Hilma Hooker en Karpata

Vandaag ga ik mijn vijftigste duik maken. Als stek had ik de Hilma Hooker uitgekozen. Het leek me leuk om het te combineren met een wrakduik. Omdat het wrak op 30 meter ligt hebben we deze keer geen Nitrox meegenomen maar een fles normale perslucht. De instap in het water is lastig en er staan redelijk wat golven.

Uiteindelijk liggen we er toch in als ik ineens gesis hoor achter me. Dus helaas konden we de kant weer op. Een lekkende o-ring was het probleem.


Gelukkig waren er nog een stel andere duikers waarvan er een met een duikmes de o-ring stukje bij beetje eruit heeft gepeuterd. Wij hadden o-ringen bij ons maar die bleken eigenlijk te groot te zijn voor deze flessen. Toch maar ertussen gedaan en er druk op gezet. We hoorden niets dus het lijkt erop dat het goed gaat. We gaan voor de tweede keer het water in.



We moeten een behoorlijk eind uitzwemmen naar de achterste boei. Deze ligt bij de boeg van de boot. Hier maken we een afdaling naar dertig meter en zien al snel het wrak liggen. Vroeger werd er met deze boot Mariuhana gesmokkeld. In 1984 is het schip speciaal voor duikdoeleinden hier afgezonken. We zwemmen er eerst omheen en dan er over terug. Bij de boeg van de boot zien we nog een grote tarpon. Ook zien we een redelijk verveelde divemaster zijn groep in de gaten houden. Hij doet dit door op zijn rug op de grond te gaan liggen en laat vervolgens ringen van lucht uit zijn mond naar boven stijgen. Hij heeft schijnbaar niets beters te doen.



Dan is het tijd om weer richting de kant te gaan zwemmen. De computer van Rene geeft aan dat hij een decostop moet maken op dertien meter van een minuut. Hij heeft dus ergens toch de nultijd overschreden. In plaats van op vijf meter een safetystop te maken zoals ik doe moet hij nog enkele minuten op drie meter blijven hangen. Dit doen we netjes en verlaten na een duik van 36 minuten het water.

Omdat we vanmorgen vroeg zijn gaan duiken hebben we wat tijd over en gaan even lekker zonnen bij het zwembad. Want die kleur moeten we natuurlijk ook een beetje bijhouden.

In de middag gaan we naar de duikstek Karpata. Deze ligt ten noorden van Kralendijk en is er een uit onze top 10.
De instap is wat lastig. En er staan behoorlijk wat golven. Maar na een beetje getob lukt het ons de vinnen aan te trekken en kunnen we onder water. Het is inderdaad een schitterend rif met mooie koralen. Ook begint het rif al vrij snel aan de kant.

Om in de records te blijven maken we van deze duik onze langste tot nu toe en zijn hier 72 minuten onder water. Ook hier weer een schorpioenvis gezien. En er was een geelstaartsnapper die ons de hele duik is gevolgd. Wel had dit visje de irratante gewoonte om iedere keer recht op mij af te zwemmen. Maar ja het is ook wel leuk. Wederom is de navigatie weer een eitje en komen we keurig op de juiste plek weer boven water.



Teruggekomen bij het huisje gaat het ritueel weer zijn gang van spoelen en spullen opruimen. Dan nog even snel naar de supermarkt voor de nodige inkopen. Omdat we allebei behoorlijk moe zijn besluiten we vanavond niet uit eten te gaan maar thuis een pannetje spaghetti te maken.
Wel bespreken we nog even een tafeltje aan het water voor morgen bij restaurant Rum Runners.
Na het eten komen ook onze buren terug uit het centrum. Zij gaan morgen al naar huis en we kletsen nog een tijdje. Uiteindelijk is het half twaalf en besluiten we allemaal toch maar te gaan slapen.

