Seattle

Het is weer even wennen om na 13 jaar weer in Amerika op vakante te zijn. Deze keer is de bestemming Seattle. Het plan is de komende 3 weken de staten Washington, Oregon en een piepklein stukje California aan te doen.
Maar eerst is het voor ons een hele lange woensdag. Na een erg kort nachtje met weinig slaap zijn we om 4 uur opgestaan.
Alex opgehaald in Maasdam en vervolgens doorgereden naar Schiphol. Om deze tijd geen files dus dat is de eerste meevaller.
Op Schiphol de bagage zonder problemen ingecheckt. Onze boarding passes zijn geldig voor beide vluchten dus dat is een makkie bij het overstappen. We hoeven ons daardoor niet meer te melden maar kunnen, als alles goed gaat, gewoon direct boarden. En ook de bagage gaat direct door naar het volgende vliegtuig.

Aangezien wij maar anderhalf uur van te voren onze bagage hebben afgegeven in plaats van de gestelde 3 uur, is de wachttijd erg kort. We drinken om alvast in te komen een bakkie bij Starbucks en voor we het weten is het al weer tjd om in te checken.
We hebben een plekje vooraan in het vliegtuig uitgekozen zodat we in Parijs snel het vliegtuig uit kunnen zijn en zoveel mogelijk tijd hebben voor onze korte overstap. De vlucht gaat voorspoedig en na drie kwartier vliegen zijn we al weer geland. Dan moeten we nog wel een eind taxien maar we komen 10 minuten eerder dan gepland aan in terminal F2. We hebben daardoor nog even tijd voor een toilet en rookstop en dan lopen we snel naar terminal E2 voor onze volgende vlucht. Als we aankomen zijn ze al begonnen met boarden en kunnen we meteen in de rij. We hebben een mooi plekje op rij 28 met voor ons het schot ter afscheiding van de business class en wonderbaarlijk wat beenruimte. Daardoor wordt de vluchttijd van tien en half uur best wel een makkie.

Bij aankomst in Seattle moeten we eerst door de douane. Het is daar een drukte van jewelste en we moeten in een lange wachtrij staan voor we erdoor kunnnen. Om het land in te komen moeten we onze vingerafdrukken laten scannen en wordt er een foto van je gemaakt. Gelukkig hebben wij de gezellige beambte van ons blok waardoor we na een uurtje hebben gewacht om aan de beurt te komen er wel vrij vlot doorheen komen. Stempels in onze paspoorten en door naar de bagage. Altijd weer een spannend moment, maar uit de verte zien we in ieder geval al 1 tas staan en de tweede is ook snel gevonden.


De luchthaven van Seattle blinkt niet uit qua duidelijkheid. Het is even zoeken naar de toiletten, een pinautomaat en het autoverhuurbedrijf. Uiteindelijk niet gepind maar wel de balie van Alomo gevonden waar we ons vervoer voor de komende drie weken meekrijgen: een blauwe Ford Edge. Dan op weg naar ons motel de Comfort suites in het noorden van het centrum van Seattle. Het motel ligt vlakbij de Space Needle dus dat is wel gemakkelijk qua orientatie. Het is alleen wel weer wennen hoe dat allemaal gaat met de afslagen. Het eerste stuk is een makkie totdat we een afslag te vroeg nemen en er op de kaart niet meer is te vinden is waar we ons bevinden. Dus rijden we op gevoel verder richting de Space Needle maar de straten van Seattle zijn niet zo gemakkelijk opgebouwd als dat de kaart doet vermoeden. Heel veel eenrichtingsverkeer (dat niet op de kaart staat aangegeven) en we moeten een straat overstekken maar we hebben geen idee waar die mogelijkheid is zonder op die straat uit te komen. Een lastige puzzel maar na een tijdje rondrijden kunnen we dan toch parkeren voor het motel.


