Lake Quinalt

Vanmorgen rustig aan gedaan en nog even wat e-mails beantwoord. Bij het ontbijt was er iemand die een ei in de magnetron had gestopt en na een harde knal zat deze dus helemaal onder. Was wel grappig. Ook hier weer een wafelmaker dus lekkere wafels gebakken voor het ontbijt.



Na het uitchecken nog even naar de pier gelopen om een kijkje te nemen bij de zeeleeuwen. Later kwam er een man in een bootje die een deel van de zeeleeuwen van de pier afjoeg maar waarom hij dat deed is ons niet helemaal duidelijk.



Dan is het tijd om te gaan rijden. In het centrum kopen we nog even een postzegel voor de kaart aan Dick en Tita en doen deze hier meteen op de post. Dan rijden we over de 6,5 kilometer lange brug van Oregon naar Washington over de Columbia River. Aan de Oregon kant zien we nog net het cruiseschip de Amsterdam liggen.

We vervolgen onze weg over hwy 101. Deze weg loopt langs de gehele kust van Amerika. De kust van Oregon hebben we nagenoeg helemaal gehad dus nu is de kust van Washington aan de beurt. Het valt ons op dat Washington niet veel gebruik maakt van de kustlijn ten aanzien van het toerisme.

Langs de route komen we een paar snurkstadjes tegen maar dat is het dan ook wel. Het was dan ook lastig om onderweg aan een (goede) bak koffie te komen. Die wel hard nodig was omdat deze route op een gegeven moment een stuk het binnenland in gaat en dan toch wel redelijk saai is om te rijden.Maar uiteindelijk vinden we een espresso standje langs de weg dus daar maar even gestopt voor de nodige cafeine voor Rene.

We zijn al om half drie bij de lodge en kunnen na het inchecken meteen naar onze kamer. Het is hier echt fantastisch. Heerlijk rustig en erg mooi. Ook de kamer is niet al te groot, maar heeft alles wat je nodig hebt en een mooi uitzicht op het meer. We reserveren voor het restaurant en bestellen een lekkere bak koffie en thee van zowaar... Starbucks.
Dat was een aangename verrassing.

Dan lopen we naar buiten om op de stoelen voor de lodge met uitzicht op het meer een broodje te eten.
Vandaag geen trail meer lopen. Het is hier zo heerlijk dat we besluiten een aantal foto’s rond de lodge te maken en dan heerlijk in de grote stoelen in de lounche bij de open haard weg te kruipen met een boek en in mijn geval de laptop om de achterstand in het typen van het verslag bij te werken.




Het restaurant is erg goed en we eten weer heerlijk en natuurlijk mag een flesje wijn niet ontbreken. De eetcultuur van de Amerikanen is in al die jaren toch wel verbeterd en we hebben meer de mogelijkheid om normaal uit eten te gaan ipv bij de fastfoodketens. En op ons etentje bij de Pizza hut een aantal dagen geleden na staat de airco ook op een redelijk normale temperatuur. Na het eten weer heerlijk in de lounche liggen lezen tot bedtijd.

Gereden km: 212
Totaal: 3372 km

Sol Duc Hot Springs

Het regent als we vanmorgen opstaan. Ontbijt is wederom goed maar zoals elke ochtend weer behoorlijk calorierijk. Thuis maar weer flink gaan sporten om al die extra kilootjes er weer af te krijgen. Maar je komt er hier niet echt onderuit als je niet de mogelijkheid hebt om zelf je eten te bereiden.

We gaan op weg en als we bij Hoh Rain Forest aankomen is het zelf bijna gestopt met regenen. Hier lopen we twee trails van in totaal twee mile en gaan dan weer op weg naar de volgende stop: boodschappen halen in Forks. Dan rijden we door naar onze cabin in Sol Duc Hot Springs. Hier verblijven we twee nachten. We laden alle spullen uit en gaan dan lekker wat relaxen tot het avondeten. Er is hier weinig te beleven zeker nu het weer behoorlijk is gaan regenen. Hopelijk is dat morgen anders maarja je weet het nooit in het regenwoud.