Angel City en Andrea II

Vandaag hebben we afgesproken om te gaan duiken met Marit en Rogier. Om half tien staan we dan ook bij het hok om onze duikspullen te pakken. We besluiten te gaan duiken ten zuiden van Kralendijk. De stek word Angel City. Hier is een dubbel rif. Dat wil zeggen dat je na het eerste stuk van het rif een zandvlakte krijgt waarna het rif vervolgens weer begint en waar je verder kunt afdalen. Het wordt een leuke duik. We zien al snel een barracuda en aan het einde van de duik zwemmen er nog vier Palometa’s voorbij. Deze hebben mooie puntige vinnen aan de achterkant. We zijn bijna terug aan de kant als er ook nog twee gele zeebarbelen voorbij komen. Die herkennen we aan de twee sprieten bij hun bek waarmee ze in het zand aan het woelen zijn. Een leuke duik maar helaas weer geen schildpad.



Het is bewolkt en we blijven nog wat napraten bij de auto. Dan besluiten we toch nog even terug te gaan naar de Yachtclub om wat te eten en te rusten. We eten snel een gebakken eitje op brood en Rene gaat dan even slapen. Ik werk ondertussen het verslag van de afgelopen twee dagen bij en zet het ook maar even op de weblog.
Om half vier gaan we naar de volgende duikstek. Het is Andrea II geworden. Wij hebben hier een paar dagen geleden ook al een duik gemaakt maar niet veel meer dan het bekende gezien. We hebben het gevoel dat dat nu wel anders wordt.

En inderdaad, al aan het begin van de duik zie ik een vreemd soort worm. Het lijkt een beetje op een duizendpoot en ik krijg al snel het idee dat het een bijzondere duik gaat worden. En ja hoor daar hoefden we niet lang op te wachten want al na vier minuten onder water zwemt hij voorbij… een schildpad. Hij gaat naar de oppervlakte om adem te halen en wij wachten geduldig tot hij daarmee klaar is en weer naar beneden zal komen. Dat doet hij en ik zwem er snel achteraan om een paar foto’s te maken.




Het duurt even voordat we allemaal weer te tegenwoordigheid van geest hebben om verder te duiken. De euforie duurt voort. Al snel zien we een murene. En daarna nog twee. Ook zien ik nog 3 flamingotongen. Het is een leuke maar erg rommelige duik.
Het lijkt wel alsof we twister aan het spelen zijn maar dan onder water. Iedereen zwemt maar een beetje over, onder en door elkaar heen. Maar we hebben het prima naar ons zin. Na 56 minuten gaan we weer naar de kant waar we ons weer gaan omkleden.


Dan komen Rogier en Marit dat zij hun spullen weer in moeten leveren bij Wannadive want voor hun was dit de laatste duikdag.
Het is al kwart over vijf en Wannadive is in principe open tot een uurtje of vijf. Zij gaan dus alvast vooruit terwijl wij het nog rustig aan doen. We zien elkaar weer op het park van Eden Beach waar we bij Bongo’s nog even wat gaan drinken. Dan gaan we terug naar het huisje want wij hebben om zeven uur een tafeltje gereserveerd bij Rum Runners en we willen ook nog even douchen. Een beetje opschieten dan maar.


Aangekomen bij Rum Runners is de zonsondergang al in volle gang en wij hebben met recht het beste tafeltje van het restaurant aan het water met eens schitterend uitzicht. Dit is het ultieme vakantiegevoel.
Na het eten gaan we terug naar ons huisje waar we de foto’s op de pc zetten. Inmiddels zijn ook Rogier en Marit weer terug en de rest van de avond bekijken we de foto’s en praten we nog wat na. Het is rond twaalf uur als we besluiten om toch maar naar bed te gaan.

Oil Slick Leap

Vanmorgen doen we rustig aan. Bij de Wannadivehut gaan we ontbijten. Lekker watermeloen en pannekoeken.
In eerste instantie hadden we besloten om te gaan duiken bij Alice in Wonderland aan de zuidkant van Kralendijk. Maar dankzij verhalen van anderen veranderen we dit in Oil Slick Leap wat aan de noordkant zit. Hier zouden zeepaardjes gespot zijn en wij zijn vastbesloten die te gaan vinden.

Flessen halen bij Wannadive. Op het grote 'leugenbord' zien we dat Marit en Rogier onze gespotte schildpad en murene’s erop hebben gezet. Wij schrijven de schildpad ook nog even op het blaadje dat eronder hangt.

