The Peaceful Children Home 2
Na een nacht met weinig slaap gaat al vroeg de wekker. Snel ontbijt en dan met de koffers naar de receptie. Na het uitchecken staat onze chauffeur al op ons te wachten. We stappen in de auto en maken ons op voor een drie uur durende rit naar Battambang. De weg is prima het is stil en we kunnen lekker doorrijden. Onderweg maken we nog een sanitaire stop en een stop om te tanken. Ook worden we gebeld door Local Adventures of de chauffeur bevalt en of hij goed en veilig genoeg rijdt. Nou dat is allemaal geen probleem.
Bij aankomst in het Bambu hotel moeten we heel even wachten tot onze kamer klaar is maar we krijgen hiervoor een kopje koffie en thee aangeboden. Dan worden we naar onze kamer gebracht en na een korte opfrisbeurt lopen we naar het restaurant voor een snelle lunch. In de tussentijd bel ik met Sothea om af te spreken om te gaan shoppen op de markt.
Even na 1 uur komt ze aan met een tuktuk. Die is ook van het weeshuis dus die hoeft niet betaald te worden. We vertellen haar dat we 360 dollar te besteden hebben en dat zij moet bepalen waar het geld het best aan besteed kan worden. Erg belangrijk is eten voor de kids. We kopen dus met name suiker, zout, kruiden en bak olie. In grote hoeveelheden. Genoeg voor 2 tot 3 maanden. Vervolgens kopen we zaden waarmee de groenten en de bloementuin mee kan worden gevuld. Van de oogst kan dan weer een deel worden opgegeten en het andere deel wordt verkocht op de markt. We kopen schriften en boekjes voor de bibliotheek, wat artikelen voor de keuken, bezems en gieters. Als afsluiter kopen we wat fruit om uit te delen als we in het weeshuis aankomen. Het eerste deel van de goederen wordt in de tuktuk geladen en we rijden naar het weeshuis. Als we er zijn komen 1 voor 1 de kinderen de zaal binnen. Ze zeggen allemaal netjes gedag en gaan uiteindelijk allemaal netjes in rijen op de grond zitten. Dan delen we het fruit uit en als ze hun handen hebben gewassen gaan we aan de rondleiding beginnen.
Kinderen aan je hand en om je nek. Allemaal willen ze een beetje aandacht. We lopen naar de keuken en maken kennis met 1 van de koks en met de directeur van het weeshuis. Via de eetzaal terug naar het visproject dat door de januari groep van de vrijwilligers organisatie Commundo is opgezet. Zij hebben onder andere ook de slaapverblijven van de jongens geverfd en nog veel meer. Kijk hiervoor maar op www.cambodja2014.reismee.nl
Het terrein is groter dan we verwacht hadden. We lopen langs de groentetuin en bloementuin. Het groeit al lekker. Ook hebben ze een kippenfarm met dezelfde doelstelling als de groenten en de bloemen. Eten en verkoop. Uiteindelijk worden ze zo wel zelfsupporting.
Na de rondleiding delen we nog wat meegebrachte puzzels, kleurplaten, potloden en vingerpoppetjes uit. Dan schrijven we nog wat in het gastenboek, nemen we afscheid en worden we luidruchtig uitgezwaaid als we met de tuktuk weer naar ons hotel rijden.
Terug in het hotel moeten we even bijkomen van alle indrukken. Wat was het een ontzettend gave middag met de kids. We danken Mark, die de leiding had van de 2014 groep, voor het leggen van het contact met Sothea. En uiteraard Sothea voor het efficiënt inkopen doen op de markt en alle medewerkers van het children home die ons hebben rondgeleid. Wat een geweldig werk wordt er voor deze kinderen gedaan. Wij gaan weer met een ervaring rijker verder maar zullen dit project zeker nauw blijven volgen.
