Tulum

Na een vermoeiende periode op ons werk waren we in oktober zeker nog niet aan de winter toe. Om een rust periode in te bouwen besloten we nog een reisje te maken naar de zon. Maar waar kun je die vinden in november? Om het ons gemakkelijk te maken moest het ook in een all-inclusive park plaatsvinden. Dat hadden we nog nooit gedaan en voor een weekje leek ons dat we een uitkomst. Na een uurtje surfen op internet kwamen we het park Freedom Paradise tegen. En na het zien van de mooie blauwe plaatjes kom je al aardig in de stemming. Alleen het park ligt in Mexico en dat is toch al gauw 11 uur vliegen. Hebben we daar wel zin in voor een weekje? De keuze was gauw gemaakt en na een paar uurtjes wachten werd onze internetboeking bevestigd door D-reizen. Joepie, naar de zon… Mag ik al inpakken?

De link naar het park zetten we vast op onze website zodat we ons regelmatig kunnen vergapen aan het mooie zandstrand waar we over een paar weekjes zullen liggen op ons strandbedje. Een weekje van te voren horen we van Mark dat een collega van hem naar hetzelfde park op vakantie gaat in precies dezelfde periode. En die zien we in ons logboek van de website ook regelmatig op de website rondkijken.

Eindelijk is het dan zover. De koffer was al een weekje ingepakt, want die zomerkleren konden we in Nederland toch niet meer aan. Vroeg op en snel naar Schiphol. We hadden een lijstje voor de taxfree shops, maar helaas waren de winkeltjes waar wij moesten zijn nog dicht. Met een kleine vertraging vanwege het vervangen van een rem konden we eindelijk het vliegtuig in.

Ondanks wat turbulentie onderweg viel de vlucht uiteindelijk toch wel mee en we landen redelijk volgens schema in Cancun. Daar ons stempeltje gehaald en op zoek naar de transfer naar het park. Vanaf het vliegveld is het nog gauw zo’n anderhalf tot twee uur rijden en een beetje gaar van de vlucht zitten we met een groepje van 9 in een taxibusje stilletjes een beetje bij te komen. Maar… aangekomen in Freedom Paradise is het eerste dat je ziet dit…



Nou de vermoeidheid is in 1 klap weg. Bij de receptie ontmoeten we meteen Rob en Door, de collega van Mark, en omdat we nog even moeten wachten op de sleutel gaan we, met onze blauwe bandjes om, even kennis maken met elkaar met een lekker drankje aan de bar. Ook maken we kennis met Anna, die ons in vogelvlucht een en ander uitlegt over het park. Zelf helpt ze haar dochter in het winkeltje op het park. We zullen haar dus nog vaker tegenkomen.

We mogen naar ons appartement waar we ons even opfrissen en genieten van het uitzicht. Daarna maken we nog een wandelingetje over het strand en gaan een hapje eten. We genieten van de zonsondergang en vallen vervolgens vermoeid in slaap.

De volgende ochtend lekker uitgeslapen en we worden wakker met het geluid van de ruisende zee. We ontbijten en installeren ons op een strandbedje met een boek om een lekker kleurtje op te doen. Straks gaan we naar de bijeenkomst van Arke, waar Twan ons een en ander over de omgeving zal uitleggen.

Ondertussen zijn Rob en Door een stuk actiever geweest. Die zijn al met een taxi naar de ruïne van Tulum gegaan. Ze hadden een (te) gekke taxichauffeur, Jesus genaamd ontmoet en hij had gezegd dat hij hun voor een bepaald bedrag wel een hele dag mee kon nemen op een tour. Dat klonk een stuk aantrekkelijker dan de excursies via de reisorganisatie en we besluiten dit te gaan doen. Dus met behulp van een boekje van Anna en een landkaart bij de receptie hebben we een globale route uitgestippeld.

Dan is het zover… de dagtocht met Jesus! Dat is een rit die je bij blijft. We rijden eerst richting Tulum en in die buurt komen we erachter dat we ineens bereik hebben op onze mobiele telefoon. Op het park is dit niet het geval dus René besluit om even naar huis te bellen. Jesus zet meteen de taxi aan de kant en we denken dat dit is omdat je niet in een rijdende auto mag bellen, maar het ligt heel anders… zo’n 100 meter verderop is er gewoon geen bereik meer. Het was een enthousiast en haastig telefoongesprek waardoor ze in Nederland het idee hadden dat we ontvoerd werden. Wij niet hoor. Met een cd van de Pappys in de cd-speler hobbelen we naar onze eerste excursiepunt Coba.

