Marsa Alam

Aswolk boven Noord-Europa. Het Nederlandse luchtruim gaat vanaf donderdagavond 19:00u dicht in verband met de aswolk die is ontstaan door een vulkaanuitbarsting woensdagochtend in IJsland. Het vliegverkeer wordt de komende uren in fases afgebouwd. Volgens de Europese luchtverkeersleiding Eurocontrol wordt er op zijn vroegst om 06.00 uur morgenochtend weer gevlogen.
Dat is donderdagochtend 15 april te lezen in de media. Gelukkig staat onze reis naar Egypte pas gepland met een vertrek op dinsdag dus dat wordt geen probleem dachten we nog. Niet te weten dat deze aswolk nog zeker tot en met dinsdag voor vele reizigers (waaronder de Aqualis Bali-gangers) roet in het reismenu zou gooien.

De informatie is karig. Het internet afspeuren om te zien of de vlucht wel of niet is gecanceld blijkt een lastige bezigheid. Uiteindelijk verdwijnen er veel vluchten uit de lijst, maar die van ons blijft erop staan. Het blijft afwachten dus.
Uiteindelijk op maandag toch maar de koffers ingepakt, de kat naar het pension gebracht en een noodplan verzonnen voor als de vlucht niet doorgaat. Dan zullen we waarschijnlijk met de auto richting Italië rijden en maar zien waar we dan terecht komen.
Maar op vakantie gaan we. Daar zijn we nu op ingesteld.

Dinsdagochtend kijken we nog even op Schiphol.nl en zowaar staat er een nummer van een incheckbalie vermeld achter ons vluchtnummer. Zouden we dan toch gaan? Het blijft moeilijk te geloven maar met goede hoop vertrekken we toch naar Schiphol. Daar aangekomen zien we op de borden dat we een vertraging hebben van vierenhalf uur.
In de vertrekhal aangekomen is het een drukte van jewelste. In elke vertrekhal staan er rijen van het begin van de hal tot het einde van de hal. Wij denken nog: maar goed dat we vertraging hebben want als we in zo’n rij moeten wachten om in te checken dan hebben we aan de standaard 2 uur die je van te voren aanwezig moet zijn niet genoeg. Maar als we bij het einde van de rij aankomen vragen we aan een man die daar de boel aan het regelen is wat we moeten doen. De rijen die er staan blijken te bestaan uit de mensen te zijn die gestrand zijn en die proberen op een andere vlucht geplaatst te worden. Hij verwijst ons vervolgens naar een andere balie waar we zowaar meteen aan de beurt zijn. De bagage is ingecheckt dus het lijkt erop dat we vandaag gaan vertrekken.


Achter de douane is het erg leeg. De mensen die er lopen zijn vrijwel allemaal mensen die gestrand zijn en die al 6 dagen binnen de muren van Schiphol verblijven. Overal waar je kijkt staan veldbedden. Omdat wij ook nog een tijd moeten wachten gaan we naar het gedeelte met de lounge stoelen. Hier installeren we ons met een boek en kletsen we wat met een aantal mensen die naar Glasgow moeten maar die net te horen hebben gekregen dat ze ook vandaag niet weg kunnen. Voor hen is het op naar dag 7 op Schiphol. Bij die verhalen valt onze vertraging, die inmiddels is opgelopen naar 7 uur, in het niet.


Maar dan is het zover. We gaan boarden en om 20:00u gaan we dan eindelijk op weg naar de plaats van bestemming: Marsa Alam in Egypte. Rond 2 uur ’s nachts komen we aan op het Coraya Beach Resort en worden we naar onze kamers gebracht. We pakken nog even onze koffers uit en gaan dan naar bed waar we meteen als een blok in slaap vallen.