We hebben een mooie King mini suite aan de stille kant van het motel. Vermoeid organiseren we een beetje onze bagage en nemen een heerlijke douche. Rond een uurtje of vier zijn we zover dat we de stad kunnen gaan verkennnen. De Space Needle is op loopafstand dus dat wordt onze eerste bestemming. Aangekomen bij het park zien we dat het Experience Music Project geopend is tot zeven uur. De laatste lift van de Space Needle gaat om half elf. Dus we besluiten eerst het EMP te gaan bekijken en dan met zonsondergang de Space Needle. Helaas komen we er bij het kopen van de kaartjes voor het EMP achter dat het zomerseizoen voorbij is en dat ze al om vijf uur gaan sluiten. Dat is over een half uur dus helaas moeten we dit naar morgen verschuiven.


De plannen worden omgegooid en we besluiten richting het water te lopen en dan via Olympic Park richting downtown Seattle te gaan. Ook hier weer het probleem dat het bij sommige wegen gewoon niet mogelijk is om ze over te steken. Maar uiteindelijk komen we bij het havengebied aan. Omdat het inmiddels ook tijd is voor het avondeten besluiten we toch richting Pike Place Market te lopen omdat we daar op de kaart de meeste restaurantjes dicht bij elkaar vinden. Onze keuze wordt Cafe Campagne, een soort van brasserie met erg lekker eten. Rene neemt een knapperig eendepootje en ik ga voor de tongfilet met amandelen. Een goede keuze.

We zijn inmiddels behoorlijk moe geworden dus we besluiten de monorail te nemen terug richting de Space Needle. Aangekomen in ons motel duurt het niet al te lang voordat we om half negen amerikaanse tijd (in NL is het dan alweer zes uur de volgende morgen) in ons heerlijke King size bed in slaap vallen.


Na vier uur slapen worden we we wakker. Nog lang geen tijd om op te staan dus we gaan nog een slaappoging doen. En dat lukt tot vier uur in de ochtend. Rene besluit toch nog verder te gaan slapen. Ik ben echter klaarwakker en ga eruit om het verslag van de afgelopen dag te gaan schrijven en een korte planning voor de komende dag te maken.

Seattle (2)

We zijn vroeg wakker en checken nog even de mail voordat we gaan ontbijten. Het ontbijt stelt niet veel voor. We eten van papieren bordjes en met plastic bestek en het bestaat met name uit muffins en wafels. Deze laatste kun je wel zelf bakken en zijn uiteindelijk best goed te eten met een lading siroop erop.

Dan gaan we met de monorail naar het centrum en beginnen we bij de viskraam op Pike Place Market die beroemd is om zijn laag overvliegende vissen. We staan een tijdje te wachten maar helaas is er geen grote bestelling en wordt er dus niet met vissen gegooid. De verkopers proberen er wel een showtje van te maken en het is vermakelijk om te zien.



Vervolgens halen we een capuccino en een thee bij de oudste Starbuck’s van Amerika. En vervolgen we onze weg naar de wijk Pioneer Square waar we ons inschrijven voor de underground tour.
Dit stuk van Seattle is in 1889 compleet afgebrand doordat een pot lijm in de fik vloog en de man die er in de buurt stond dit probeerde te blussen met water. Dit was niet de goede keuze en in no time stond de hele wijk (destijds de hele stad) in lichterlaaie. Omdat Seattle ook problemen had met de ligging onder het zeeniveau is besloten om bij het opbouwen van de stad de hele boel een verdieping te verhogen.

Voordeel was ook dat ze een betere riolering konden aanbrengen zodat ze minder last hadden van ontploffende wc’s die voorheen op 1 rioolbuis waren aangesloten en die bij het hoge water weer volliepen maar dan de verkeerde kant op.



We krijgen dus eerst een uitleg over de geschiedenis van de stad Seattle en vervolgens worden we opgesplitst in drie groepen en gaan we ondergronds. Uiteindelijk is er niet veel meer te zien dan wat rotzooi maar de gids Steve is een goede verteller die van niets toch nog wat kan maken. Wel leuk zijn de oude foto’s van hoe de stad er in het begin uitzag. Wat een verschil met nu.

Na de tour gaan we naar de Smithtower. Toen dit gebouw gebouwd werd in 1914 was het met een hoogte van 150 meter het hoogste gebouw van het westen. Ook binnen zijn kosten nog moeite gespaard. Muren van wit marmer uit Alaska en Onyx uit Mexico, liftdeuren van glas en brons en een luxe ingerichte Chinese kamer op de bovenste verdieping geven het gebouw een dure uitstraling.