Dan rijden we verder naar het noorden naar de gekozen duikstek.
Bij Oil Slick Leap kun je springend vanaf de rotsen het water in. Mits je natuurlijk geen fototoestel bij je hebt. Ik ga dus rustig van het trappetje af. Ik probeer nog een foto te maken van Rene springend van de rots maar het resulteerd in een foto van een grote plons.

Vandaag is Rene degene die last heeft van zijn voorhoofdsholte en doet dus rustig aan. We zoeken tussen de zachte koralen naar zeepaardjes maar zonder succes. Wel zien we heel veel flamingotongen. Ook nog een murene maar dat schijnt zo’n beetje standaard te worden tijdens onze duiken. Er zwemt nog een egelvis voorbij maar als hij mij ziet zwemt hij snel weg richting een schuilplaats. Omdat het Rene zijn vijftigste duik is willen we er toch nog iets bijzonders van maken. Aangezien het beestenspul niet erg mee werkt regelen we wel wat met de lengte van de duik en gaan uiteindelijk na 81 minuten weer naar de kant.



Je kunt dus wel stellen dat dit eigenlijk een dubbele duik is geweest en we besluiten het duiken voor de rest van de dag wel voor gezien te houden. We lunchen bij Bongo’s en gaan bij Eden Beach nog even op het strand liggen. Dat is toch te warm en dus verplaatsen we ons naar het zwembad bij het appartement.



We kletsen nog wat met de Boys of Brazil 5 mannen die hier op duikvakantie zijn en ook de eigenaren Wilfried en Jolanda komen er met de honden Tika en Salsa gezellig bij zitten. Rond een uur of acht besluiten we dat we toch nog een hapje moeten gaan eten. Omkleden dus en rijden naar Kralendijk. Daar eten we bij een restaurantje een lekker stukje eend. Na het eten thuis nog snel de foto’s bekeken en dan duiken we vermoeid ons mandje weer in want we moeten voor morgen goed uitgerust zijn voor ons duik bij Lac Cai.

Lac Cai en Witches Hut

Om kwart voor zeven loopt de wekker af. Koffie zetten en ontbijt klaarmaken om mee te nemen. Om acht uur moeten we verzamelen bij Wannadive voor onze duik bij Lac Cai. Dit wordt een zware duik omdat Lac Cai aan de oostkant en dus de ruige kant van het eiland is. Eerlijk gezegd zijn we allebei een beetje zenuwachtig. Bart, eigenaar van Wannadive en vandaag onze gids, rijdt met ons mee.
Aangekomen bij de stek krijgen we een briefing van hoe we gaan zwemmen, welke dieren we kunnen verwachten en hoe de stroming zal staan. Vooral in het begin zal het zicht niet al te best zijn. Gelukkig zijn we dat wel gewend van de duiken in Nederland.


Het begint als snel met vele kreeften die hier tussen de stenen zitten. Vervolgens komen we langs de tarpons. Ook die zijn niet te tellen. Vanaf hier laten we ons rustig meevoeren door de stroming de baai uit tot we bij de dropoff komen. Dan zwemmen we langs de muur. Bart komt armen te kort om de vele adelaarsroggen die voorbij komen aan te wijzen. Een schitterend en gracieus gezicht. Ook aan schildpadden geen gebrek. Er zwemmen er wel een stuk of 5 voorbij.



Er zijn tijdens het zwemmen 2 belangrijke referentie punten. Als eerste een stuk draadconstructie. Dit zal ongeveer de plek zijn waar we op de terugweg de baai weer in zullen zwemmen. En twee betonblokken die verbonden zijn met een stuk draadijzer. Dit word het keerpunt.



Op een gegeven moment wijst Bart een schildpad aan die lekker rustig op de rots ligt. Rene denkt dat dit de plek is waar het zeepaardje is gespot en gaat goed op de rotsen naast de schildpad kijken. Hij vindt niks, kijkt op en schrikt zich rot want hij is de schildpad bijna kopjes aan het geven. Erg grappig gezicht.