Bamboetrein, Huisindustrie en Tempels
Vandaag worden we in de omgeving van Battambang rondgereden door een tuktuk met Engelstalige chauffeur, genaamd Liem. Als eerste brengt hij ons naar de bamboetrein. We stappen op een karretje en rijden een behoorlijk stuk over een redelijk gammele spoorweg.
Het is wel een mooie rit en we zijn blij dat we dit vroeg in de ochtend doen zodat we nog niet helemaal wegsmelten in de zon. Aan het einde van de rit uiteraard de bekende souvenirstalletje. We praten wat met de eigenaresse en kopen een sjaal en een broek bij haar voor nog geen 6 euro. Met 3 kleine meisjes bekijken we de baksteen fabriek. Ze vertellen erover en ondertussen maken ze van stukken palmblad de mooiste creaties. Ik heb al een krekel maar Rene komt terug met een krekel, een armband en een ring.
Dan is het weer tijd om op ons treintje te stappen en terug te rijden naar het beginpunt. Dit gaat echter over hetzelfde spoor en aangezien het inmiddels wat drukker is geworden moeten we onderweg 3 keer afstappen om ons wagentje van de rail af te halen en de tegenliggers voorbij te laten gaan.
Liem staat al op ons te wachten en snel stappen we in voor de rest van de tour. We gaan vandaag kijken bij diverse huisindustrieën. We starten met een familie waar noodles worden gemaakt. De rijst wordt omgevormd tot een soort pasta en die wordt door een zeef geperst. Vervolgens worden de noodles afgekoeld en in manden gelegd.
Daarna rijden we naar een vrouw die sigaretten rolt. Zij doet dit al bijna haar hele leven. In eerste instantie om inkomen te krijgen zodat haar 6 zoons konden studeren. Nu al haar zoons een goede baan hebben vinden zij dat moeder wel mag stoppen maar zij wil dat niet en gaat lekker door. Rene steekt er 1 van haar op en we kopen nog een pakje van haar.
De volgende stop is bij een beeldhouw fabriek. Hier worden beelden van zowel hout als steen vervaardigd. De reeds geschilderde beelden lijken wel echt oud.
Met de tuktuk verder over het hobbelige gravelpad om te gaan bekijken hoe de rijstvelden worden gemaakt. En daarna rijden we door naar de rijstwijn productie.
Ondertussen zijn we zo'n 11 km buiten het centrum van Battambang en aangekomen bij Wat EK Phnom. Rechts van de tempel staat een gigantisch groot Boeddha beeld. De oude tempel die hier stond en waar we de ruïnes van gaan bekijken was Hindoe maar de nieuwe tempel is Boeddhistisch. We lopen om de restanten van de oude tempel uit de 11e eeuw heen. Hier en daar zie je nog stukken van versierde lateien liggen en ook wat inscripties. We lopen over de stenen door de tempel en worden gevolgd door een jongetje. Die geven we uiteindelijk een vingerpoppetje en dan gaat hij de volgende toerist achterna.
De nieuwe pagode is compleet anders. Veel schilderingen en pracht en praal. Ook hier lopen we doorheen en zoeken dan Liem weer op.
Als we weer verder rijden door het platte landschap ruiken we al van verre wat de volgende stop zal worden, namelijk de vismarkt. Hier wordt onder andere Prahoc gemaakt dit is een gefermenteerde vispasta. De manden met de pasta zien er niet aanlokkelijk uit dus ik denk niet dat ik het in een restaurant snel zal bestellen. De sticky Rice die we daarna gaan proeven smaakt volgens mij een stuk beter. De rijst wordt in bamboe gedaan met onder andere kokosmelk en vervolgens op een laag vuur langzaam gegaard. Na dit proces kun je de bamboe er vanaf scheuren en blijft er een dikke massa rijst over waar je stukjes af kunt breken. De smaak is heerlijk zoet.