Coba is een uitgestrekte Maya-nederzetting uit 600-900 na Chr. De naam betekent ‘water beroerd door de wind’, en het ligt midden in de jungle tussen twee meren. Ooit telde deze plaats zo’n 40 tot 50 duizend inwoners en besloeg een gebied van meer dan 80 vierkante km . Er liggen nu nog honderden gebouwen onder de jungle begraven. We hebben een lokale gids voor een korte tour. En krijgen uitleg over enkele ruines. Ook is er een soort arena waar de Maya’s een balspel speelden. De bal moest via de heupen door een stenen ring worden geschoten.




Na de rondleiding vervolgen we onze weg door de jungle op de fiets. Ook Jesus fietst lekker met ons mee. Hierna gaan we naar de hoogste piramide op het tempelcomplex. Deze gaan wij beklimmen! Jesus is oké, maar hij blijft wel lekker beneden zitten wachten totdat wij uitgeklauterd zijn. Daarna weer op de fiets terug naar de uitgang.



We wilden ook graag zwemmen en snorkelen in een cenote. Een cenote is een ondergrondse poel. Het woord komt van het Maya-woord dzonot dat afgrond betekent. Omdat de regio geen bovengrondse rivieren kent, sijpelt het water door de poreuze grond en vloeit via ondergrondse rivieren naar zee. Op plaatsen waar het gesteente is ingezakt kunnen met water gevulde holtes ontstaan: de cenotes. Jesus brengt ons naar een ondergrondse cenote met de bedoeling dat we daar gaan snorkelen. Maar deze gedachte trekt ons niet zo aan. Ten eerste lijkt het stilstaand water en vervolgens kun je vanaf de kant de bodem zien dus waarom zou je nog gaan snorkelen. Snel weg is er echter niet bij want 1 van de werklui die bezig zijn de omgeving van de cenote klaar te maken voor massa’s toeristen wil ons nog een andere ontdekte cenote laten zien. We lopen naar een gat in de grond zouden via een touw naar beneden kunnen klimmen naar een wankel houten plateautje vanwaar we in de cenote kunnen kijken. Voor ons te link maar niet voor Jesus die met een sprintje beneden is. We vragen voor de zekerheid de sleutels van de taxi, maar die worden ons lachend geweigerd. Gelukkig komt Jesus weer veilig boven en met de taxi hobbelen we verder naar onze volgende bestemming: Punta Laguna.



In Punta Laguna gaan we met een locale gids de jungle in op zoek naar de spider monkeys. In eerste instantie vonden we een gids eigenlijk niet zo nodig, maar toen we eenmaal met hem meeliepen de jungle in kwamen we daar wel van terug. Zo gemakkelijk is het niet om een groep apen te vinden in zo’n gebied. Zeker niet met de geluiden die Jesus maakt. Hoewel ? Het zou natuurlijk zomaar kunnen dat de apen er iets in herkennen.

Na een tijdje wachten bij een schitterend uitzicht, komt de gids ons uiteindelijk halen. Hij heeft nu wel een idee waar de apen zich bevinden. En ja, na een kleine wandeling zien wij ze ook. Op de weg terug naar de uitgang worden we, zoals bij elke toeristische trekpleister, naar buiten gebracht via de giftshop. In dit geval een waslijntje tussen 2 bomen waar een jong maya-meisje met kind zelfgemaakte spulletjes verkoopt. Hier kopen we 2 armbandjes.

Jesus had ons aangeraden om bij Coba snoepjes te kopen en die uit te delen aan de Maya kinderen die in het gebied wonen waar wij doorheen reden. Dit was echt een schitterend idee. En het zijn er vooral veel, na het uitdelen van 1 snoepje komen ze echt overal vandaan rennen. Ook komen we onderweg langs een huis die een aapje heeft. In eerste instantie willen we er eigenlijk geen aandacht aan besteden omdat zo’n aapje in de jungle thuishoort en niet aan een ketting bij een gezin. Maar omdat we nog bananen in de auto hebben besluiten we het aapje toch maar van een feestmaal te voorzien.


Dat hadden een aantal kinderen ook door dus terwijl Rob, Door en Sandra met het aapje bezig waren, deelde René de laatste bananen aan de kinderen uit.



Na het uitdelen van al dat lekkers hebben we zelf ook wel trek gekregen. Jesus weet wel een lekker tentje bij Tulum waar we kunnen gaan eten en hij brengt ons er natuurlijk heen met de Pappys keihard op de radio. Tralalalala Cancun, Tralalalala Tulum. En het eten was lekker. Voor Rob en Door werd zelfs een schitterende vis speciaal klaargemaakt. Die ging helemaal op.

