Brookings
Gisteravond veel te veel en veel te laat gegeten. Dat hebben we vannacht gemerkt.
Ondanks dat gaat het ontbijt er vanmorgen toch wel goed in. Vandaag weer een scenic
route rijden, dit keer naar Cape Arago. Volgens de boekjes kun je hier ook een trail
lopen. Het is raar weer. Veel wind en soms erg koud. Af en toe wat regendruppels maar
ook weer wat zon. De eerste stop is bij een strandje. De tweede stop waaien we zowat
de auto uit maar zodra we de deur opendoen komt het geluid van de zeeleeuwen ons al
tegemoet. Ze zijn niet te tellen. En ze liggen op en over elkaar op de rotsen.
Ondanks de wind en de kou blijven we hier een hele tijd staan kijken. Het is echt
een gaaf gezicht.
De volgende scenic route is de Seven Devils Road. Ook dit is een mooie route om te
rijden en we genieten dan ook van de mooie uitzichten of de bergweggetjes.
In Bandon is het tijd voor de lunch met uiteraard voor Rene een capuccino met de nodige
cafeine om de rest van de route vol te kunnen houden. Het is een gezellig stadje en
na de lunch wandelen we hier wat rond.
Omdat het weer niet al te best is gaan we proberen zo dicht mogelijk bij de Californische
grens te komen zodat we morgen wat tijd winnen om de Redwoods goed te bekijken.
Dat lukt. De stadjes Cape Blanco en Gold Beach stellen niet veel voor dus laten
we die voor wat het is. En we vervolgens onze weg naar Brookings. Ook dit stelt
niets voor maar is een goede plek om te overnachten.
Dus boeken we een kamer in
Westward Inn en gaan dan naar Fred Meyers voor wat boodschappen, koffie bij de
Starbucks en voor het avondeten een afhaalmaaltijd van de KFC. Dat laatste doen
we om eens een avondje vrij te hebben om op het gemak het verslag te schrijven,
de foto’s te bekijken en eventueel nog een stukje in een boek te lezen.
Gereden km: 226
Totaal: 1532 km
Klamath
We beginnen de dag met regen. Bij de office vragen we naar een leuk tentje om te
eten en een aanrader is Mattie’s Pancake house. Dat klinkt goed dus daar rijden we
naar toe. Het is er gezellig druk maar er is nog een plekje voor ons aan de counter.
Rene ontbijt met een omelet, toast en hash browns. Ik neem de pancakes met aardbeien.
Het is een flink ontbijt maar we krijgen het met gemak op want het is superlekker.
Dan gaan we de auto inladen en op weg. We rijden naar Crescent City. Bij het visitors
centre regelen we een motel in Klamath en vragen we wat info voor wat betreft hiking
trails en andere dingen die in de Redwoods te doen zijn.
De eerste stop is bij de Trees of Mystery en de Sky trail. Helaas is het weer nog
niet opgeknapt dus worden de regencapes tevoorschijn gehaald en kunnen we op weg.
Het is een leuke wandeling en we krijgen wat uitleg over wat bijzondere bomen
die er in dit bos te vinden zijn.
Zoals de family tree, een boom die 12
uitlopers heeft naar de zijkant en waarop weer nieuwe bomen groeien. Of de
lightning tree, waarvan de stam is gegroeid als een bliksemschicht.
Halverwege
de route komen we bij de sky trail. Met karretjes worden we naar de toppen van
de bomen gebracht. Helaas is het zo bewolkt dat we totaal geen uitzicht hebben.
Dus we kijken snel wat rond en gaan dan weer met een karretje naar beneden.
Het laatste deel van de trail staat in het teken van woodcarving. We zien een
paar leuke beelden maar in Canada hebben we wel betere gezien. Via de giftshop
gaan we weer naar buiten.
We vervolgen onze trip met een ritje door de Drive Thru Tree.
Daarna gaan we op
zoek naar een picnicplaats om een broodje te eten. Dat wordt uiteindelijk de
parkeerplaats waar de trail naar de big tree begint. We zijn al vrij snel bij
deze supergrote boom. Dus we vervolgen onze wandeling door een volgende trail
te beginnen. Het is een leuke wandelng en na ruim een uur wandelen pakken we er
nog een andere korte trail achteraan. Uiteindelijk zien we een bordje dat het
nog een mile teruglopen is naar de big tree maar uiteindelijk komen we uit bij
een visitor centre. Omdat we denken dat we in het zuiden zijn uitgekomen lopen
we langs de weg terug naar het noorden. Uiteindelijk komen we gelukkig weer op
de parkeerplaats uit.