We komen aan op het punt waar we de baai weer in moeten zwemmen. We zwemmen over de bult en komen bij een aantal gele stenen. Hier was het zeepaardje gespot en Bart gaat op zoek. Hij vindt hem al snel zodat ik er nog een aantal foto’s van kan maken.



Dan bergen we het fototoestel goed op bij Bart in zijn vest en maken ons klaar voor het kracht gedeelte van deze duik. Want we moeten een stuk tegen de stroming in. We moeten flink peddelen en ons hierbij voorttrekken aan de rotsblokken die er liggen. Ook dat lukt en we zijn weer in rustiger water beland. We stijgen op en peddelen rustig aan naar de kant. Het adrenaline peil is tot grote hoogten gestegen, wat een kickende duik is dit. Nog helemaal hyper rijden we weer terug naar Wannadive waar we bij Bongo’s even tot rust komen en de logboekjes invullen met een bakkie koffie en thee op het terras.

Voor vanavond stond er nog een nachtduik op het programma. Namelijk die bij de Townpier. Dit is weer een duik waar een vergunning voor nodig is. Echter konden ze alleen een vergunning krijgen voor negen uur vanavond. Daarom wordt de duik uitgesteld naar morgen avond zeven uur. We hebben dus de rest van de middag ter vrije besteding. We halen nieuwe flessen lucht voor een duik voor vanmiddag en gaan terug naar het huisje. Rene gaat even slapen en ik werk ondertussen het verslag en de weblog bij.

Om half vier besluiten we dat het tijd is voor een nieuwe duik. We kiezen de stek Witches hut. Hier is de instap erg gemakkelijk er staat alleen wel een behoorlijke stroming. We dalen rustig af. Op vijf meter diepte krijg ik voor het eerst last met klaren en ga rustig aan een metertje of drie naar boven en probeer het nog een keer. Rustig aan naar beneden halen we toch nog de zeventien meter. Uiteraard zien we weer een murene.



Rene is bij deze duik in topvorm want hij ziet van alles voorbij zwemmen. Het begint met een egelvis. Vervolgens fotograferen we een garnaaltje in een anemoon.



Dan ziet hij op een steen een pauwbot liggen en als klapper op het einde een schildpad. We zijn vlak bij het einde van de duik als hij voorbij komt zwemmen. Hij blijft nog een behoorlijk tijdje bij ons. Lekker ondiep dus mooi licht om te fotograferen. We zijn zeer tevreden met deze duik.



’s Avonds eten we aan de oostkant van het eiland. We hadden vanmiddag gebeld om een tafeltje te reserveren bij de Kontiki Beach Club. In het donker rijden we ernaartoe. Hier hebben we heerlijk gegeten en als een tonnetje komen we weer bij ons huisje aan. We hebben inmiddels nieuwe buren en daar kletsen we de rest van de avond mee vol.
Voor het naar bed gaan toch nog maar even een verhaaltje op de weblog zetten en dan lekker gaan slapen.

Buddy's Reef (nachtduik)

Vandaag doen we het rustig aan en gaan overdag niet duiken. Vanavond staat nog wel een duik bij de Townpier op het programma. We installeren ons dus lekker bij het zwembad in de zon en houden het daar al lezend, zwemmend en slapen prima uit. Om vijf uur gaan we terug naar ons huisje om nog wat pasta te eten en laden dan de spullen in en gaan de flessen halen.
We zijn ruim op tijd bij Wannadive City, maar er is verder nog niemand. Dat vinden we wel gek. We wachten een uurtje en er zijn inmiddels al een aantal andere groepen gearriveerd voor de nachtduik, maar niemand van Wannadive.



We bekijken de zonsondergang en besluiten dan toch maar terug te rijden naar Eden Beach om op het bord te kijken. Dan blijkt dat de duik nog eens is verzet en gaat nu donderdag pas plaats vinden. Balen dus, maar omdat we toch erop ingesteld zijn een duik te gaan maken rijden we naar Buddy’s en gaan daar alsnog te water.

