtkant. Dus nog maar een stukje lopen.
We zijn net op weg als er een busje van het verhuurbedrijf aankomt en die gaat ons brengen. Een makkie voor ons dus. Het is druk bij de autoverhuur (en het tempo is niet erg hoog) maar uiteindelijk krijgen we onze dubbele pickup mee, een witte Mazda. We rijden door het centrum van Kralendijk naar de Yachtclub waar we de komende twee weken zullen verblijven. We hebben het al snel gevonden en checken in.

We maken kennis met de eigenaren Jolanda en Wilfried. Jolanda geeft ons een korte rondleiding en we krijgen de sleutels van appartement nummer drie. Dan laden we onze spullen uit en gaan richting de supermarkt.

De cultimara is een verhaal apart. Het is wel leuk om te zien hoeveel Nederlandse producten daar te koop zijn. Zelfs het Albert Heijn huismerk is te koop. We laden ons karretje vol en rijden naar de kassa. Daar is het bedrag hoger dan we aan dollars bij ons hadden dus proberen we te betalen via de creditcard. Hiertoe twee pogingen gedaan maar niet gelukt. Dan het verschil maar in euro’s betalen. Dat kan gelukkig ook en met een auto volgeladen rijden we naar ons huisje toe.

Het is al snel donker hier. Rond een uurtje of zeven. Met de schemer rijden we nog even langs de kust en door het centrum heen. Dat ziet er best leuk uit. Maar we zijn best wel moe dus de restaurantjes laten we even voor wat het is en gaan thuis een klein hapje eten. Daarna naar bed waar we als een blok in slaap vallen.

Check dive Front Porch en Buddy's Reef

Rene werd vanmorgen om twee uur wakker. Ik dus ook. Geen tijd om op te staan dus doen we een poging om verder te slapen. Dit lukt tot zes uur. We doen rustig aan, het is tenslotte vakantie. Eerst eens lekker ontbijten op ons terrasje.
En dan onze spullen pakken om richting Wanna dive bij Eden Beach te gaan.
Daar aangekomen krijgen we eerst een korte uitleg over het reilen en zeilen op Bonaire. We kopen een Stinapa pas waarmee we toegang krijgen tot het Washington Slagbaai Nationaal Park en waarmee we bijdragen aan het onderzoek en onderhoud van het de natuur op Bonaire. Verder krijgen we uitleg over waar en waarmee we onze flessen Nitrox kunnen pakken en analyseren en waar we de lege flessen kunnen achterlaten. Dan is het tijd voor onze check dive. Die doen we hier op het huisrif: duikstek 31 Front Porch. We bepalen onze hoeveelheid lood en gaan onze spullen optuigen.
We lopen het strandje over en gaan het water in. Al gauw blijkt dat ik te weinig lood heb meegekregen. Rene blijft in het water en ik loop terug naar de Wanna dive hut om lood erbij te gaan halen. Toen bleek dat ze dachten dat ik in een shorty zou gaan duiken en hadden daar het lood op berekend. Terug in het water kom ik gelukkig wel onder en de duik kan beginnen.

We zwemmen wat uit en gaan naar rechts langs het rif zwemmen. Hier en daar liggen een aantal leuke dingen in het water die al begroeid zijn met koraal. Het aantal vissen is niet te tellen. Erg leuk vond ik de trompetvissen. Vooral als ze op hun kop gaan staan. Er zijn heel veel verschillende soorten papegaaivissen die lekker van het koraal aan het snoepen zijn. Ook zien we een zandduiker en op de terugweg een pauwbot. Deze laatste heeft mooie blauwe ringen op zijn rug. Een leuke duik maar wel hard werken omdat ik toch nog een kilootje extra lood nodig zou hebben. Uiteindelijk komen we na een uurtje bij de pier naar boven. Onze eerste duik op Bonaire is een feit.



We kleden ons weer om en gaan terug naar de Yachtclub waar we lekker op het terras gaan lunchen en nog even aan het zwembad liggen.