Met de lift, die nog met een hendel wordt bediend door een man die door kleding en uitstraling ook precies in dit plaatje past, gaan we naar de 35e verdieping voor een uitzicht over de stad. Jammer dat het bewolkt is maar dat heb je helaas niet voor het uitzoeken.


Weer beneden gekomen even langs de Starbuck’s voor een bakkie. Dan gaan we weer richting de monorail om terug te gaan naar Seattle Center en een bezoek te brengen aan het EMP. Dit museum is gebaseerd op het leven en de muziek van Jimi Hendrix en de overige (met name grunge) muziekscene van Seattle. We lopen ook nog even het Science fiction museum in (zit bij de prijs inbegrepen maar stelt niet veel voor) en gaan dan richting ons motel. Onderweg doen we nog even wat boodschappen voor de komende dagen bij de supermarkt.


We zijn nog niet helemaal gewend aan de Seattle time en dus gaan we even op bed liggen en vallen uiteraard ook in slaap. Om half acht worden we weer wakker en gaan ons klaar maken om richting de Space Needle te gaan. We willen dit graag rond de zonsondergang doen om een paar tijdsopnamen te maken van alle lichtjes.
Met de lift gaan we omhoog en aangekomen op het platform is het al donker. We stellen de camera op en schieten een paar leuke plaatjes. Er staat een behoorlijke wind en we zijn dan ook weer blij als we met een stel koude handen weer naar binnen kunnen.



Met de lift weer naar beneden en dan op zoek naar een restaurant. We komen langs de Mac maar daar hebben we niet zo’n trek in. We houden het in gedachten voor als het restaurant dat we hebben uitgekozen al gesloten zou zijn. Het is tenslotte al bijna negen uur voordat we er aan komen. Maar dat is geen probleem en we eten hier een heerlijke maaltijd met een lekker glaasje wijn erbij.
Terug in het motel duurt het dan ook niet lang voordat we weer heerlijk in slaap vallen.

Mount Rainier

Het is druk bij het ontbijt vanmorgen. Een grote groep mensen die straks aan boord gaan van een cruise schip die naar Alaska gaat. Er is een tafel met een man alleen en we vragen of het oke is als we een tafel met hem delen. Hij gaat ook met de cruise mee tezamen met de familie van zijn recent overtleden vrouw. We hebben het over reizen en later ook nog wat over politiek. Het zijn echte republikeinen dus absoluut geen voorstanders van Obama.

Na het ontbijt laden we de auto in en gaan we rijden naar de Boeing Fabriek in Everet ten noorden van Seattle.

Hier nemen we een rondleiding. Helaas mag er vrij weinig mee op de tour en dus stoppen we al onze bezittingen in een kluisje.
Het is erg indrukwekkend om te zien hoe en waar de vliegtuigen worden gemaakt. We zien de lijnen waar de 737 word gebouwd en de 777 en de nieuwste 787. Van de laatste zijn al ruim 800 orders geplaatst terwijl er nog geen goedkeuring is dat hij uberhaupt mag vliegen.
Er zijn momenteel 5 prototypes en er worden veel testvluchten gemaakt. Ze verwachten de goedkeuring voor het einde van het jaar binnen te hebben en dan wordt de eerste in februari uitgeleverd.

Na de tour drinken we een bakkie in het restaurant en dan gaan we nog even een kijkje nemen op het dek om vliegtuigen te spotten. Helaas komen er maar een paar kleine vliegtuigjes binnen.

Er is al behoorlijk wat tijd verstreken als we weer zover zijn dat we verder kunnen rijden. En we besluiten eerst een stukje te gaan rijden voordat we stoppen voor de lunch. Uiteindelijk komen we niet op hwy 5 uit maar op een kleinere en drukke weg ernaast. Die rijden we helemaal uit en komen uiteindelijk toch uit op hwy 405 die we volgens de routeplanner moeten hebben.
Het is erg druk onderweg en we zien niet echt leuke plekjes om te stoppen voor de lunch. We besluiten dus door te rijden richting Greenwood Cemetary waar we een kijkje willen nemen bij het graf van Jimi Hendrix.
Er is echter een kiliometer voor de afslag een groot ongeluk gebeurd waardoor de weg ernaartoe compleet is afgesloten en het ziet er naar uit dat dat nog even gaat duren. Omdat we zo snel geen alternatieve route kunnen vinden besluiten we om te keren en terug te gaan naar hwy 405 en verder naar het zuiden te rijden.