Gereden km: 240
Totaal: 3612 km

Sol Duc Hot Springs (2)

Helaas het regent nog steeds. We staan iets later op en eten een stevig ontbijt in het restaurant van het resort. Dan gaan we rijden richting Lake Crescent Lodge. Hier is in ieder geval internetverbinding en hopelijk ook telefoonverbinding zodat we nog even naar huis kunnen bellen. Dat bellen lukt in ieder geval bij de ingang van de lodge. Rene belt terwijl ik binnen probeer de internetverbinding aan de gang te krijgen. Ik krijg de melding connected maar hij doet het niet. Dat komt omdat er iets mis is met de modemverbinding van de Lodge naar het internet. Als Rene klaar is met bellen kijkt hij er even naar en zit in no time op in het systeem van de Lodge waarna hij de boel herstart en de internetverbinding herstelt.
Dan brengen we een uurtje door met internetten en een klein beetje werken. Ik doe de BTW aangiftes en Rene lost ook nog e.e.a. op voor zijn werk. Dan halen we een lekkere bak koffie bij de bar en lezen we bij de knapperende open haard nog even in onze boeken. Gisteravond hadden we allebei ons boek uit dus die hebben we nu geruild.



Dan is het al weer ruim tijd voor de lunch, dus nemen we in het restaurant een overheerlijke hamburger met frietjes. Dan zien we dat het weer inmiddels is opgeknapt. We zien zelfs een zonnetje tussen de wolken door verschijnen. Dus laden we de spullen in de auto en gaan een korte trail naar de waterval lopen. Het is een gemakkelijke trail. Totdat we bij de waterval zijn zitten er niet veel hoogteverschillen in. En bij de waterval hebben ze een trap die tot bovenaan de waterval gaat. Wij gaan tot halverwege omdat we daar het uitzicht het mooist is. Dan lopen we terug naar de Lodge waar we in de serre nog wat gaan lezen totdat het tijd is voor het diner. Het restaurant vinden wij hier beter dan bij ons resort en we hebben het er graag voor over om hier te eten en dan in het donker terug naar ons huisje te lopen.


Omdat het er niet in zal zitten dat we in ons resort nog gebruik gaan maken van de hot spring baden rukt Rene meteen het plastic bandje af dat we om kregen zodat we gratis bij de baden naar binnen mochten. Maar omdat het er nogal zwembadachtig uitzag en de baden ook nog behoorlijk vol zaten (en ze stonken naar zwavel oftwel rotte eieren) hadden wij er toch al niet zoveel zin in.
Ook het diner in de lodge is heerlijk. En na een bakkie rijden we in het donker weer terug naar het huisje waar we onze fles wijn openmaken en deze drinken uit de enorme plastic bekers die we in het begin van de vakantie hebben gekocht. Het plan is om morgen vroeg op te staan, te ontbijten in ons huisje met de broodjes en de jam die we nog hebben en dan helemaal tot de North Cascades te rijden.

Gereden km: 68
Totaal: 3680 km

Rockport

We schieten niet echt op vanmorgen. Ondanks dat de wekker om half zeven gaat hebben we niet erg veel zin om wakker te worden en staan we dus bijna een uur later op. Wel ontbijten we in het huisje wat wel wat tijd scheelt maar dat was al gepland. We leveren onze sleutel in het krijgen de rekening mee.

Dan rijden we naar Crescent Lake. Omdat het mooi weer is het de bergen mooi in het meer gespiegeld zijn stoppen we onderweg nog even om wat foto’s te maken.
Dan stoppen we nog even bij de Lodge in de hoop om een bak koffie en thee mee te nemen, maar helaas is de bar nog gesloten. Buiten kletsen we nog een tijdje met een Amerikaan die ook al heel wat van de wereld heeft gezien. Hij is een goede verteller en het is een gezellig gesprek. Het is dus al ruim na tienen als we weer verder gaan rijden.
Bij de uitgang van de lodge zien we nog een hert staan. Hier ook nog een tijdje bij gekeken en dan gaan we eindelijk op weg.



Hoewel Port Angeles ligt maar 20 mile verderop en hebben ze jawel een Starbucks. Tevens kopen we nog wat broodjes want het brood dat we gisteren in de giftshop van het resort hadden gekocht was best wel oud en willen we niet opeten.