Het huisje waar de sticky rijst wordt gemaakt ligt niet zover van de cache Battambang Killing Fields. Liem heeft met andere cachers deze cache al eens gevonden dus hij weet waar hij ligt. Maar zijn hulp hebben we niet nodig want de eerste steen die Rene beetpakt is meteen raak. Het logboekje is aardig vol maar we kunnen onze naam toch nog ergens kwijt. Daarna gaan we het monument bekijken dat hier staat. Het is een stupa vol beenderen en eromheen staat in steen het verhaal van de rode Khmer uit de tijd van Pol Pot beschreven.
De nabij gelegen tempel werd in die tijd als gevangenis gebruikt. Deze tempel staat nu leeg en er wordt een grotere tempel vlak naast gebouwd. We nemen even een kijkje bij de mensen die erin aan het werk zijn. Dan is het tijd om naar ons hotel te rijden waar we de rest van de middag aan het zwembad liggen.
Eten doen we in het centrum van Batambang. Hier geen levendige Pubstreet zoals in Siem Reap. En rond half 10 zijn de meeste tentjes hier wel gesloten. We eten bij de White Rose waar we een lekker hoofdgerecht, een drankje en een fruitshake nemen en we vervolgens in totaal 8 dollar kwijt zijn.
Wat Banan & Phnom Sampov
Om half negen worden we opgehaald. We hadden een tuktuk met Engelssprekende chauffeur verwacht maar het is een auto met chauffeur en een Engelssprekende gids. De gids heet TinTin en heeft heel toepasselijk ook een Kuifje in Cambodja t-shirt aan. Goed te herkennen dus.
Onderweg naar Wat Banan maken we nog verschillende stops. De eerste is bij een monument in de vorm van de zevenkoppige slang Naga. Deze is echter gemaakt van oude wapens en roept op om te breken met het gewelddadige verleden.
Na een stop bij de brug over de Mekong rivier bekijken we een champignonkwekerij. De basis waarop de champignons gaan groeien wordt onder meer van snippers van maïskolven gemaakt. Er lopen een leuk stel kids rond. In het begin zijn ze een beetje schuchter maar al snel worden er high fives uitgedeeld en willen ze de foto's bekijken die we van ze maken. We delen wat vingerpoppetjes uit en gaan dan weer op weg.
Na de boom met de fruitbats rijden we naar Wat Banan. De heuvel is bijna 100 meter hoog. Een klein ouderwets toren complex uit de 11e eeuw bovenop. Het is warm maar toch beklimmen we alle treden. In eerste instantie is ook deze tempel als hindoeïstische tempel gebouwd. Later zijn alle Hindoe beelden verwijderd en Boeddha beelden er voor in de plaats neergezet. Uit de lateien boven de diverse ingangen kun je verschillende stijlen waarnemen waaruit opgemaakt kan worden dat er in verschillende tijdperken aan de tempel is gebouwd. Vanaf hier een mooi uitzicht rondom.
Als we weer beneden zijn drinken we wat op het terras voordat we naar Phnom Sampov rijden.
Voordat we echter de ingang bereiken stoppen we bij een laag gebouw dat vroeger in de tijd van de rode Khmer als ziekenhuis werd gebruikt. De artsen die er werkten waren echter erg jong en hadden geen medische opleiding. Medicatie was er niet veel en er werd veel geïmproviseerd. Zo werd onder andere het vocht uit jonge kokosnoten ingespoten als medicijn. Voor iedereen werd dezelfde injectienaald gebruikt dus als je een injectie kreeg was je eigenlijk ten dode opgeschreven. Hij heeft zelf ook in dit ziekenhuis gelegen maar is er gelukkig weer uitgekomen. Zijn moeder kreeg echter wel een injectie en heeft dit niet overleefd. Eerder had hij hier zijn zusje als verloren aan hongersnood en zijn vader is vanuit het hospital naar zeggen ergens anders heen gebracht en nooit meer teruggekomen. Een indringend verhaal om zo te horen op de plek waar zich dit allemaal heeft afgespeeld.