Dan vervolgen we onze trip richting Elk Meadow. Daar zien we op een afstand
een eland staan en parkeren snel de auto. We lopen het weiland in en staan
vervolgens oog in oog met 5 elanden. Langzaamaan proberen we wat dichter bij
te komen maar de stekelige struiken maken ons dat moeilijk. Vooral voor Rene
want die heeft een korte broek aan. Ik probeer een stukje verder te lopen
maar blijf ook steken met een paar behoorlijke krassen op mijn been als gevolg.
Maar dat heb ik graag over voor een mooi plaatje van deze beesten.
We blijven
een tijdje rondhangen met als gevolg dat er steeds meer elanden tevoorschijn komen.
Uiteindelijk tellen we er ruim 30. Ook zijn er meer mensen die door hebben dat de
elanden er zitten. Met name omdat ze inmiddels op het veld langs de weg zijn gekomen.
In no time staat de weg vol met auto’s wat nog best een gevaarlijke situatie oplevert
aangezien de auto’s hier met hoge snelheden voorbij mogen rijden.
De tijd vliegt en de fotokaartjes raken vol. Maar het is zo’n gaaf gezicht om zoveel
van die beesten bij elkaar te zien.
Op een gegeven moment staan er twee mannen midden in het weiland en een mannetjes
eland is het daar niet mee eens. Hij neemt een spurt en jaagt de mannen uit het veld.
Op een gegeven moment hebben we ons toch los kunnen maken van deze plek en we besluiten
om nog een stukje verder te rijden. We zijn de bocht nog niet om of we komen in
een flinke mist terecht. We rijden nog een stukje door naar Freshwater Lake waar
we uitstappen om bij het strand te gaan kijken. Het is een klein wereldje met al
die laaghangende wolken.
We zijn hier dus snel klaar.
Dus rijden we weer terug
naar waar we vandaan kwamen en stoppen uiteraard nog “even” bij de elanden.
Na een tijdje besluiten de mannetjes dat het tijd is om de zijweg over te steken
en daar op het weiland te gaan grazen. Ze jagen alle vrouwtjes op om naar die
plaats te gaan. Daar staan ook wat auto’s van mensen die ook al een tijdje naar
de elanden aan het kijken zijn. Op een gegeven moment besluit een vrouw dat ze
genoeg heeft van dit uitzicht maar er staat nog een vrouwtjes eland op de weg.
Ze probeert deze een beetje op te jagen door wat gas te geven. Dit tot ongenoegen
van een mannetjes eland die in het weiland staat en die daarom met volle vaart zijn
gewei in de zijkant van haar auto boort.
Rene staat ook aan die kant van de weg en
ze vraagt aan hem wat de schade is. Die is best enorm en dat vertelt hij haar ook.
Ze zegt dat ze er wel van baalt omdat ze de auto net had laten repareren maar ze
stapt niet uit om zelf te kijken wat de schade is. Vonden wij best wel vreemd maar
goed het zij zo.
Na deze belevenis is het dat toch echt tijd om richting ons motel
te gaan. We nemen de route met uitzicht. Althans als er geen bewolking is.
Nu hebben we ongeveer hetzelfde uitzicht als dat we hoog boven de wolken in een
vliegtuig zitten. Met het zonnetje erbij is dat wel een gaaf gezicht.
We komen aan bij het motel en checken in. Het is een mooie luxe kamer met zitgedeelte,
keukentje en aparte slaapkamer en badkamer. Er is hier niet veel te doen qua eten en drinken,
maar aan de overkant zit Ken’s country kitchen in Country Club bar & Grill waar ze
vanavond als special Prime Rib hebben. We moeten wel snel zijn want het is al
behoorlijk druk geweest en ze serveren tot het op is.
Er aangekomen worden we welkom geheten door een man met een nogal misvormd gezicht.
Hij legt ons uit dat we eten kunnen bestellen aan de counter. Drinken aan de bar.
Het is er nogal rumoerig vooral omdat de jukebox behoorlijk hard staat. Het eten
is erg goed en we vermaken ons prima met het kijken naar een soort van dart spelletje
door de locals.