We bepalen waar onze volgende duik plaats zal gaan vinden. Uiteindelijk kiezen we nummer 29 Buddy’s Reef, het huisrif van Buddy’s dive resort. Rene rijdt de auto tot vooraan en we laden de boel uit. Dan gaat hij de auto parkeren en tuigen we onze spullen weer op.
Via een van de trappetjes gaan we het water in. Er staat wat stroming dus we houden ons goed vast aan de leuning als we onze vinnen aantrekken. Dan gaan we naar beneden, maar we komen niet ver want onder de pier zit een hele grote school met vissen die natuurlijk eerst op de gevoelige plaat moet worden vastgelegd.
Daarna zwemmen we rustig uit naar de drop-off.

We nemen de shallow route omdat Rene nogal last van zijn oren heeft dankzij een verkoudheid. Het rif ziet er hier anders uit dan tijdens de eerste duik. Maar ook hier weer honderden vissen. Deze duik zien we twee gevlekte murenen waarvan er een aan het zwemmen is. Verder heel veel grote scholen met vis. Het is een hele leuke duik van rond de 50 minuutjes.



Teruggekomen in ons appartement is Rene behoorlijk moe en gaat even liggen. Ik ga douchen en alvast het eerste deel van het verslag typen. Om zeven uur maak ik Rene wakker. Hij gaat zich opfrissen en dan rijden we naar het centrum van Kralendijk om een hapje te gaan eten. Op een terrasje aan het water eet Rene een Sirloin Steak en ik een surinaams gerecht nl. Vispastei met rijst. Dan gaan we vermoeid naar huis en zit onze eerste duikdag erop.

Front Porch en Zuid-Bonaire

Weer zijn we vroeg wakker en ook vroeg opgestaan. Bakkie gezet, ontbeten en een boekje lezen. Dan is het ineens half tien. Dat gaat snel. Eerst even naar de supermarkt want het brood is bijna op. We rijden meteen door naar Wannadive om twee flessen te halen. Ook brengen we onze paspoortnummers bij de balie want die is nodig om een duik bij de Townpier of de Saltpier te boeken. Dat gaan we dan ook doen. Vrijdag a.s. is de Saltpier aan de beurt. Maar eerst moeten we nog een duikstek voor vanmiddag uitkiezen. Omdat we op zoek willen gaan naar het zeepaardje dat bij de boei voor Wannadive schijnt te zitten besluiten we hier te gaan duiken. We moeten dan nog wel even onze spullen halen thuis.

Als we bij het duikhok aankomen maken we kennis met Marit en Rogier. Zij zijn vannacht aangekomen en gaan vanmiddag naar Wannadive voor de checkduik. Wij leggen kort uit wat ze te wachten staat en gaan er alvast naar toe.



Rene heeft behoorlijk last met klaren als we willen afdalen. Maar ja er zwemmen twee sepia’s die we toch wel op de foto willen hebben. Ik ga dus alvast naar beneden om te fotograferen en Rene doet rustig aan en volgt uiteindelijk ook. We zwemmen naar de boeilijn waar het zeepaardje ongeveer zou moeten zitten. We speuren het hele gebied af maar helaas zonder resultaat. Uiteindelijk gaan we een toch nog maar een stukje zwemmen. Ik doe verwoede pogingen om een vijlvis op de foto te krijgen maar dat is moeilijker dan ik dacht. Wel is er een klein visje dat een holletje in het zand heeft zo vriendelijk om even voor de camera te poseren. Achteraf bleek dit een Jack in the Box te zijn.



Wederom een pauwbot gezien en deze heeft tijdens het zwemmen zijn zeilvin omhoog. Dat is een gaaf gezicht. Uiteindelijk gaat hij op een steen liggen en gaat hij met zijn schutkleuren volledig op in de omgeving. Er ligt weer een zandduiker maar ik lig er niet goed voor om de foto te nemen die ik wil. Ik zwem dus een beetje eromheen als ik een kleine goudstaart murene zie. Die zandduiker blijft wel liggen dus eerst de murene maar een beetje volgen. Ook deze wordt vastgelegd en uiteindelijk gaan we weer met vijftig foto’s terug naar ons huisje.