We gaan verder naar de ingang van Phnom Sampov. Voordat we naar boven gaan eten we eerst een lunch, ik fried Rice en Rene Noodles. Je kan ervoor kiezen om lopend naar boven te gaan maar gezien de temperatuur en de hoogte besluiten we voor 2 dollar de man met de brommer naar boven te gaan en alleen naar beneden te lopen.
Phnom Sampov is een belangrijk Boeddhistisch bedevaartsoord. Eerst nemen we een kijkje bij de boeddhistische tempel. Hier mooie schilderingen over hoe de jonge prins Siddharta zijn familie verliet en tijdens dit uitstapje 4 mannen zag: een oude man, een zieke man, een dode man en een asceet, die zelf niets bezat, maar leefde van voedsel en geld dat hem geschonken werd. Siddharta besloot het leven van de asceet te volgen en sloot zich aan bij 5 asceten die zich in de wildernis hadden afgezonderd. Ze waren nogal extreem in hun hoop de verlossing uit hun lijden te bereiken en Siddharta volgde hun voorbeeld. Zes jaar later, toen hij bijna doodging zag hij in dat dit niet de juiste manier was om verlossing te bereiken. Hij trok verder en nam voedsel aan om weer op krachten te komen. Toen hij weer op krachten was besloot hij onder een boom te gaan mediteren en er niet onder vandaan te komen voordat hij verlossing had bereikt. Op de 49e dag kreeg hij inzicht in zijn vorige levens, en zekerheid over de oorzaken van het lijden van de mens en hoe dat lijden kan worden weggenomen. Hierdoor was hij een ontwaakt persoon, de Boeddha. De rest van zijn leven trok hij door India, onderwijzend wat hij had geleerd. Ook zijn familie nam zijn leer aan.
Op tachtig jarige leeftijd wist hij dat hij zou sterven. Ook zou hij niet opnieuw geboren worden, zelfs niet in de hemel, omdat hij nu verlicht was en nu voor altijd in het nirwana opging. Toen men hem vroeg wie hem op moest volgen, vertelde hij dat er geen opvolger moest komen, maar dat zijn lessen bewaard moesten blijven.
In de tijd van de rode Khmer, waar ook het geloof is afgeschaft, is deze tempel gebruikt als gevangenis. Een stuk verderop zijn in de berg de grotten die een onheilspellende reputatie hebben. De gevangenen werden naar een eerste grot gebracht en vervolgens via een koker naar beneden gegooid. Anderen werden met electrische schokken gefolterd tot de dood erop volgde.
TinTin heeft hier de botten en het bloed nog zien liggen. Hij moest op een gegeven moment mee om wapens te dragen van de soldaten die zich terugtrokken in de jungle. Hij realiseerde zich dat er in de jungle weinig voedsel zou zijn en zodra hij de kans kreeg keerde hij terug. 20 jaar later was de eerste keer dat hij hier weer terugkeerde.
Ook heeft hij meegewerkt aan een documentaire gemaakt door een Australische filmmaker. Hij heeft voor deze documentaire 2 Khmer liederen gezongen. Hij heeft de documentaire echter zelf nooit gezien.
Later, toen het toerisme naar Cambodja op gang kwam, is hij hier toeristen gaan rondleiden. Hij sprak toen geen Engels. Dat heeft hij zichzelf in de loop van de tijd aangeleerd.
Met de motor gaan we verder naar boven en zien de artillerie die de rode Khmer op de krokodillenberg gericht hielden. We genieten van het weidse uitzicht en nemen uiteindelijk de lange trap af richting de auto.
Het is een kleine 10 kilometer naar ons hotel. We bedanken TinTin voor het delen van zijn verhaal. Morgen gaat hij met ons mee naar Phnom Penh. We nemen afscheid van de chauffeur. Morgen rijden we met een andere auto.
Siem Reap
Top
Phnom Penh