Dan gaan we terug naar ons huisje waar onze buren, een stel vissers,
luidruchtig met elkaar zitten te kletsen. We gaan er gezellig bij zitten en kletsen
wat mee. Dan ga ik het verslag schrijven en Rene probeert met hindernissen een back-up
te maken van onze foto’s. Die inmiddels behoorlijk in aantal zijn gestegen. Helaas
begeeft de harddisk van onze image tank het dus moeten we de komende dagen een
alternatief gaan zoeken. Want de foto’s alleen op onze pc vinden we niet genoeg.
Gereden km: 170
Totaal: 1702 km
Grants Pass
Het is zeven uur als ik de vissers hoor vertrekken. Rene ligt nog te slapen. Ik kijk
uit het raam en de vissers starten de wagen een giga Toyota pick up 5.7 V8. Rene wordt
spontaan wakker en vraagt meteen naar wat dat geluid is. Hij is gerustgesteld als ik hem
vertel dat dat de wagen van de buren is.
Bij het ontbijt ontdekken we een bordje met een mededeling over welke vlaggen er vandaag
hangen. De eigenaar maakt er een sport van om van elke nationaliteit de vlag op te hangen
als ze in zijn motel verblijven. Er hangt dus de Nederlandse vlag, de vlag van de staat
Oregon, de vlag van California Republiek. Helaas voor de mensen uit Tjechie heeft hij die
vlag nog niet. We raken aan de praat en hij vertelt dat hij inmiddels 60 landen vlaggen
heeft en uiteraard alle state flags. Net als gisteren vertelt hij dat hij nogal van slag
raakt als hij over politiek praat. Hij is een democraat en baalt ervan dat de republikeinen
het Obama zo lastig maken om zijn politieke ideeen door te voeren. Na het gesprek gaan we op weg.
Omdat gisteren de image tank het heeft begeven gaan we eerst in Crescent City op zoek
naar een zaak waar ze een portable harddisk verkopen. Deze hebben we niet kunnen vinden
en dus vervolgen we onze weg via het Jedediah Smith State Park. Via een mooie bergweg
rijden we langs de giga bomen.
Onze volgende stop is bij de Oregon Caves. Ook deze is enkel te bereiken via een
smalle bergweg. Maar Rene is inmiddels niet anders meer gewend. De tour duur
negentig minuten en leidt ons maar door een klein deel van het gangenstelsel.
Er zitten een aantal mooie kamers in en de gids is een goede verteller.
Helaas gaat het flink regenen als we bij de parkeerplaats zijn. We eten snel nog
een broodje en gaan weer op weg de bergweg af. Halverwege staan er twee hertjes
langs de weg. We stoppen en kijken er een tijdje naar totdat er achter ons een auto
aankomt zodat we weer verder moeten rijden.
We overnachten vandaag in Grants Pass. Het is een tijd geleden dat we een plaats
van dit formaat zijn tegengekomen. We komen uiteindelijk terecht bij het Redwood
motel waar we een kamer nemen. Vervolgens rijden we naar de shopping mall waar we
bij Staples voor een redelijke prijs een externe harddisk kopen. De koffie die we
bij Dutch Bros Co kopen is helaas niet lekker maar het eten dat we doen bij Wild River
is dat gelukkig wel. Het is ook vooral veel. We nemen chicken wings, onion ring
en ieder een hamburger maar de porties zijn zo groot dat we met moeite de helft
ervan opkrijgen.
Na nog wat boodschapjes gaan we terug naar de kamer waar we betijds zijn zodat
ik nog een was kan draaien. De rest van de avond brengen we door met het plannen
van de route van de komende dagen. Het blijkt dat het hotel bij Crater Lake is
volgeboekt. We hadden hier twee nachten gepland maar aangezien er niet veel
andere keus in de omgeving is moeten we ons programma dus omgooien. We kijken
naar wat er op de route ligt maar worden niet vrolijk van de reviews die we op
internet vinden. We besluiten dus niets vooraf te boeken en zien hoe het morgen
loopt. Wel schrijven we wat telefoonnummers op van motels die ons wel wat lijken
zodat we in de loop van de dag, als we beter weten wat de planning kan worden,
alsnog telefonisch kunnen reserveren. Dat is ook afhankelijk van hoe het weer
morgen is. De voorspelling is niet al te best dus is het maar te hopen dat het
alsnog meevalt.