Ondanks dat het een nachtduik op dezelfde plaats is als de vorige keer is het deze keer toch anders. Het is sterk afhankelijk van wat je onder water tegenkomt. We hebben deze keer heel veel slapende vissen gezien. En een krabbetje en een soort van garnaaltje. Op het moment dat ik geconcentreerd ben om een visje op de foto te nemen schrikt Rene van een gigantische tarpon die onder ons door komt racen om een visje te pakken. Ik heb er niets van meegekregen. Wel zie ik verderop nog 2 tarpons rustig voorbij zwemmen.


Het is een leuke duik en we maken ons uurtje vol met het fotograferen van anemoontjes in het zand.
Dan zwemmen we terug naar de pier bij Wannadive waar ik op het laatste moment nog roosjeskoraal aan de pilaren zie groeien. Leuk, want dat was het enige koraal dat op de kaart stond wat ik tot nu toe nog niet had gevonden. Snel nog een foto en dan naar de kant. Waar we onzelf en onze spullen spoelen.



Om negen uur zijn we weer terug in ons huisje. Ook nu kletsen we onze tijd weer vol met onze buren Marleen en Ruud. Ook zij hebben een hele goede duikdag dag gehad. Altijd weer goed om te horen.
De vakantie gaat nu wel opschieten. Maximaal maken we nu nog 3 duiken, waarvan er als het goed is morgen dan eindelijk de Townpier. De andere twee stekken moeten we nog uitzoeken, maar dat komt morgen wel.

Invisibles en Townpier (nachtduik)

Vanmorgen zijn we gaan duiken bij de stek Invisibles. We hoopten hier een groene murene te zien maar helaas is dat niet gelukt. Wel hebben we 3 egelvissen gezien. En vijf Barracuda’s. Hier heel veel grote vissen gezien. Aan het einde van de duik zijn we te ver doorgezwommen waardoor we een flink stuk terug moesten peddelen. Ik heb dat boven water gedaan en Rene onder water. Hierdoor zag hij opeens nog een flinke octopus. Hij viel op omdat hij inkt spoot toen Rene eraan kwam. Hij heeft nog geprobeerd om een foto ervan te maken maar na 1 klik was de batterij leeg. Ik ben ook nog even gaan kijken. Je kon hem nog wel zien ondanks dat hij zich had verstopt onder een steen. We zijn wat eerder aan de kant gegaan en hebben een klein stukje naar de auto gelopen.



Er stond een stevige wind tijdens het omkleden en we moesten onze shirts dan ook goed vasthouden tijdens het aantrekken ervan.
Terug in het huisje hebben we snel een lunch klaargemaakt (brood met gehaktballetjes) en de foto’s op de pc bekeken. De tijd gaat best snel dus een tweede duik vanmiddag zit er niet in. Maar vanavond staat dan toch eindelijk de Townpier op het programma. We maken nu dus maar een duik in het zwembad. Wel lekker verfrissend.

Ondertussen komt Wilfried (hij is samen met Jolanda de eigenaar van de Yachtclub) aan met een mengpaneel en gaat de muziek installatie voor de bar en het restaurant installeren. Uiteindelijk is dit nog niet zo simpel als gedacht en Rene helpt flink mee om het allemaal aan de praat te krijgen. Dit lukt en Rene heeft nu nog een kwartiertje over om even in het zonnetje te liggen voordat we ons weer moeten voorbereiden op de volgende duik.


We zijn ruim op tijd bij de Townpier en Wannadive City. Ook Fred komt al snel aanrijden en geeft de vergunning af. Dan kleden we ons om en krijgen we onze briefing. Er zijn vier duikers die de nachtduik maken voor hun Advanced brevet. Verder nog een andere ervaren duiker en wij. De zon is al bijna onder als we het water ingaan. Er zijn meerdere groepen duikers maar wij zijn de enige groep die de route tegengesteld zullen zwemmen. Wij gaan dan ook rechts van de pier vlak voor Wannadive het water in. Andere groepen doen dit bij het trappetje links van de pier.