Om de oren wat rust te geven houden we het vandaag bij één duik. We liggen eerst nog even op het strand en praten nog wat met Marit en Rogier die net terug zijn van hun checkduik. Dan gaan we thuis lunchen en besluiten we een rondje te gaan rijden over de zuidkant van het eiland. We rijden langs vele duikstekken en zien er een aantal die de komende dagen in aanmerking kunnen komen. In het zuiden is er ook een reservaat voor pelikanen. Wij hebben ze niet gezien maar er staan wel een groep vogels van een ander soort in het water. Ook staan er langs de weg een aantal slavenhuisjes uit de tijd dat slaven nog het werk in de zoutindustrie voor hun rekening namen.



Het zware werk werd gedaan door de vrouwen die een mand gevuld met zout op hun hoofd getild kreeg en waarmee ze over een houten constructie over het water moest lopen naar een bootje om daar vervolgens het zout in te mikken. Als het bootje vol was werd het naar een grotere boot getrokken waar het bootje werd geleegd. Er zijn een aantal plekken waar dit gebeurde en daar staat nu een grote betonnen punt in de kleuren oranje, rood, wit en blauw.




Verder is het maar een dorre boel hier in het zuiden. Er is weinig te zien dus we rijden langzaam verder en stappen af en toe uit om een foto van het water, een boom of een cactus te maken. Hierbij vinden we ook nog wat botten van een dier. We denken dat het van een geit is. De schedel maar even op de foto gezet.

We zijn het zuiden rond en komen weer aan in Kralendijk. We drinken nog even een bakkie voordat we naar het restaurant gaan waar we gisteren hebben gereserveerd. Bij onze reis hebben en een Food For Fun pakket genomen. We hebben voor zeven verschillende restaurants vouchers om een drie gangen menu met twee drankjes en koffie of thee na te gebruiken. De eerste voucher die we gaan gebruiken doen we bij Bongo’s Beach Bar en Restaurant. Hier zitten we lekker op een vlonder op het strand bij een lekkere temperatuur ons eten te verorberen. Na afloop terug naar ons huisje waar we het verslag afmaken en op de weblog plaatsen.

1000 Steps en Andrea II

We zijn weer vroeg wakker en gaan bijtijds ontbijten. Dan pakken we onze spullen in want vanmorgen willen we gaan duiken bij 1000 Steps. Deze staat in de top 10 van stekken en willen we dan ook niet missen. De stek ligt op de noordelijke helft van het eiland en hier zijn we ook nog niet geweest. Wij vinden het er mooier dan in het zuiden. Het is hier heuvelachtiger en je hebt er mooie uitzichten over de zee. Als wij aankomen staat er maar 1 auto. Als we onze spullen aan het optuigen zijn komt er nog een auto bij. Het optuigen gaat ons steeds makkelijker af en we zijn dan voor ons doen al vlot klaar om de trap af te lopen. Gelukkig voor ons zijn het in werkelijkheid geen 1000 treden maar ongeveer 72. Nou zijn we wel wat gewend met die dijken in Nederland dus hier draaien we onze hand niet voor om.



De duik begint goed als ik 2 flamingo tongen op een stuk koraal zie. Op zeven meter zwemmen we voorbij de boei wat een goede referentie geeft voor de terugweg.
We zwemmen uit naar de drop-off en beginnen rustig aan met afdalen. Op een gegeven moment zien we een aparte vis zwemmen. Hij ziet ons ook en zwemt weg richting een beschut deel in het koraal. Ik ga erachteraan en wacht totdat hij weer tevoorschijn wil komen als we ook de andere twee duikers spotten. Ze zwaaien en ik zwaai terug. Op een gegeven moment begint Rene flink met zijn vingers te zwaaien en gebaard dat ik me om moet draaien en moet kijken. En ja hoor daar in de verte zwemt een schildpad. Hij zwemt behoorlijk diep en we laten ons verder afdalen tot ruim 26 meter en volgen hem een tijdje. Helaas is hij te ver weg voor een foto. We stijgen weer een stukje op en doen een high five. Dit is echt fantastisch. Onze eerste schildpad in het wild. We speuren het rif verder af voor leuke vissen en fotograferen wat af. Ook nu verlaten we het water weer met een stuk of 60 foto’s. Met de oren gaat het een stuk beter en dat is ook wel te zien aan de diepte (ruim 26 meter) en de tijd (ruim een uur).