Gereden km: 233
Totaal: 1935 km
Bend
Het is een behoorlijk stuk rijden vandaag. Daarom staan we wat eerder op
zodat we als het lukt nog een redelijke tijd in Bend kunnen arriveren en op
zoek kunnen gaan naar een motel. Helaas regent het behoorlijk en het ziet er
naar uit dat dat niet meer zal stoppen vandaag.
We zijn inmiddels het laagste punt voorbij en zijn nu alweer langzaam op weg
naar het noorden. Bij onze aankomst bij Crater Lake betalen we het entree geld
en krijgen we te horen dat er een kans in zit dat we vanwege het weer het meer
waarschijnlijk niet kunnen zien. Maar goed we hebben geen enkele andere
mogelijkheid dus rijden we toch maar door.
We stoppen even bij het visitor center om te zien of ze daar misschien nog
koffie of thee hebben. Dat is niet zo dus vervolgens we onze weg onder het
meer langs richting het oosten. Bij de eerste stop is er een korte trail.
Die gaan we lopen. Helaas moeten we wel onze regenponcho’s aan. Maar dan
hebben we die niet voor niets mee genomen. Bij het eerste uitzichtpunt zien
we vooral veel mist en een heel klein beetje van het water. Een stukje verderop
zien echter wel het phantom ship. Een klein eilandje in het meer dat in de mist
inderdaad opdoemd als een spookschip.
Bij de wagen aangekomen voelt Rene zich een beetje slapjes. Het is ook inmiddels
etenstijd dus na de nodige repen en broodjes kunnen we er weer tegen aan.
De volgende stop is bij de Pinnacles. Dit is echt een bizar landschap. Nog nooit eerder
zoiets gezien. Maar wel heel mooi. Vooral de kleuren van de aardlagen zijn mooi
om te zien.
Onderweg stoppen we nog een paar keer bij het meer maar de meeste tijd
rijden we al in de mist en is het meer daardoor ook niet meer te zien.
Dat is wel jammer maar ook wel heel apart.
Na een paar uur rijden we het park weer uit en gaan we op weg naar Bend.
Dat is nog een heel stuk rijden en Rene heeft er natuurlijk al de nodige
kilometers op zitten. Maar goed dit kan er ook nog wel bij. Onderweg zien
we nog een aantal gecontroleerde bosbranden. Ze hebben de bossen opgeruimd
en de troep op hoopjes gelegd. Die worden nu afgebrand waardoor er weer ruimte
is voor jonge bomen om te groeien. Wel een mooi gezicht al die kampvuurtjes
langs de weg.
We komen langs een aantal kleine gribus dorpjes. Die rijden we snel voorbij.
Bij eentje ervan, Gilchrist genaamd, stoppen we even om in een soort van
supermarktje naar de wc te gaan en een koffie en een thee voor onderweg te kopen.
Dan snel weer verder. In Bend aangekomen duurt het even voor we een slaapplaats
hebben gevonden. We kijken eerst rond in het centrum van Bend. De eerste B&B
ziet er niet echt uit en slaan we dus over. De tweede ziet er een stuk beter
uit maar heeft helaas geen plek. Dan gaan we naar een motel die in ons boekje
staat. Ook dit ziet er niet echt uit maar uiteindelijk is de kamer best goed
en in verhouding tot andere motels die we al hebben gehad is deze ook nog
redelijk goedkoop.
Rene gaat even slapen en ik haal onze spullen uit de auto. Daarna nog even
lekker in mijn boek gelezen. Dan is het tijd om te gaan eten. In het boekje
een leuk restaurant je in het centrum gevonden dus daar gaan we maar even kijken.
In het centrum is een soort marktje we lopen er langs en horen een band muziek
maken. Daar gaan we dus ook een kijkje nemen. Het klinkt best lekker dus we
blijven nog een paar nummertjes aanhoren. Dan is het toch echt tijd om te
gaan eten. Zeker omdat Rene na het eten nog een capuccino bij Starbuck’s
wil halen en die sluit om negen uur. Het restaurant Hans, dat we hadden
uitgekozen, is inmiddels van naam verandert en het nu Amalia’s. Het is
ook een mexicaans restaurant geworden. Omdat we zo gauw ook niets anders
naar ons zin vinden en het er binnen best wel druk is gaan we er toch eten.
Het eten is best oke en gelukkig zijn de porties ook wat beter van formaat.