Via de buis zwemmen we richting het uiteinde van de pier. Dit is met name zand waar overal troep is gedumpt. Maar in de vele autobanden enzo zwemmen en schuilen wel veel beestjes. Het duurt dan ook niet lang voordat we weer een murene spotten.
De peilers van de pier zijn wel begroeid met koraal en ook hier zie ik weer het roosjeskoraal groeien. We zwemmen eerst aan de buitenkant van de pier die in een L-vorm is van het diepste punt de hoek om tot het ondiepste punt. Dan draaien we om en zwemmen langs de binnenkant weer terug naar het uiteinde.


Onderweg zien we nog een heremietkreeft die zich een weg probeert te banen door het koraal aan de peiler. Verder zijn er veel vuurwormen en spinkrabben. Een aantal visjes die in niet ken maar die wel heel mooi zijn. Helaas heeft Rene veel last van zijn oren en heeft het niet echt naar zijn zin. Toch wijst hij me nog redelijk wat beestjes aan om te fotograferen.
Er wordt ook gezegd dat deze nachtduik de mooiste is van het Caribisch gebied en de nummer drie van de wereld maar wij vragen ons af waar dat op is gebaseerd. Waarschijnlijk op de diversiteit van de beestjes want voor de rest is het net een vuilnisbelt.

Maar goed, uiteindelijk zien we onder een groot betonblok nog een groene murene. En als klapper op de vuurpijl vindt Fred nog een stukje koraal met daaraan twee zeepaardjes. Perfect.



Na een uurtje gaan we weer de kant op. Dan wordt het een race tegen de klok want we hebben om negen uur een reservering staan bij Restaurant Bambu. We hadden namelijk nog twee Food For Fun bonnen en nog maar twee avonden om ze te besteden.
We moesten dus vanavond ook nog uitgebreid uit eten. En omdat de keuken om tien uur sluit moesten we dus ook nog op tijd zijn. Gelukkig kunnen we bij Wannadive City na het uittrekken van onze spullen deze meteen spoelen en onzelf ook nog eens met warm water afspoelen. Dan rijden we snel naar ons huisje om de duikspullen op ons binnenplaatsje te dumpen en nog even iets anders aan te trekken. Dan speren we terug naar het centrum en komen wonder boven wonder nog redelijk op tijd aan bij het restaurant. Dan keert de rust weer terug en genieten we van het eten.

Vanavond is ook het Heineken Jazz Festival begonnen en er is een klein concert bij Fort Oranje. Omdat dit vlak bij het restaurant is lopen we na het eten nog even die richting op. Als we langs Fort Oranje lopen zien we de band al staan en we gaan erbuiten op een muurtje zitten luisteren. De muziek is van Izaline Calister en het klinkt heel erg goed. Zij zingt alle nummers in het Papiaments en het klinkt lekker zomers. Deze avond speelt ze met een deel van haar band maar morgen zal zij op een van de hoofdconcerten spelen maar dan met de volledige band. Als het lukt willen we daar ook naar toe. Maar dat is morgen pas. Isaline speelt tot kwart voor elf maar het publiek weet nog een toegift van twee nummers te ontlokken dus rond elf uur lopen we pas weer terug naar de auto.

Red Slaves, ezels en het Heineken Jazz Festival

Vandaag is helaas onze laatste duikdag. Ik was vroeg op en heb al wat spullen in de koffer gedaan want ook die zullen we weer in moeten pakken. De terugreis komt nu toch wel erg dichtbij. Nog maar even niet aan denken. Eerst nog een duikstek uitkiezen.

Dat wordt Red Slaves. Deze ligt in het zuiden en er kan hier een behoorlijke stroming staat. Maar het is de favoriete duikstek van Marleen en Ruud en zij hebben hier al veel voorbij zien zwemmen dus dat willen wij ook wel meemaken.


Aangekomen bij Red Slaves komen er drie duikers net het water uit. Helemaal enthousiast over de adelaarsrog die ze hebben voorbij zien komen. Volgens een van hen zwemt hij iedere keer heen en weer dus we maken kans om hem te zien. We kleden ons dan ook snel om en gaan te water.