Dan gaan we op weg naar Port Townsend. Hier moeten we de ferrie naar Keystone hebben. Het is er druk als we er aankomen. We hebben niet gereserveerd omdat we geen idee hadden hoe laat we hier zouden arriveren. We kopen dus een ticket en hopen dat we met de volgende ferrie, die van kwart voor een, mee kunnen. Het is een half uurtje wachten en dan gaan de eerste auto’s rijden. Maar er kunnen meer auto’s op dan we dachten en na een tijdje mogen wij ook de ferrie oprijden. Het is een half uurtje varen en we gaan lekker zitten aan de achterkant op het dek, uit de wind in het zonnetje. We lezen wat en eten onze broodjes.

Als het weer tijd is de ferrie af te rijden vervolgen we onze weg over de 20 east. Het schiet niet op want er zijn heel veel dorpjes langs deze weg waardoor de speedlimit aardig laag is. Wel komen we weer een Starbuck’s tegen en je weet inmiddels wel wat dat betekend. Het is vier uur geweest als we aankomen bij het Skagit River Resort. Hier boeken we een cabin voor twee nachten. Ook hier geen internet en geen telefoonverbinding maar wel laundry service. En het duurt niet lang voordat er twee wassen in zitten. Helaas geen spullen om de boel te strijken. Maar de spullen kunnen straks in ieder geval schoon mee terug in de koffers.



We eten in het restaurant bij het park. Dit is ook het enige restaurant in deze omgeving voor zover we hebben gezien. We zijn precies op tijd voor een tafeltje en ook op tijd met het opeten want om acht uur sluit het washok en ik wil onze kleren er dus voor die tijd hebben. De rest van de avond brengen we door met het eten van de pie met ijs die we uit het restaurant hebben meegenomen, het lezen van onze boeken. Rene leest die van hem uit, ik had het te druk met andere dingen zoals de was en het verslag. Morgen gaan we de North Cascades verkennen en als het lekker weer is ook nog een trail lopen.

Gereden km: 287
Totaal: 3967 km

Rockport (2)

Als ik opsta merk ik dat ik wat allergie verschijnselen heb. Zal wel van de deken komen. Lang geen last van gehad. Gelukkig gaat het snel over als we straks weer in de gezonde buitenlucht lopen.
We eten ons ontbijt thuis met wat getoaste hotdogbroodjes en jam. En doen rustig aan omdat het wederom regent. Maar na een tijdje wordt het droog en rijden we naar het visitor center van de North Cascades NP waar we een kaart halen met de trails die hier gelopen kunnen worden. Eerst rijden we de route tot Ross Lake met de nodige stops onderweg waar de diverse uitzichtpunten bekijken en onder andere de diverse dammen en meren zien. Op een gegeven moment hangt er een mooie regenboog over Lake Diablo net als wij er lekker zitten te lunchen. Een heel mooi gezicht.



Je kunt zien dat je richting de Rocky Mountains gaat. De uitzichten op de bergen zijn hier een stuk ruiger en je ziet hier en daar nog wat gletschjers liggen.



De trail die we gaan lopen heet Thunder Knob en is in totaal 3,6 mile lang. Rene heeft wederom last van zijn benen en ook nog wat hoofdpijn en besluit na een tijdje lekker op een bankje te blijven zitten en van het uitzicht te genieten. Ik ga een nog een stuk verder lopen en ga naar het volgende uitzichtpunt zo’n 20 minuten doorlopen verderop. Daar maak ik een paar fotootjes en geniet van het uitzicht voordat ik weer terugloop. Op de terugweg kom ik een stel tegen dat geanimeerd aan het kletsen is. Als ik goed kijk blijkt een van hen Rene te zijn. De ander is een Amerikaan die ook op vakantie is en zichzelf er graag hoort praten. Hij heeft ook genoeg gesprekstof. Als ik zeg hoever het uitzichtpunt is lopen we er met zijn allen nog een keer naar toe. De Amerikaan probeert nog een stuk verder te lopen en wij gaan weer terug naar beneden. Het duurt niet lang of we worden alweer ingehaald en krijgen weer wat verhalen te horen. Als hij een bessenstruik ziet is hij weer even zoet met het eten van de bessen en houdt hij voor even zijn mond.



Na de trail rijden we weer terug naar Marblemount waar we een ander restaurant vinden een we een lekker (buffel)steak verorberen. Terug in ons huisje genieten we nog even van een aardbeienmilkshake die we onderweg hebben gekocht en pak ik alvast een groot deel van onze spullen in. Dat scheelt morgen weer. Na wat te hebben gelezen gaan we weer ons kleine bedje in. Na drie uur slapen wordt ik niesend wakker en val niet meer in slaap van de allergieverschijnselen. Dus ga ik op zoek naar onze eigen fleece deken en ga op de bank in de kamer liggen. Hier val ik af en toe een paar uurtjes in slaap en blijf hier liggen tot het tijd is om op te staan. Rene heeft nu het hele bed voor zichzelf en dat vindt hij echt niet erg.