Sterker nog ze zijn eigenlijk best wel klein. Zoals gezegd na het eten nog
even naar de Starbuck’s. Ernaast zit ook een snoepwinkeltje waar ik een
overheerlijk ijsje met de smaken mint choc en strawberry cheesecake haal.
Zo hebben we allebei een lekker toetje.
We lopen nog even terug naar het podium. Het is er een stuk drukker geworden
en als we aankomen komt de volgende band alweer op. Het zijn vier vrouwen
die een hoop herrie maken. Wij houden dit snel voor gezien en gaan terug
naar het motel om het verslag te schrijven en een planning voor morgen te maken.
Gereden km: 379
Totaal: 2314 km
Fossil
Vandaag gaan we het wilde westen in (ondanks dat we richting het oosten rijden).
Na een rit van ruim twee uur komen we bij het gebied van het John Day Fossil
Beds National Monument. De omgeving is zeer desolaat maar heel apart om te
zien en weer compleet anders dan dat we tot nu toe hebben gezien.
De Painted Hills zijn echt fantastisch. En we maken ook hier weer vele foto’s.
We ontmoeten hier Megan, een meisje uit Portland dat haar ouders uit Minesota
over heeft en een paar dagen met hen op stap is. We raken aan de praat en
ontdekken dat haar moeder een jaar in Belgie heeft gewoond en ook nog
nederlands heeft gestudeerd. Ze vragen ons waar we overnachten maar we
hebben nog geen idee en krijgen van hen de tip over een ranch in Fossil
waar zij nu ook overnachten en waar nog 2 kamers vrij zijn. We krijgen
het telefoonnummer en het adres maar omdat we hier geen mobiele verbinding
hebben kunnen we het reserveren van een kamer wel vergeten. Er zit niets
anders op dan ernaar toe te rijden en hopen dat de kamers aan het einde
van de dag nog vrij zijn want Fossil ligt een stuk verder dan de route
die we vandaag van plan waren te rijden.
Die rijden we alsnog want ook het tweede gebied van het John Day Fossil Beds,
Sheep Rock, is erg mooi.
Bij dit gebied is ook een visitors en learning center.
Omdat wij zelf niet kunnen bellen besluiten we bij het visitors center
te vragen of zij kunnen bellen en een kamer voor ons te regelen. Helaas
werkt dit hier net even anders.
Het bellen is een probleem want Fossil
is volgens hen een long distance call en zij kunnen de amerikaanse tax
payer niet voor onze telefoonkosten op laten draaien.
Wij vertellen dat
wij best bereid zijn de kosten van het telefoongesprek te betalen maar
helaas hebben ze geen potje waarmee het geld teruggegeven kan worden
aan de taxpayer. Dus dat hebben we maar zo gelaten en hebben verder
rondgekeken in het learning center waar de fossielen zijn die in dit
gebied gevonden zijn.
We stoppen bij een paar mooie uitzichtpunten en rijden dan richting
Fossil op zoek naar de Wilson’s ranche retreat. Gelukkig staat er
ook een korte beschrijving van de plaats van de ranche ten opzichte
van het dorpje in de Lonely Planet zodat we niet lang hoeven te zoeken.
Onderweg komen we Megan en haar moeder tegen die nog een paar uur paard
gaan rijden. Van hen horen we dat de kamers nog vrij zijn en dus gaan
we met goede moet het huisje binnen. Er zitten nog wat andere gasten
die ons helpen met het inchecken. We moeten Nancy bellen en de reservering
met haar rond maken. Als we Nancy aan de telefoon krijgen moeten we eerst
van haar de kamer gaan bekijken. Die is op de eerste verdieping waarna
we eerst door een andere kamer moeten (die niet verhuurd is) om bij
onze kamer te komen. Maar die is dan ook wel heel erg leuk en we
hoeven dus niet lang te twijfelen dat we hier willen verblijven.
Dan is dat geregeld, we zijn nu officieel gasten van de Wilson’s
Range Retreat en het administratieve deel wordt morgen geregeld
als ze voor ons een cowboy ontbijt komen klaarmaken.
We brengen onze spullen naar onze kamer via onze eigen opgang aan
de achterkant van het gebouw en gaan daarna nog even kletsen met
de andere gasten die er zijn.