Helaas heeft Rene moeite met klaren en het duurt dan ook een kwartier voordat hij onder de vijf meter kan komen maar dan lukt het ineens en voor we het weten zitten we op twintig meter. We zwemmen wat rond en genieten van het mooie koraal. Er staat behoorlijk wat stroming maar omdat we weten dat het aan de linkerkant mooier moet zijn dan aan de rechterkant besluiten we ons een korte tijd met de stroom mee te laten voeren en vervolgens en langere tijd uit te trekken om er tegen in te zwemmen.



Onderweg zie ik nog een schorpioenvis die lekker in een bekerkoraal ligt en maak er een foto van. Dan hoor Rene herrie maken en ja hoor daar is de adelaarsrog. Hij zwemt ons rustig voorbij. Ik ga snel achteraan en probeer wat foto’s te maken. Hij zwemt tegen de stroom in dus ik moet hard werken om hem bij te houden. Ondertussen moet ik ook nog mijn dieptemeter in de gaten houden. Dat lukt aardig en op zevenentwintig meter diepte lukt het me toch nog om een aantal redelijke foto’s te schieten. Dan stijg ik rustig weer op. Deze actie heeft me aardig wat lucht gekost maar het is het wel waard.



We stijgen verder omhoog en vervolgen onze duik op twaalf meter. Het koraal is hier echt schitterend. Het zijn allemaal hoopjes op een zandvlakte. Op een gegeven moment zien we een vreemde vis voorbij zwemmen. Het lijkt wel een discus en we hebben geen idee wat het kan zijn. Dan komt er nog een, en dan nog een. Op een gegeven moment zijn er meer dan tien. Ze zijn razendsnel en we kunnen er niet echt in de buurt komen. Volgens ons staan ze ook niet op de vissenkaart die we hebben dus moeten we thuis maar eens wat speurwerk doen om op te zoeken wat het is geweest.



We zwemmen weer terug naar de kant en komen vlak voor de auto weer boven. Het is ons weer gelukt. Voldaan kleden we ons om en gaan terug naar ons huisje. Daar spoelen we voor de laatste keer onze spullen en hangen alles op ons binnenplaatsje te drogen.



Bij de supermarkt halen we nog een doosje Polar bier voor de mensen van Wannadive en gaan er vervolgens naar toe om onze schuld af te rekenen. We drinken nog een milkshake bij Bongo’s en rijden dan naar het ezelpark om nog wat beestjes boven water te bekijken. We hebben nog nooit zoveel ezels bij elkaar gezien.



We beginnen bij het eerste deel. Hier staan een aantal ezels die zijn aangereden en die hiervan aan het herstellen zijn.
Vervolgens gaan we naar het tweede deel waar de moeders met de dochters zich bevinden. Er is zelfs een ezeltje van twee weken oud. Ik had wat appeltjes meegenomen maar er zijn teveel ezels dus ik durf ze niet echt te geven. Volgens mij ruiken ze wel dat ik eten bij me heb want ik wordt flink achtervolgt en op een gegeven moment zelfs ingesloten door de ezels. Met moeite wurm ik me eruit en gaan we met de auto naar het safari gedeelte.


Bij binnenkomst in het safarideel gaan er direct een aantal ezels voor de auto staan en zijn er ook een aantal die hun koppen gezellig door de raampjes van de auto steken. Omdat we zo niet verder komen probeert Rene zachtjes door te rijden waardoor de ezels uiteindelijk toch een beetje opzij gaan. We ontsnappen aan de groep maar aan weerszijden hebben we twee koppige ezels die lekker naast de auto meelopen. We gaan steeds een beetje harder totdat ze het uiteindelijk opgeven.


We hadden al gehoord dat de meeste ezels aan het einde van de rit zijn dus er staat ons nog wat te wachten. We hebben geluk. Het is etenstijd en de ezels worden gevoerd. Enorme bakken met hooi staan voor ze klaar en dat leidt hun aandacht gelukkig nog een beetje af. We kunnen hier dus de auto uit en nog een aantal fotootjes schieten. Voordat ze klaar zijn met eten zitten wij dan weer in de auto en rijden dit deel van het park weer uit.