De weg die we moeten hebben is erg druk en we staan dan ook een hele tijd in de file. We komen langs die typische amerikaanse plaatsjes maar ze doen niet echt gezellig aan. We krijgen wel behoorlijke trek en aangezien ik weet waar broodjes in de kofferbak liggen, en ik er vanuit de auto vast wel bij kan, pak ik ze maar en ga ze in de file zitten smeren. We eten ze al langzaam rijdende in de auto op.
Uiteindelijk is de file voorbij en begint ook het mooie landschap waar we zo op hoopten. We stoppen een paar keer langs een meertje met een mooi uitzicht op de bergen en een stukje verderop op een plek waar je een uitzicht kunt hebben op Mount Rainier als het mooi weer is Dat geluk hebben we vandaag niet. Het is bewolkt en het gaat ook nog een beetje regenen.


We kletsen wat met een kettingrokende amerikaan die onderweg is naar huis nadat hij een tijdje als Lumberjack hier in de buurt heeft gewerkt. Het schijnt dat je hiervandaan ook uitzicht hebt op Mount Rainier. Echter vandaag is daar het weer te slecht voor.

Rene duikt vervolgens nog even wat struiken in om te plassen en als we verder gaan rijden komt hij erachter dat hij behoorlijk in de hondenpoep heeft gestaan. Een stuk verder maar weer stoppen en de schoenen gaan voorlopig even in een plastic tas.

We gaan snel weer verder want de tijd begint te dringen en we willen graag een slaapplaats vinden voordat het donker wordt. We hebben op internet een leuk parkje met cabins gevonden en daar aangekomen staat er naast een huisje een hertje te eten. Langzaam gaan we ernaar toe en nemen een paar mooie foto’s.




Helaas hebben ze geen huisje meer vrij en we rijden dus door tot in het national park om te zien of daar nog wat slaapplaatsen vrij zijn. Helaas is dat ook niet het geval en dus rijden we het hele stuk weer terug naar het plaatsje Ashford om een ander park te vinden. Uiteindelijk stoppen we bij Wellspring Spa and Cabins waar we een informatiebord zien met een aantal leuke en betaalbare huisjes.
Reserveren kan via de rode telefoon en dat doen we dus ook. Nadat Rene met heel veel spellen onze gegevens heeft doorgegeven krijgen we een code die we op een boxje aan de linkerkant van het bord moeten intoetsen. Dat lukt en uit het boxje komt de sleutel van ons huisje met de naam Timbuktu.

We proberen vervolgens met de auto bij ons huisje te komen maar dat lukt niet. Dus parkeren we bij de ingang van het looppad en gaan eerst maar eens op zoek naar ons huisje.Deze ligt een heel stuk het bos in. De buitenkant lijkt op een tent maar aan de binnenkant zitten toch muren. Er staat een open haard in, een soort van tuinsetje en 2 bedden en het is geheel in Afrikaanse stijl ingericht. Het ziet er leuk uit, jammer dat de badkamer ontbreekt.
Die staat in de buurt van de auto en dat is best nog een eindje lopen. Dus weer terug voor een sanitaire stop en daarna maken we maar een klein tasje met wat spulletjes die we morgen nodig hebben om weer mee te nemen naar het huisje.

Het is inmiddels ook al etenstijd geworden dus we leggen alles in het huisje en gaan er direct weer vandoor om een restaurantje te vinden. Volgens de reisgidsen is de Copper Creek Inn het beste restaurant in de buurt dus daar gaan we dan ook naar toe.
Het is er erg druk en we moeten dan ook een half uurtje op een tafeltje wachten maar dat is het echt wel waard.