Omdat we toch nog naar een cenote wilden zijn we naar een speciaal park gereden. Maar omdat het een feestdag is zijn deze parken eerder dan normaal gesloten en wij waren net te laat. Maakt niet uit, verzinnen we gewoon wat anders. Dus terug naar het strand van Tulum waar we bij de zonsondergang eerst nog een duik in de zee hebben genomen. En daarna weer opdrogen met een cocktail of een biertje, dit is echt het goede leven!



Terug op het park gaan we even naar onze kamers om ons op te frissen. Vandaag is er een bruiloft op het park geweest en vanavond is er een Maya-show voor alle mensen op het park, inclusief de gasten van het bruidspaar. We moeten er een tijdje op wachten, maar dan begint de show. Het bruidspaar wordt op een Maya-manier gezegend en mogen aan de rand van het podium de show verder meebeleven.



We nemen een heerlijk rustdagje aan het strand. Maar natuurlijk heeft onze activiteitenbegeleider Rob nog wel een middagactiviteit op het programma staan. Met een aantal kano’s van het park en de snorkels varen we naar de groene boei om daar bij het koraal te gaan snorkelen. En we hebben de onderwatercamera meegenomen.

Vandaag wordt een drukke dag. Want vanuit Nederland hebben we een dag dolfijnen trainen geboekt op park Nizuk. Om half acht moeten we klaarstaan bij de receptie en worden we inderdaad opgehaald door een busje. Er moeten nog 2 andere mensen worden opgehaald op een ander park, maar helaas staan zijn die moeilijk op te sporen. Dus met enige vertraging gaan we uiteindelijk verder richting Cancun. Hier krijgen we bandjes om onze polsen en een t-shirt aan zodat goed te zien is dat wij de trainers zijn vandaag. We hebben een Nederlandse groep en ook een Nederlandse begeleidster. We beginnen op een platform waar we de eerste kennismaking doen met een dolfijn en we leren hoe we haar een bepaalde kant op kunnen laten zwemmen zodat we haar kunnen aaien. Daar krijg je al geen genoeg van. En het leuke is dat je zelf ook volop mag fotograferen. Ben benieuwd wat er nog meer op het programma staat.



We gaan eerst even wat drinken om onze eerste indrukken te verwerken. Dan krijgen we een zeeleeuwenshow. Ook leuk, maar we willen toch wel terug naar de dolfijnen. We krijgen wat zwemvesten en gaan met het water in om met een kleiner soort dolfijnen te zwemmen. Het is echt geweldig om die dieren zo dicht langs je heen te voelen zwemmen. Maar helaas dit is ook al weer snel voorbij. Time flies when your having fun. Na de lunch gaan we bij de trap wat beter kennis maken met weer een ander dolfijn. Om de beurt krijg je de gelegenheid de dolfijn te aaien en te bekijken. Ook worden er foto’s gemaakt die je aan het eind van de dag mee kan nemen (3 zitten bij de prijs in, 1 kan je extra kopen).



We gaan weer wat drinken en halen onze zwemvesten weer op voor de volgende sessie. We gaan het water in en laten de dolfijnen even aan ons wennen. Vervolgens worden we om de beurt door de dolfijnen voortgeduwd. Eerst een keer met hun neus tegen je voeten en daarna nog een keer met het vasthouden van de rugvinnen. Het is een mooi gezicht. Iedereen die in het water ligt te wachten heeft een geconcentreerde blik op zijn gezicht, maar zodra de dolfijnen je vooruit duwen verandert die blik bij iedereen in een big smile. En dan zit de dag er echt op. We mogen nog even het park op om nog even te gaan zwemmen in de verschillende baden, maar wij hebben nog even op de strandbedjes gelegen om de geweldige indrukken te verwerken van die dag. Dan is het tijd om te vertrekken. We nemen afscheid van onze begeleidster en krijgen onze foto’s en diploma’s en bekijken nog even de video die is gemaakt. Het ziet er schitterend uit, maar helaas was het nog niet op dvd verkrijgbaar. Maar we hebben hele goede herinneringen. Dit was echt een onvergetelijke ervaring!



Rob en Door hebben deze dag heel anders doorgebracht. Zij zijn naar het park Xel-Ha geweest en hebben zich daar ook prima vermaakt. Zie hier deze geweldige foto’s.





Terwijl Sandra inmiddels vermoeid in slaap valt, vieren de mannen het feestje verder op de bar, samen met barman Paco.