Na de duik praten we nog wat na met de duikers die als eerste de schildpad hadden gespot.
Dan gaan we onze flessen omruilen bij Wannadive en terug naar ons huisje om even lekker (in de schaduw) aan het zwembad te liggen. ’s Middags besluiten we weer richting het noorden te gaan voor de volgende duik. Het wordt de stek Andrea II en we gaan zwemmen naar links richting Andrea I.
Er wordt gezegd dat er hier regelmatig schildpadden zijn. Helaas hebben wij ze deze duik niet kunnen vinden. Ook deze duik duurt weer ruim een uur en we zien behoorlijk wat scholen vis. Ook veel trompetvissen zwemmen er rond. En de navigatie is geweldig want we komen precies voor de uitgang boven.
We leveren de lege flessen weer in en gaan spoelen bij ons huisje. Dan lekker onder de douche want je gaat toch wel behoorlijk stinken van dat zeewater.



Van Richard Reijnierse, een van de leden van onze duikvereniging Aqualis, hadden we een handleiding op de mail gekregen over Bonaire. Een van de vele tips was om te gaan eten bij Will’s Grill. Dat hebben we dan ook gedaan en dat was inderdaad heerlijk. Vooral het toetje was zeer aan te bevelen: een warm chocolate chip cookie met een bolletje vanille ijs, kalua slagroom en een lepel die in de chocolade was gedipt. Een goed besluit van weer een fantastische duikdag.

Windsock en nachtduik bij Buddy's Reef

Vanmorgen opgestaan met een fikse hoofdpijn. Even rustig aan gedaan maar toch besloten om te gaan duiken. Een gemakkelijke duik die niet zo diep hoeft kun je maken bij Windsock. In het begin had ik flink last van mijn voorhoofdsholte bij het afdalen maar dat ging na een metertje of acht over. Het werd toch een leuke duik van 67 minuten.

We hebben nog even bij Windsock onder de Divi-divi boom in de schaduw gezeten en zijn daarna boodschappen gaan doen bij de Cultimara supermarkt.




Bij Eden Beach hebben we nog even op het strand liggen lezen en hebben we bij Bongo’s bar een bittergarnituurtje weggeknaagd. Dan is het tijd om onze spullen te gaan halen voor de geplande nachtduik bij Buddy's Reef. Met de schemer alles opgebouwd en als het donker is het water in. Ook dit was weer een leuke duik. Veel vissen zijn aan het slapen en de grotere vissen zijn aan het jagen. Voor het eerst onze lampen voor een nachtduik gebruikt en ze voldoen goed.
Ook was het de eerste keer een nachtduik samen. De vorige keren was het met of een instructeur of een gids. Navigatie was bij deze duik ook weer fantastisch. We kwamen weer op de juiste plek terug.

Voordeel van een nachtduik bij Buddy's Reef is dat je van de faciliteiten gebruik kan maken. Dus daar meteen onze spullen gespoeld en zelf nog even onder de douche gestaan. Dat scheelde weer bij thuiskomst.

Washington Slagbaai Park

Om de holtes en de oren vandaag een beetje rust te gunnen vandaag geen duikdag. We hebben er voor gekozen om het Washington Slagbaai Park in het noorden te gaan verkennen. Eerst langs de kust rijden richting Karpata en dan via het Gotomeer richting Rincon (het oudste dorp van het eiland) gereden. Van daaruit de bordjes met de hagedis volgen en je rijdt het park binnen. Hier gaan we de ongeplaveide paden op en betreden de ongerepte natuur. Je kunt hier ook de Brandaris beklimmen een berg van 241 meter, maar hiervoor waren we te laat op het park en het was er dan ook te warm voor.





We rijden de lange route (34 km) en stoppen bij alle bezienswaardigheden. Ook maken we wat korte wandelingetjes. We hadden een tip gekregen om een kropje sla mee te nemen voor de hagedissen en de leguanen. En die tip bleek heel waardevol. We hebben dan ook behoorlijk wat beestjes van een feestmaal kunnen voorzien. Erg leuk.



Aan de noordkant van de route liggen alle bezienswaardigheden. Aan de westkant zijn nog enkele duikstekken, maar de zuidkant is enkel een hobbel de bobbel weg met veel van niks. Uiteindelijk verlaten we na er een uurtje of 5 te hebben rondgereden het park.