Als we wakker worden schijnt de zon al volop onze kamer in. Vanaf het balkon kunnen we als we een hoekje om kijken ook een stukje zee en strand zien. Verder kijken we uit over een mooi verzorgde tuin. We lopen via de strandweg om het park heen en hebben een mooi uitzicht over de baai en de andere parken die er zitten. Omdat er maar weinig vluchten zijn aangekomen de laatste dagen is het erg rustig op het park. Dus als we na het ontbijt aan het zwembad willen liggen is er volop plaats en we zoeken dan ook een mooi plekje in de schaduw want we willen natuurlijk niet de eerste dag meteen verbranden.



Met een goed boek en tussendoor nog wat slapen op het strandbed komen we de dag wel door en dit is tevens de manier hoe we de meeste dagen van deze vakantie door zullen brengen. Van te voren hadden we al bedacht dat dit een echte relax vakantie zou worden en dat is goed gelukt.



Maar natuurlijk wil je als je in Egypte bent ook nog wat gaan duiken. We hebben thuis al wat huiswerk gedaan en uitgezocht welke duikscholen er in de buurt zitten. Dit blijken de Coraya divers te zijn, die op het park naast ons zitten, en Matthes Reef Divers, die een paar resorts verderop zitten. Aangezien Matthes Reef Divers iets kleinschaliger en goedkoper dan Coraya Divers is en de reviews op de diverse duikfora goed zijn hebben wij voor Matthes gekozen.
Via het strand lopen we er naar toe en laten ons informeren met de mogelijkheden. Wij willen graag duiken bij Eliphinstone maar de komende dagen staat er teveel wind en dan varen ze niet uit naar duikstekken die verder weg liggen. We schrijven ons in om op zaterdag met de boot naar Marsa Shona te gaan, een duikstek in de buurt.

Op zaterdagochtend worden we om kwart voor acht opgehaald. Bij de duikschool maken we onze spullen in orde en checken het nitrox % in onze flessen. Onze spullen worden in een auto geladen en wij gaan met een busje naar de haven Port Galib. We zijn met z’n zessen op de boot dus we hebben alle ruimte.



Omdat het nog steeds zo hard waait wordt er besloten niet naar Marsa Shona te varen maar om al bij Marsa Mubarak voor anker te gaan. Hier gaan we met onze gids te water en moeten iedereen de oefeningen doen voor de checkdive: masker klaren en automaat uit doen en terug vinden. Nadat we dit allemaal met glans hebben doorstaan beginnen we aan de duik.

Zodra we gaan zwemmen komt er een vreemde grote vis aanzwemmen die op een kleine open plek tussen het koraal gaat liggen. (Als we het later opzoeken blijkt het een steenvis te zijn geweest.)

Het rif ziet er best mooi uit maar wel een heel stuk minder van kwaliteit dan dat we op onze vorige vakantie in Bali hebben gezien. We worden dus echt al verwende duikers.
Een stukje verderop ligt er een schildpad op ons te wachten. Hij blijft lekker liggen als we hem een voor een van alle kanten op de foto zetten.

Het is een rustige duik waar we van de anemoonvisjes via de blue spotted stingray naar de lionfish zwemmen. Ook zien we veel vijlvissen en een egelvis.
Na een uurtje komen we weer boven water waar we op het dek in de zon lekker gaan liggen wachten tot het tijd is voor de volgende duik.




De 2e duik beginnen we aan de buitenkant van het rif waar we met de zodiac naar toe worden gebracht. Als we allemaal in het water liggen kunnen we ons lekker langs het rif laten afzakken en komen we vanzelf onze boot weer tegen.



Ook deze duik weer blue spotted stingrays, heel veel lionfish en steenvissen. Ook nu maken we het uur weer vol voordat we de boot weer opklimmen.
Ook dit was een leuke maar niet echt spectaculaire duik. Maar we hebben ons prima vermaakt en dat is het belangrijkste.

Het is hier (bij Marsa Alam) minder druk dan 4 jaar geleden in Hurgada. Daar kwamen we ook meestal als eerste boot aan maar na de duik was het dan zoeken naar je eigen boot omdat er dan nog minimaal 7 bijgekomen waren. Dat is hier niet het geval.
We liggen met 2 boten aangemeerd en het is dus gemakkelijk om je ‘eigen’ boot te herkennen.