De volgende ochtend, na de yoga les van Rafael, zijn we na het ontbijt nog naar de ruines van Tulum gegaan. Voor een paar dollar brengt de taxi je erheen. Vanaf de taxistandplaats is het een klein eindje lopen en dan ga je in de rij voor een kaartje. Wij waren redelijk laat in de ochtend dus het was best druk. Maar je bent niet in Tulum geweest als je de ruines niet hebt gezien. Tulum is een ommuurde stad en heeft een indrukwekkende ligging op een klip. Hiervandaan heb je een mooi uitzicht op de Caribische zee. Je betreed de ruines via een centrale poort in een muur van kalksteen die ooit 5 meter hoog en 4,5 meter breed was. Binnen zijn o.a. de Casa de Chultún, Tempel met de Fresco's, Castillo, Tempel van de neerdalende God en de Casa del Cenote gevestigd.






Na het schieten van wat mooie plaatjes lopen we terug naar het souvenir gedeelte. Omdat ze ook hier proberen je hun winkeltje naar binnen te trekken lopen we door een steegje naar de achterkant van de shops. Hier kunnen we rustig rondkijken zonder te worden gestoord. Nog even naar huis bellen en dan weer terug naar het park om lekker te relaxen. ’s-Avonds met z’n allen eten op het park en daarna weer lekker aan de cocktails van Paco.






De volgende ochtend hebben we afgesproken met Rafael. Er is een open cenote vlak bij het park en daar gaan we snorkelen. Het is echt geweldig. Je zwemt daar midden in een mangrove bos en ziet schitterende visjes en andere dieren. Dit is wederom genieten. Op de terugweg naar het park komen we Jesus weer tegen. We hadden gevraagd of hij de cd van de Pappys voor ons wilde branden maar dat was nog niet gelukt. Gelukkig bood Rafael aan dit voor ons te doen. Dus misschien gaan we toch nog met muziekherinneringen naar huis.



’s-Middags hebben we wederom afgesproken met Rafael. Als we het strand aflopen kom je bij een onderwaterbron. Dit is de plek waar een cenote uitkomt in de zee. Je kunt je vasthouden aan een richel en je dan een stukje naar beneden trekken om in het gat te kijken, maar er staat wel een behoorlijke stroming dus dat gaat niet in 1 keer. We gaan we terug naar het park waar we proberen nog een beetje kleur te krijgen, en de overvliegende pelikanen en andere vogels te fotograferen.

Inmiddels is het ook de laatste avond in Mexico. Anna heeft voor ons in het a-la-carte restaurant een tafeltje geboekt . Tot die tijd gaan we nog even naar het centrum van Tulum om te kijken of we nog wat souveniertjes kunnen scoren.
Dit lukt niet maar we gaan nog wel even op een terrasje een biertje drinken met quacamole en nachos.
Heerlijk! Helaas viel het eten in het restaurant een beetje tegen en toch wel redelijk vermoeid gaan we naar Paco aan de bar. Die wist niet wat hem overkwam toen we allemaal fris bestelden in plaats van cocktails.
We nemen afscheid van Paco en van Rafael en gaan bijtijds naar bed want morgen moeten we alweer klaarstaan met al onze bagage voor de reis naar huis.

Nog even snel wat fotootjes schieten van het park. En dan komt de taxi die ons naar het vliegveld brengt. We grappen natuurlijk over vertraging van het vliegtuig. En gelukkig was er 1 iemand zo bijdehand om op een bord bij de receptie te kijken, want het vliegtuig had inderdaad vertraging. Dus taxi weggestuurd en zwemkleding uit de koffer getrokken. Het vakantiegevoel moet tenslotte zo lang mogelijk gerekt worden.



Maar dan is het toch tijd om te vertrekken. Het begint zelfs te regenen. Mexico haalt echt alles uit de kast om ons richting het vliegveld te krijgen. De taxi arriveert en we gaan op weg naar Cancun. We moeten nog wat andere mensen ophalen en dat heeft ook nog wat natte voeten in de Mexicaanse aarde (maar niet de voeten van de chauffeur, want die blijft lekker toeteren totdat er iemand reageert). Ook valt onze taxichauffeur bijna in slaap, en hij durfde ook nog om een fooi te vragen bij aankomst op het vliegveld.


Na het openmaken van de koffer, het inchecken en het opmaken van onze laatste dollars zitten we dan eindelijk in het vliegtuig. Niet voor lang want we maken een tussenstop op Jamaica. Hier moeten we het vliegtuig uit, want er moet worden schoongemaakt en bijgetankt. Er wordt beloofd dat dit snel gebeurt maar hé man, dit is wel Jamaica! Relax! We lopen naar de hal waar we kunnen wachten tot we weer vertrekken en installeren ons aan een barretje. En met een biertje en Bob Marley door de speakers is ook het Jamaicaanse verhaaltje compleet.

• Amerika
• Top
• Mexico 2011