Teruggekomen in Kralendijk rijden we eerst naar restaurant Flamboyant om het
avondeten voor vanavond te bespreken. Dan gaan we nog even liggen bij het zwembad en bespreken de dag met enkele andere gasten die hier op het park vertoefen. Voor het eten rijden we nog even langs de Wanna dive hut die hier achter in het straatje zit. Daar is namelijk van half 6 tot half 7 happy hour. Rumpunch met sateetjes... Lekker.
Dan door naar het restaurant waar we een menuutje krijgen voor onze Food for fun voucher.
Daarna weer terug naar ons huisje om de foto's te bekijken en nog een kort verslagje op de weblog te zetten.
En dan vroeg naar bed want het was toch weer een vermoeiende dag.

Cliff en de Zoutpier

We hadden eigenlijk volgens onze planning vanmorgen bij Karpata willen gaan duiken. Maar benzine technisch kwam het beter uit dat naar een stek zouden gaan die dichter bij lag dus het werd Cliff. Het huisrif van Hamlett Villa’s. Deze ligt naast het huisrif van Captain Don’s Habitat. Aangezien je voor het duiken op de stek bij Captain Don’s vijf dollar moet betalen gaan we wel een stekkie verderop. We blijven toch Nederlanders.
De cliff is een mooie koraalwand. We zien onder andere drie murenes, 2 tarpons, 1 egelvis en 1 baracuda. Een leuke duik van 53 minuten.


Voor de middag hadden we een duik bij de zoutpier gereserveerd bij Wannadive. Uiteindelijk gaan we er met zes duikers naar toe. We verzamelen bij Eden Beach waar we onze auto volladen met flessen en de uitrusting van nog een duikster (Karin) en een snorkelaar (Jan) die met ons meerijden. Mika is onze gids en geeft de briefing. Er komt nog een wagen aanrijden met twee mannen van Stinapa die onze tags komen controleren. Deze keer geen controle van de vergunning die ook nodig is bij deze duik en welke we op de weg ernaartoe nog even hadden opgehaald bij Wannadive City. We hebben een vergunning van twee uur en dat is ruim voldoende.



We zwemmen uit naar een van de pilaren van de pier. Daar zakken we rustig af naar een metertje of zes diep. We zwemmen tussen de pilaren en zien redelijk veel grote scholen vis. Karin wijst mij op een gegeven moment een soort van slangetje aan. Dit blijkt een goldspotted eel te zijn, familie van de murene.



We zwemmen rustig door en worden hierbij gevolgd door vier grote tarpons. Dan wijst Mika een oerlelijke vis aan en geeft het teken voor schorpioenvis. Wat is dat beest lelijk. Deze lijkt zelfs nog een hazelip te hebben ook. Een stukje verderop zit weer een goldspotted eel en op de terugweg zien we nog een schorpioenvis. Een leuke duik en weer wat nieuwe visjes gespot.



Vanavond gaan we eten bij La Guernica. Een leuk en druk restaurantje aan de boulevard. Ook hier hadden we een Food for Fun bon voor en we krijgen ook hier een speciale menukaart met drie voorgerechtjes en drie hoofdgerechtjes. Het leuke is dat we eventueel ook van de normale kaart kunnen kiezen alleen het verschil in prijs hoeven we dan bij te betalen.
Omdat er op de FFF-menukaart geen vis staat kies ik die van de kaart. Rene kiest de spareribs. Als voorgerecht gaan we allebei voor de beef carpaccio. Die is erg lekker. Ook het hoofdgerecht is heerlijk en tijdens het eten vermaken we ons prima met alles wat er over de boulevard voorbij komt. Er is een stoere (vind hij zelf) jongen in een aftandse Simca die om de vijf minuten de boulevard over komt rijden met elke keer een ander muziekje op. Tja je moet wat doen op vrijdagavond.
Als toetje nemen we nog een creme brulee (favoriet van ons) en drinken nog wat koffie en thee. Dan gaan we terug naar ons huisje en duiken we vermoeid ons bed weer in.

• Amerika
• Top
• Week 2 (2008)