Er is ook nog een klein gedeelte met leguanen en schildpadden. De leguanen hebben we niet gevonden maar de schildpadden hebben we nog wel wat appeltjes gevoerd. Het restant van de appeltjes hebben we dan toch maar naar de ezelmoeders en hun dochters gebracht. Maar we zijn wel aan de buitenkant van het hek blijven staan.
Na het kopen van een souvenirtje zijn we teruggegaan naar het centrum van Kralendijk om nog wat meer souvenirtjes te kopen en om op de pier nog even te genieten van een cappucino en een thee.

Dan gaan we naar het restaurant It rains Fishes waar we onze laatste Food For Fun bon inleveren en waar we eigenlijk iets te underdressed zijn. In onze kleren met daarop nog de vlekken van ons ezelavontuur, zitten we naast de eigenaren van een schitterend jacht en komt ook Joke Bruijs binnen. Het eten is heerlijk en we genieten van het uitzicht.

Dan rijden we nog even langs ons huisje om ons een beetje op te frissen en dan gaan we op zoek naar het Plaza hotel waar een van de hoofdconcerten van het Heineken Jazz Festival plaats vindt. Het is even zoeken naar een parkeerplekje want het is behoorlijk druk en dan lopen we over het terrein van het Plaza Hotel naar het strandje waar het podium op staat.
De entree is dertig gulden per persoon en we kunnen nog naar binnen. We vinden een zitplaats vlak voor het podium en luisteren eerst naar de band Foodsteps ahead. Dit klinkt wel leuk maar we vinden het niet spectaculair.

Er staan vanavond nog twee andere bands op het programma. De eerste is de Bonaire Students Band en Izaline Calister. Omdat we het eerste deel al hebben gemist hopen we dat de volgende band die op gaat treden Izaline Calister is want dat klonkt gisteren zo goed. En ja we hebben geluk. We genieten van de muziek en aan het einde bij de toegift gaan we met zijn allen naar voren en dansen we op het strand. Dat is een goede afsluiting van de vakantie. Om de vakantiestemming thuis nog een beetje vast te kunnen houden kopen we nog twee cd’s van Izaline die ze ook nog signeert. Erg leuk.

Terug naar Nederland

Helaas komt aan alle leuke dingen een eind. We gaan onze koffer pakken en eten nog een ontbijtje bij de Wannadive hut. Dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan waar we inchecken en onze airporttax betalen. Het ziet ernaar uit dat het vliegtuig op tijd is en dus leveren we ook de auto in.



We lopen terug naar het vliegveld en gaan door de douane. Het is even wachten maar dan zien we ons vliegtuig landen. Uiteindelijk wordt omgeroepen dat we erin kunnen en we vertrekken op tijd voor een kort vluchtje naar Curacao.
Hier moeten we het vliegtuig uit want het wordt schoongemaakt.
Ook op Curacao moeten we weer door de controle. En ook hier worden alle tassen weer gescand en moeten onze schoenen uit. We doorstaan het geheel en gaan dan ergens lekker zitten lezen met een bakkie erbij. We vertrekken op tijd en na een vlucht van ruim negen uur landen we op Schiphol om tien over acht Nederlandse tijd. Het duurt even voordat de koffers komen en dan moeten we door de laatste bagagescan.

Het valt best wel tegen om weer in Nederland te zijn. We zijn moe en het weer werkt ook niet mee dus we hebben het behoorlijk koud. Met mijn moeder en Cees rijden we richting Rotterdam waar we bij Rene zijn ouders een bakkie gaan drinken. Dan naar huis en dan flink bezig blijven om maar niet in slaap te vallen. Dat lukt tot negen uur ’s-avonds. We vallen snel in slaap en worden om 11 uur de volgende ochtend wakker. Dat is schrikken want we zouden onze kat ophalen bij het kattenpension. Dat kan van half elf tot half twaalf. Dus we springen uit bed en zitten tien minuten later met een duf hoofd in de auto. Ik bel het pension dat we het net niet gaan halen. Gelukkig is dat geen probleem en ondanks dat we iets te laat zijn kunnen we Scooby toch nog mee krijgen.

• Week 1 (2008)
• Top
• Week 1 (2009)