In de Copper Creek Inn draait alles om Blueberries. Je kunt er dus ook allerlei producten van kopen en ook in de gerechten die ze serveren worden ze vaak gebruikt. Niet in ons hoofdgerecht. Rene neemt een sappige steak en ik ga voor de pasta met zalm. Het zijn grote porties maar we doen ons best.
We hebben zelfs nog een klein plekje over om een stukje Blueberrie pie met ijs te nemen. Weliswaar delen we er een maar het is echt de moeite waard om dit als nagerecht te nemen.


Overvol gaan we weer in het donker op zoek naar ons huisje. Het is inmiddels ook behoorllijk afgekoeld en ook ons huisje is behoorlijk koud dus maakt Rene de houtkachel aan. Hierdoor staat ons huisje in no time vol met rook die hij driftig naar buiten gaat wapperen met een krant. Maar uiteindelijk is de kachel aan en wordt het met een paar houtblokken al snel warm. Toch besluiten we vroeg te gaan slapen want dan kunnen we lekker onder het dekbed gaan liggen.
Om drie uur ’s nachts nog even wakker en dan pas om zes uur. Prima nachtrust uiteindelijk. En ook nog even de tijd om het verslag te schrijven.

De Copper Creek Inn gaat pas om acht uur open en aangezien we hier willen ontbijten hebben we dus nog even de tijd.
Het wordt een vol dagje en er staat ook nog een behoorlijke route rijden op het programma. Het is dus afvragen of we dat allemaal gaan halen vandaag. We zullen zien.

Gereden km: 264
Totaal: 264 km

Portland

We gaan dus ontbijten bij de Copper Creek Inn. Vier dikke stukken zelfgebakken brood die als een soort van wentelteefjes zijn gebakken. 2 verschillende soorten siroop en ik scrambled eggs en Rene eggs sunny side up. Met dit stevige ontbijt komen wij voorlopig de ochtend wel door.



Dan rijden we het national park Mount Rainier in. Een mooie weg om te rijden met hier en daar een aantal mooie uitzichten op de vulkaan en zijn gletsjers.



Na een klein uurtje komen we aan bij de Paradise Inn. Dit is de startplaats van de meeste trails. Omdat we nog een behoorlijk stuk rijden voor de boeg hebben besluiten we een korte gemakkelijke trail te doen naar Myrtle Falls. Het is heerlijk weer en we genieten van de mooie natuur.



Terug bij de auto eten we nog even een banaantje en dan gaan we weer op weg. De volgende bestemming is mount St Helens en daarna door naar Portland. Maar door de timing besluiten we onderweg om St Helens over te slaan en meteen via de Hwy 5 door te rijden naar Portland.


Op zoek naar een hotel. We hadden er 2 uitgezocht uit de reisgidsen die we bij ons hebben. Hotel DeLuxe was gauw gevonden maar dankzij een trouwreceptie waren al veel kamers bezet. En de prijs van de kamers die wel beschikbaar waren vonden wij veel te duur. Dan onze tweede keuze. We parkeren de auto even langs de kant en gaan bellen of er nog een kamer beschikbaar is. Dat is zo en voor een betere prijs dan het hotel van zonet. We bevestigen de reservering en rijden er dan naar toe.

We hebben geluk, de happy hour is net begonnen en aangezien het een hotel is dat is gebaseerd op wijn is de happy hour dus een soort van wijnproeverij. Dus we brengen snel de bagage boven en zorgen voor een parkeerplaats voor de auto en gaan dan snel weer naar de lobby voor een lekker glaasje wijn. Dan weer naar boven om ons lekker op te frissen want dat is er vanmorgen niet echt van gekomen.


Dan gaan we het stadje verkennen. Het is er erg relaxed en overzichtelijk in vergelijk met Seattle. In de reisgidsen hebben we Ruth’s Chris Steakhouse gevonden en dat lijkt ons wel wat dus gaan we daar eten. Het is er erg druk en de tafels staan vrij dicht op elkaar maar er hangt een gezellige sfeer en de tafels zijn chique gedekt. Na een uitgebreide studie (en wat uitleg van de ober) besluiten we een menu te nemen. Salade vooraf, voor Rene een ribeye en voor mij een filet met garnalen met mashed potatoes en spinazie a la creme erbij. En als toetje een creme caramel met vers fruit.
Dat ging er prima in. Dan weer terug naar het hotel waar we een poging doen om de gemaakte foto’s te bekijken. Dat lukt uiteindelijk half omdat tijdens het bekijken onze ogen iedere keer dicht gingen. De poging uiteindelijk maar opgegeven en snel het bed in om te gaan slapen.