Eten doen we in het mini plaatsje Fossil en we zijn blij dat er
plaats is op de range want er is niet veel anders hier om te
overnachten. Ook hebben we maar de keuze uit twee restaurants.
Wij kiezen voor RJ’s. Het heeft een beetje een snackbar uiterlijk
maar het eten is er prima. Na het eten gaan we weer terug naar de
range waar er onderweg nog drie herten de weg oversteken. ’s Avonds
lekker zitten kletsen met de andere gasten tot in de late uurtjes.
Gereden km: 331
Totaal: 2645 km
Bonneville
De volgende ochtend maken we kennis met Nancy en Phil die de ranch en de B&B runnen.
Zij maken een overheerlijk ontbijt voor ons waar we met zijn allen (we zijn met 11 gasten)
lekker van genieten.
Het is gezellig aan tafel en we gaan dan ook pas tegen elf uur
weer op pad.
Vandaag zijn we 12 en 1/2 jaar getrouwd en willen deze keer wat luxer overnachten.
Hier kiezen we het Bonneville Hotspring en Spa resort voor uit. Deze ligt vlak voor
een mooie route die we willen gaan rijden met heel veel wandeltrails en watervallen.
Maar eerst nog even rondkijken in het laatste deel van het John Day Fossil Beds
National Monument Clarno, wat wederom weer erg mooi is. We doen een korte trail bij
de imposante rotsen en rijden daarna door een filmscene uit een western terug naar
de bewoonde wereld.
Bij het plaatsje Biggs nemen we de historic hwy 84. Leuke naam voor iets wat
eigenlijk een doodordinaire snelweg is. Maar het schiet wel lekker op want op
sommige stukken mogen we hier 70 mile hard rijden. De snelweg voert langs de
Columbia river wat tevens de natuurlijke grens is tussen de staten Oregon en
Washington.
Het Bonneville resort ligt aan de Washington kant en nadat we een tijd aan de
Oregon kant op de snelweg hebben gereden nemen we een brug naar de overkant.
Het is een tolbrug, best wel lang en smal en je rijdt over roosters. Als je
onderweg je deur open zou doen, gesteld dat je daar nog ruimte voor hebt,
dan kun je onder je de rivier zien. Het rijdt niet zo lekker maar we geraken
zonder problemen aan de overkant waar we via een iets mindere snelle weg naar
het resort rijden.
We checken in in een kamer met hot tub op het balkon.
Ook is er hier een sauna, zwembad en kun je diverse behandelingen en massages
boeken. Dat gaan we zo even uitchecken. Eerst weer alle spullen naar de kamer
brengen en dan op zoek naar de zwemkleding want die hebben we tot nu toe helaas
nog niet nodig gehad. Het is een beetje raar opgezet. We kleden ons om in de
kleedkamers en moeten dan via de gang van het hotel naar het zwembad toe.
Natuurlijk geen badjassen meegenomen dus maar even de handdoek om. Bij de
receptie van het zwembad moeten we ons aanmelden dat we van het zwembad
gebruik gaan maken. Heel de riedel van naam en kamernummer en tijd ingevuld
en dan mogen we eindelijk naar binnen.
Overal in het zwembad hangen borden
met de regels van het zwembad die gaan van bizar tot extreem bizar. Echt
amerikaans, door de aanklaagcultuur moet een accomodatie zich overal tegen
indekken. Er is ook een sauna waar dus ook nog even gebruik van gaan maken.
Hij is behoorlijk warm maar we houden het toch nog even uit. Maar we mochten
er toch niet langer dan 15 minuten in zitten. Maar ze hebben hem zo heet
gemaakt dat dat toch niet lukt. Helaas ontbreken wel de koude douches, dus
buiten maar een beetje afkoelen en warm douchen. Hebben we dus ook als
commentaar gezet op het evalutieformulier van het resort.
Dan is het tijd om te eten. Er is net een buslading bejaarden binnengebracht
die ook hun intrek in het restaurant hebben genomen. Voor de rest zit er nog
maar 1 ander stel in het restaurant dat gelukkig afgescheiden is van het
deel met de buslading. Het meisje dat de zitplaatsen regelt is nogal
ongeinteresseerd en vertelt ons dat het ook nog wel even kan duren
voor we eten krijgen vanwege die grote groep die net is binnengekomen.