Na de lunch varen we terug naar de haven en worden weer met het busje naar de duikschool gebracht waar we ons inschrijven voor de duik bij Eliphinstone die maandag zal gaan. Maar eerst dus weer een dagje heerlijk relaxen.

We zijn erg tevreden over het park waar we verblijven (Coraya Beach resort). Naast de buffetten waar we elke ochtend, middag en avond van kunnen eten, en die iedere dag goed gevarieerd zijn, hebben we ook nog de mogelijkheid om 3 keer tijdens ons verblijf a la carte te gaan eten. De eerste keer doen we dit in het a la carte restaurant die op ons resort zit. Helaas is dit restaurant nooit druk bezet en ook als wij er komen zijn er maar 2 tafeltjes gedekt. Maar het eten is goed en de bediening ook hier weer even aardig.
Wat later in de week gaan we eten bij het Italiaanse a la carte restaurant. Wij dachten misschien lekker een pizza te gaan eten maar dat ging niet door. Het Italiaanse restaurant zit op het park Madina. Als we er aankomen is er 1 tafeltje op het terras gedekt. Die is voor ons. Helaas is het a la carte principe niet echt van toepassing. Geen keus qua eten maar er wordt een verrassingsmenu opgediend. Op zich wel lekker ook al lusten we niet alles van wat ze opdienen, maar het is vooral erg veel eten en na afloop kunnen we dan ook bijna terug naar ons park rollen.



We zouden ook nog een avond bij het Orientaalse restaurant kunnen gaan eten maar dat hebben we maar even voorbij laten gaan.

Ook de bediening op het Coraya Beach Resort is erg goed en ze zijn ook altijd wel in voor een grapje. ’s Avonds brengen we meestal door op een paar lounche stoelen in de bar. Vaak is er ook een zanger.
Helaas is zijn engelse uitspraak niet al te best. Soms is dat wel lachen maar vaak ook wel irritant.

Ondanks dat we overdag ernstig aan het uitrusten zijn gaan we toch iedere avond op tijd naar onze kamer waar we elke dag weer verrast worden door een in origami gevouwen handdoek op bed. Ja, Mahmout, die verantwoordelijk is voor het schoonmaken van onze kamer, doet zijn uiterste best.

Zo af en toe vinden we ook andere verrassingen op onze kamer, zoals een fles wijn en chocolaatjes, een stuk papyrus en een kaart met een zakje Egyptische thee. Het zijn dit soort dingetjes die je verblijf erg aangenaam maken.



Op maandagochtend zouden we om kwart voor zeven worden opgehaald. We zijn ruim op tijd bij het ophaalpunt maar zien geen busje aankomen. Om even voor zeven loopt Rene naar de receptie (in de hoop dat zij het telefoonnummer kunnen vinden van Matthes Reef Divers) om maar eens te gaan bellen waar ze blijven. Na een tijdje komt er een busje en kan ik Rene bellen dat hij weer terug kan komen om in te stappen.
Bij Matthes aangekomen als een speer de spullen checken zodat die weer ingeladen kunnen worden en wij stappen in een overvol busje die ons naar de boot zal brengen. Deze keer zitten we bij een groep van 11 Duitsers op de boot. Deze duikvereniging had een clubvakantie geregeld voor 21 personen. De reis was echter geboekt bij 2 verschillende reisorganisaties maar ze zouden wel in hetzelfde vliegtuig zitten. Vanwege de aswolk heeft 1 organisatie de reis gecanceld. De andere organisatie liet de reis wel doorgaan. Ondanks dat de vlucht toch doorging hebben ze het niet voor elkaar gekregen de 10 man van wie de reis was gecanceld toch mee te krijgen. Uiteindelijk zijn ze dus met een halve groep op vakantie gegaan.