Gereden km: 308
Totaal: 572 km

Tillamook

Vroeg wakker en om half zeven opgestaan. Er staat gratis koffie en thee in de lobby dus als we klaar zijn met de tassen inpakken en aankleden gaan we daar een bakkie van drinken. Vervolgens gaan we ontbijten bij een zaakje naast het hotel. Helaas zijn ze hier niet al te vlot en het duurt vrij lang voordat we ons drinken en eten hebben. Ze hebben dit zelf ook door en geven aan dat ze de drankjes van de rekening af zullen halen.

Om half tien rijden we weg en gaan we richting de Oregon Coast. Eerste stop is bij Ecola State Park. Hier gaan we een trail lopen. De beschrijving zegt dat het een round trail is van 2 ½ mile. Het is een smal pad dat op sommige punten behoorlijk stijgt of daalt. Sommige stukken zijn ook best wel glad dus af en toe is het best wel opletten met zo’n steile afgrond naast je. Op een gegeven moment maak ik het geintje dat het best wel leuk zo zijn als we wat wilde dieren tegen zouden komen. Ik heb het nog niet gezegd als ik naast me kijk en daar vijf elks op hun gemak staan te eten. Goeie timing en een mooi fotomoment.




We lopen verder en komen nog een klein muisje en een specht tegen. Dan gaan we afdalen richting Ecola Beach. We verwachten dat we via het strand weer richting de parkeerplaats kunnen lopen. Dat valt even tegen. Vroeger was dit inderdaad een roundtrip maar dat is helaas nu niet meer mogelijk. Er zit niets anders op dan hetzelfde stuk weer terug te lopen.



Terug bij de parkeerplaats gaan we nog even bij het uitzichtpunt kijken. We hebben hier een mooi uitzicht over Seal Rock en heeft zijn naam te danken aan een rots die op een zeeleeuw lijkt. De rotsen eromheen zijn druk bevolkt met pelikanen. Een mooi gezicht.
Dan is het echt tijd om verder te rijden want wederom lopen we weer achter op ons schema. We nemen hwy 101 richting Newport. Het plan is om hier te overnachten maar de vraag is of dat gaat lukken. We willen namelijk ook een stuk van de Three Capes Scenic Loop rijden en dat zal een stuk langzamer gaan dan de snelweg.

Maar voordat het zover is komen we vlak voor het plaatsje Tillamook in de file terecht. Vanwege een ongeluk hebben we hier een uur vertraging. Uiteindelijk mogen we doorrijden en komen we erachter dat er een complete bus is uitgebrand. Niet zo gek dus dat ze de weg hebben afgesloten.
Omdat het inmiddels al tegen vijf uur loopt en we een Best Western motel met ernaast een hele grote supermarkt tegenkomen besluiten we het voor gezien te houden en boodschappen te gaan doen en in te checken in het motel voor deze nacht. Dan kunnen we morgen op ons gemak de Three Capes Scenic Route rijden en hebben ook nog tijd om hier en daar even de auto uit te gaan om een en ander te bekijken.
We hebben inmiddels ook een Starbuck’s gevonden en na hier een bakkie te hebben gedronken pakken we de auto en gaan we het stadje Tillamook bekijken. Daar zijn we snel klaar mee. Een typisch Amerikaans plaatsje waar weinig te beleven is. Onderweg een Pizza hut gevonden dus daar gaan we eten. Wel even nog de fleece vesten uit de auto gepakt en dat was geen overbodige luxe want de airco stond op volle kracht te loeien.

Gereden km: 205
Totaal: 777 km

Florence

Vandaag is coupon day, oftewel de dag van de kortingsbonnen.Gisteren bij de Pizza hut een boekje met kortingsbonnen voor motels gevonden en in een folder van een outlet centrum zit ook nog een code voor het aanvragen van een coupon boekje. Dus vandaag op z’n amerikaans met onze kortingsbonnen. Maar eerst nog even wat natuurschoon bekijken.