Gereden km: 116
Totaal: 4083 km

Seattle

Vandaag maken we de cirkel rond en rijden we weer naar Seattle terug. We hoeven niet meer in het centrum te zijn. We hebben het gevoel dat we dat wel hebben gezien. Dus rijden we richting het vliegveld waar ook de Westfield Southcenter Mall zit. Hier zitten onder andere ook Sears en de Apple Store en daar willen we graag nog een kijkje nemen. Het is een leuke route naar Seattle en op het laatste nog even lekker doorrijden op hwy 5. De mall is snel gevonden en we parkeren op de gigantische parkeerplaats ervoor. Helaas kunnen we niet al te veel kopen omdat we al redelijk aan de maximum bagage zitten. Wel koopt Rene nog een docking station en een oplader voor in de auto voor zijn I-phone 4 die als we terug komen op hem ligt te wachten. Het is heel verleidelijk om ook een I-pad te kopen want het scheelt zo’n 130 euro, maar we kunnen de verleiding toch weerstaan mede doordat het niet mogelijk is er een externe harddisk aan te hangen, waardoor het geen vervanging zal worden voor de laptop die we nu mee nemen op vakantie. We drinken nog wat bij Starbuck’s en gaan dan op zoek naar een motel in de buurt. Ik heb nog steeds het boekje met de coupons en we zien hier een aanbieding bij het Mariot en bij een Best Western niet ver van de mall. We kijken eerst bij het Mariot maar dat ziet er een beetje rommelig uit en rijden dan naar de Best Western. Deze is goedkoper maar bij binnenkomst ziet het er veel beter uit. En de coupon is ook nog geldig dus hebben we voor tachtig dollar een kamer met een king bed. Dat is een goede deal.

We doen een poging om via internet in te checken op onze vlucht. Dat gaat niet geheel vlekkeloos en helaas zijn de stoelen die wij graag wilden kiezen ook niet beschikbaar. Sterker nog er is eigenlijk helemaal geen keus en dus confirmeren we de stoelen die we hebben toegewezen gekregen. Ook het uitprinten van de boarding passes lukt niet omdat er op de pc geen Adobe pfd reader is geinstalleerd. Gelukkig is de medewerker achter de balie niet te beroerd om dat even te installeren. We hadden dat natuurlijk al zelf geprobeerd maar hadden niet het juiste password om dat te mogen doen. Nadat we de boel hebben uitgeprint en we nog een restaurant tip hebben gevraagd brengen we de tijd door met lezen, een e-mail naar huis sturen en het typen van het verslag.

’s Avonds eten we bij de Claim Jumper. Een heel gezellig restaurant ondanks dat het best wel groot is. Omdat het vol zit en er een wachttijd is van ongeveer twintig minuten krijgen we een pieper mee die ons waarschuwt als onze tafel vrij is. En inderdaad na twintig minuten maakt de pieper een hoop herrie en kunnen we aan tafel. (pieper wordt dan gelukkig uitgezet). Als voorafje nemen we de milde chicken wings. Als we ze proeven willen we echt niet weten hoe pittig de pikante wings zijn want voor deze moet is er al veel limonade nodig om de boel te blussen. Dan nemen we een lekkere steak en ik neem die met een stuk kreeftestaart. De porties zijn best wel groot maar er is nog wel ruimte voor een klein dessert. Dat wordt de warm Englisch Toffee cake met een bolletje ijs. Erg lekker.

Als we terug zijn in de Best Western kijken we nog wat tv en dan is het toch echt tijd voor onze laatste nacht in Seattle.

Gereden km: 192
Totaal: 4275 km

Naar huis

Ondanks dat we wat kunnen uitslapen ben ik toch vroeg wakker. We doen rustig aan want we willen pas rond een uur of tien vertrekken. We ontbijten voor de laatste keer met zelfgemaakte wafels en siroop. Laden de auto in en rijden naar Alamo om de auto in te leveren.

• Week 2
• Top
• USA