Het is 2 uur varen naar Eliphinstone en nadat iedereen zijn spullen in orde heeft gebracht en de nodige pillen tegen zeeziekte heeft ingenomen kunnen we vertrekken. Het is een rustige tocht want de wind waar we de afgelopen dagen last van hebben gehad is gaan liggen. Vlak voordat we bij de duikstek aankomen worden we ingedeeld in 2 groepen en krijgen we apart van elkaar de briefing.

Aangezien we nog niet weten naar welke kant de stroming gaat krijgen we diverse scenario’s voorgelegd. Uiteindelijk wordt het een duik van noord naar zuid.

Het is een rustige duik met een lichte stroming. Anders dus dan de verhalen die we over deze stek hebben gelezen. Helaas laten de haaien, die hier volgens de verhalen in grote getallen moeten zitten, zich als wij in het water liggen niet zien. We zien we tonijnen en een barracuda.



Het rif ziet er hier mooier uit dan bij Marsa Mubarak. Na 58 minuten zijn we klaar met de duik en stijgen we op. We moeten even wachten maar dan worden we dan toch opgehaald met de zodiac. Dat duurde even omdat de zodiac nog bezig was om de eerste groep op de boot af te leveren. Onwennig klimmen we in de zodiac. Als we uiteindelijk allemaal erin zitten worden ook wij naar de boot gebracht.

Met een boekje in de zon is het goed toeven op het dek. De tijd gaat snel en voor we het weten moeten we alweer onze spullen aan gaan trekken voor de 2e duik. We mogen kiezen of we vanaf de boot of vanaf de zodiac het water in willen en de keus wordt de zodiac.
Als we afdalen zien we een haai voorbij komen. Maar zo snel als we hem zagen is hij helaas ook weer weg.
Onze duiken worden ook gefilmd en ik zie de man met de filmcamera iets opnemen bij het rif. Ik zwem ernaar toe en het blijkt dat er een vrij zwemmend murene bij het rif zit. Die dus even fotograferen. Dan laten we ons verder meevoeren door de stroming.



Er komt een school met kleine visjes voorbij gevolgd door een aantal jagende tonijnen. Dit is wel een gaaf gezicht. Voor de rest weinig spectaculaire dingen gezien en na 51 minuten zijn we al weer bij de boot aangekomen en gaan we aan boord voor een heerlijke lunch. Daarna hebben we weer ruim 2 uur de tijd om heerlijk liggend, lezend of slapend de tijd door te brengen totdat we weer in de haven van Port Galib aankomen.


Als we weer bij de duikschool aankomen besluiten we dat dit voor ons genoeg duiken zijn geweest voor deze vakantie. We spreken af dat we de volgende dag langs zullen komen om af te rekenen en onze spullen op te halen. Die kunnen dan nog lekker bij Matthes in het hok drogen. Vervolgens worden we met het busje weer naar ons resort gebracht.



We besluiten de volgende ochtend eens aan onze conditie te gaan werken door om half acht ’s ochtends al hardlopend over de boulevard en het strand naar Matthes Reef Divers te gaan. We dachten dat het dan qua temperatuur wel uit te houden zou zijn. Dat viel zwaar tegen. De zon was al volop aan het schijnen dus het was een zware tocht. Aangekomen bij Matthes doen we dan ook een flinke aanslag op de waterton. Dan rekenen we af en bedanken we ze voor de goede service. We halen onze spullen op en besluiten ook terug naar ons resort te gaan lopen (maar nu wel in een wandeltempo).
Daar aangekomen ruimen we de boel op en gaan we genieten van een heerlijk ontbijt en het vooruitzicht van nog ruim tweeënhalve dag relaxen.