We rijden vandaag de Three Capes Drive. Dit is een scenic route langs de kust en komt langs Cape Meares, Cape Lookout en Cape Kiwanda. Wij maken onze eerste stop bij Cape Meares en lopen een stukje richting de vuurtoren. Het is een mooi uitzicht. Alleen jammer dat ze in januari van dit jaar met een geweer op de ruiten van de vuurtoren hebben geschoten. Je kunt de kogelgaten nog zien zitten. We lopen wat rond en schieten een paar mooie plaatjes.




Dan lopen we naar de andere kant van de parkeerplaats en gaan daar de bossen weer in. Hier staat de Octopus tree. De geleerden zijn er nog niet over uit of de boom via de natuurlijke weg deze vorm heeft gekregen of dat de Native Americans hier iets mee van doen hebben. Hij is echter wel rond de 275 jaar oud.

We vervolgen onze weg en het landschap verandert hier van bossen naar zandduinen. Dat is het leuke van de kust van Oregon. Hij is heel afwisselend met strand, bossen, rotsen en duinen.



Cape Lookout is een gigantisch groot strand met uitzicht op een aantal hoge kliffen. Het is lekker weer, er staat echter weer een hoop wind. Bij een zaakje aan het strand halen we een koffie en een thee to go en rijden we weer verder richting Cape Kiwanda en gaan vervolgens weer de hwy 101 op.



Bestemming de outlet mall in Lincoln. Hier gaan we kijken of we eens goedkoop kunnen shoppen. Met tassen vol voor weinig gaan we na een uurtje of drie weer op weg. Bij de Nike store hebben we het meeste gekocht. Van de prijs die we dachten dat we moesten betalen ging nog ongeveer 10% vanaf en daarna hadden we nog een coupon voor 25 dollar korting op het totaalbedrag. Dat was leuk bij het afrekenen.

Verder naar Yaquina bay waar we net op tijd zijn om de vuurtoren te kunnen bezichtigen. Met een klim van iets meer dan 100 treden lopen we naar boven tot helemaal bovenin waar de lamp zit. Een vrouw in ouderwetse klederdracht geeft uitleg over de historie van de vuurtoren.




De volgende stop zouden we kunnen maken bij de Sea Lion Caves. Maar onze beide reisgidsen zijn daar niet enthousiast over dus we besluiten dat toch maar over te slaan. Het is ook helemaal niet nodig want vlak ervoor stoppen we bij een uitzichtpunt en daar liggen op een rots beneden heel veel zeeleeuwen lekker een hoop herrie te maken.
Dat scheelt weer een hoge entree prijs voor weinig toegevoegde waarde. In het wild is het toch een stuk leuker.


We overnachten vandaag in Florence. Met een kortingsbon krijgen we een redelijk goedkope maar best goede kamer in de Old Town Inn. Florence ziet er in eerste instantie weer uit als een typisch amerikaans stadje met de nodig fast food ketens, supermarkten en motels. Maar ze hebben hier ook een oud stadscentrum. En dat ziet er best nog gezellig uit.

Volgens de reisgidsen is het Waterfront Depot het beste restaurant van het stadje, dus daar willen wij best eten. Het is echter een heel klein restaurantje en als we er aan komen is het ook nog afgeladen met mensen. De wachttijd is meer dan een uur. Maar we kunnen ook bij een ander restaurantje van dezelfde eigenaar eten en als we dat doen krijgen we 10% korting op onze hoofdgerecht. Dat gaan we natuurlijk doen want het is tenslotte kortingsdag.
Als we tonnetje rond zijn gegeten met een heerlijk glaasje wijn erbij gaan we weer naar onze kamer waar we, zoals elke avond, snel als een blok in slaap vallen.