Wij vragen aan haar wat even is want als dat rond een uur is dan hoeven
we hier echt niet te eten. Maar gelukkig komt er een andere serveerster
die wel wat gezelliger en die maakt van even zo rond de tien minuten en
dat is dus geen probleem. Gelukkig worden we de rest van de avond ook
door haar geholpen anders hadden we het waarschijnlijk snel gehad met
het restaurant. Het eten wat uiteindelijk wel erg goed en we hebben
de hele riedel van voorgerecht tot nagerecht afgewerkt.
Na het eten is het tijd voor de hot tub op ons balkon. Dat is toch wel erg lekker
en rozig van het warme water waardoor we als we naar bed gaan niet lang nodig hebben
om heerlijk in slaapt te vallen.
Gereden km: 280
Totaal: 2925 km
Astoria
Na een matig ontbijt in het Bonneville gaan we weer bijtijds op pad. We stoppen
bij de Fishhatchery bij de Bonneville Dam en zien we de jonge zalmen die in de
grote bakken worden grootgebracht zodat ze weer uitgezet kunnen worden in de rivier
en waarna ze na een jaar of 4 weer terugkeren om hun eieren af te zetten. Nadat een
zalm haar eieren heeft afgezet sterft ze. Hier op de kwekerij gebeurt dat iets eerder.
De zalm wordt eerst doodgemaakt waarna de eieren of het zaad worden afgenomen en de
eitjes worden bevrucht en in bakken worden opgeborgen totdat ze uitkomen. De zalmen
zelf worden gereedgemaakt voor de consumptieverkoop. We lopen een tijdje rond en
maken veel foto’s van de springende zalmen die op dat moment nog geen idee hebben
wat voor lot ze te wachten staat.
Vervolgens rijden we verder naar de scenic route die langs de snelweg loopt en
waaraan verscheidenen watervallen te zien zijn. Wij hebben besloten om hier een
trail van ongeveer 5,4 mile te gaan lopen. We beginnen bij Wahkeena Falls. Al bij
de eerste heuvel krijgt Rene last van zijn onderbenen en het nadeel van een waterval
trail is dat deze best steil omhoog gaat. Maar gelukkig geeft hij niet op en met hier
en daar wat commentaar haalt hij het helemaal tot boven.
In bijna 2 mile stijgen we
1600 ft (488 meter).
Boven aangekomen maken we een stop voor een kortte picnic. Dan is het tijd voor de
afdaling. Die is ook niet mis en gaat ook behoorlijk steil naar beneden. Ondanks
dat het best wel een zware trail is is hij ook erg mooi met diverse watervallen
langs de route.
Uiteindelijk komen we uit bij Multnomah Falls waar we bij een standje
een bak koffie, thee en een muffin bestellen. Die hebben we wel verdiend.
Dan moeten we nog iets meer dan een halve mijl terug lopen naar de parkeerplaats van
Wahkeena Falls en is het tijd voor onze, nog best wel lange, rit naar Astoria.
De zon is al onder als we in Astoria aankomen en omdat we hebben gelezen dat de
restaurants hier best wel vroeg sluiten (rond negen uur) besltuien we dat het
vanavond maar weer eens fastfood wordt. Die zijn 24 uur per dag geopend en dus
hebben we nog tijd voor wat avondfoto’s van de brug en de haven. Dan brengen we
onze spullen naar de kamer en gaan we eten bij de Burger King.
Dan regelen we onze accomodatie voor de komende dagen. Het weekend zit eraan te
komen en dan is het meestal wel lastig om een leuke plek te reserveren in een
National Park. Voor morgen boeken we een kamer in de Lake Quinalt Lodge. King
bed en Lake View klinkt goed. Omdat we daarna een lange route gaan rijden boeken
we ook nog een cabin op het Sol Duc Hot Springs resort. En omdat het wel tijd is
voor wat rust worden dat twee nachten. Helaas betaal je wel de hoofdprijs als je
via internet boekt maar je bent verzekerd van een slaapplaats en je hoeft er niet
vroeg aan te komen om te hopen dat er nog plek is. Ook kun je de dag volledig
benutten. Tja die voordelen kosten wat geld maar dat hebben we er dan ook
graag voor over. Vanacht vallen we in slaap bij het geschreeuw van de zeeleeuwen.
Die liggen in grote getalen in de haven bij de pier. Daar gaan we morgen maar
eens een kijkje nemen.
Gereden km: 235
Totaal: 3160 km
Week 1
Top
Week 3