Maar helaas zoals met elke vakantie is ook deze weer te snel voorbij. We hebben kunnen regelen dat we, tegen een vergoeding, de kamer tot vlak voordat we worden opgehaald kunnen houden. De laatste dag kunnen we dus nog lekker aan zwembad vertoeven en nog douchen voor vertrek. We leveren onze sleutel in en rekenen nog wat kosten af waarna Rene nog even wil kijken of onze koffers al zijn opgehaald. En daardoor even geen erg had in de fontein die op het pleintje stond. Met als gevolg dat hij met 2 natte broekspijpen en schoenen richting het vliegveld moest.

Ook de busrit verliep letterlijk niet helemaal vlekkeloos. Op een ander park waar wij nog wat mensen op gingen halen waren een aantal werklieden strepen op de weg aan het verven. De emmer met verf stond midden op de weg. Wij zagen het al aankomen en onze chauffeur ongetwijfeld ook maar hij reed toch door over de emmer met verf. Die bleef natuurlijk onder de bus hangen en toen we na wat heen en weer steken weer door konden rijden lag er dus een hele plas verf op de weg.

Op de terugweg naar de uitgang van het park moesten we er weer langs en was een van de werklieden aan het proberen de plas met verf met zijn handen weer van de weg te scheppen in de emmer. Dat was wel een zielig gezicht.
Maar niet dat de chauffeur dat erg vond. Hij reed gewoon nog een keer door de plas met verf heen en trok een hele witte streep over de weg. Tja, een typisch geval van hoe de Egyptenaren met elkaar omgaan.


Aangekomen op het vliegveld stond er al een rij bij de incheckbalie. Nadat we eerst wat droge sokken voor Rene uit de koffer hebben gehaald gaan ook wij naar de rij toe waar op dat moment heel wat mensen spullen uit de koffer aan het halen zijn en in de handbagage stoppen. Er zijn namelijk al wat mensen met overgewicht in hun koffers die een behoorlijk bedrag moeten betalen. Wij halen ook nog een boek en een automaat naar onze handbagage maar dit had achteraf niet nodig geweest.
Dan is het wachten op de aankomst van het vliegtuig. Dat gaat allemaal redelijk op tijd totdat we klaar zijn voor vertrek. De bemanning stelt zich voor en het blijkt dat we een vrouwelijke gezagvoerder hebben op deze vlucht. Dat is voor een aantal mannen in het vliegtuig al niet echt geruststellend en eerlijk gezegd hadden ze daar achteraf best een beetje gelijk in. Het begon met het taxiën naar de startbaan. Op de weg ernaar toe stoppen we omdat er een lampje is gaan branden en ze even gaan uitzoeken wat het probleem is. Uiteindelijk hebben ze het gevonden en kunnen we naar de startbaan. De motoren gaan loeien en de start kan gaan beginnen. Het vliegtuig komt in beweging en… stopt. De gezagvoerder heeft de start afgebroken. We verwachten dat het nu wel een tijd zal gaan duren voordat we weer zullen vertrekken maar nee, na enkele minuten maken de motoren weer herrie, komt het vliegtuig in beweging en stijgen we op. De verklaring van de gezagvoerder voor het afbreken van de start was dat de flaps in de verkeerde positie stonden waardoor we niet konden opstijgen.
Rene was er niet erg blij mee dat ze zo eerlijk was maar goed we vlogen en we hoopten dat de rest van de vlucht wat soepeler zou verlopen. Aan het einde van de vlucht grapte ik nog dat ze nog niet had ingeparkeerd. En ja dat ging ook niet helemaal zoals het zou moeten (maar hier kon de gezagvoerder niets aan doen). Bij aankomst in Amsterdam hing er zo’n zwaar onweer boven de luchthaven dat het grondpersoneel niet buiten mocht werken. Hierdoor mochten wij niet dokken aan de slurf en moesten we een stukje ervan af blijven wachten tot het onweer over was. Gelukkig duurde dit niet zo erg lang en konden we uiteindelijk het vliegtuig verlaten. De koffers kwamen snel en we konden dus vlot naar de auto en naar huis rijden.

• Hurghada
• Top
• Safaga