Gereden km: 234
Totaal: 1011 km

Coos Bay

Vanmorgen ontbeten bij de McDonalds met een egg mcmuffin. Daarna nog wat boodschappen gedaan bij Fred Meyer Supermarkt keten en vervolgens uitgecheckt uit ons motel. Het plan is om langs de Oregon Dunes naar Reedsport te rijden, van daaruit de weg richting het oosten te rijden langs Dean Creek Elk viewing Point en dan door de bergen richting de Golden and Silver Falls. Volgens de kaart is dat goed te doen. Maar dan nu de werkelijkheid.
Aangezien we het toch niet aan durven om (vanwege Rene zijn rug) met een buggy over het strand te rijden en omdat de stopplaats wel erg snel na ons vertrek uit Florence is rijden we door langs de sand dunes.

Bij het Elk Viewing point zijn helaas geen elks te bekennen. Dus ook hier een korte stop. Het punt waar we moeten afslaan richting het plaatsje Ash missen we. Uiteindelijk rijden we dus 4 mile terug om vervolgens wel de afslag te nemen en uiteindelijk verandert onze mooie geplaveide weg in een smalle gravel weg. Toch rijden we door en stijgen behoorlijk tot bovenaan de berg. Maar er komen een aantal afslagen zonder bordjes en dan is het lastig te bepalen waar we heen moeten. Op een gegeven moment loopt de weg die we gekozen hebben dood en moeten we een behoorlijk eindje terug rijden. Nadat we een andere weg zijn ingeslagen zien een grote stofwolk. We wachten even en rijden dan verder als er niets meer is te zien.
Dat gaat goed totdat er ineens een grote vrachtwagen met een vracht met bomen ons opeens tegemoet rijdt. Gelukkig hebben we tijdens het achteruit rijden profijt van de parkeerhulp met camera op onze board computer in de auto en na een stukje achteruit te hebben gereden kunnen we elkaar gelukkig passeren.Ook deze weg leidt niet naar waar we heen willen en ook vanaf hier moeten het besluit nemen om terug te rijden.



Als we dit doen doemt uit het niets weer zo’n grote truck met bomen voor ons op. Hij rijdt behoorlijk hard en het is dankzij Rene zijn uitstekende stuurmanskunst (en gelukkig wat ruimte langs de weg) dat hij met een mooie uitwijkmanouvre de truck kan ontwijken. Gelukkig is het nu niet ver meer tot de verharde weg en daar aangekomen vragen we bij een huis de weg.
De vrouw die hier woont heeft een vrij uitgebreide kaart van de houtroutes op de berg en we zien al gauw dat het geen haalbare kaart is om de juiste route eruit te pikken om op plaats van bestemming aan te komen. Er zit niets anders op dan het hele stuk weer terug te rijden naar Reedsport en via de hwy 101 naar Coos Bay te gaan om vandaar uit naar de Golden en Silver Falls te rijden. Onderweg besluiten we dit toch te gaan doen maar eerst in Coos Bay op zoek te gaan naar een slaapplaats omdat we op de terugweg daar te laat voor zullen zijn.

We nemen onze intrek in de Best Western. Helaas is vandaag onze coupon niet geldig maar ook voor de duurdere prijs nemen we maar kamer omdat het vrij dicht bij het centrum is en we vanavond lopend naar een restaurantje kunnen gaan. Het is nog een behoorlijk eindje rijden naar de watervallen en ook hier rijden we weer een heel stuk onverhard. Gelukkig staan hier wel bordjes zodat we in ieder geval de goede kant op gaan;
Het is op een gegeven moment even knipperen met de ogen. Zien we het goed? Ja hoor in de wei staat een lama. Raar maar het is echt waar.
Aangekomen bij de parkeerplaats bij de watervallen eten we eerst nog een broodje. Naar de Silver Falls is het een roundtrip van 15 minuten en naar de Golden Falls doe je er 20 minuten over. Dat is goed te doen en dat doen we dan ook. We schieten een paar fotootjes en dan rijden we het hele stuk weer terug naar Coos Bay.

Halverwege de dag is onze boardcomputer van de auto in de stress geraakt. Als we op het scherm van de radio / muziek komen dan staat er een scherm met dat hij contact met de telefoon probeert te maken. Ook als hij al contact met de telefoon gemaakt is. Wat we ook proberen het lukt ons niet om de instellingen weer goed te krijgen. In Coos Bay rijden we nog langs een Ford garage maar hier hebben ze het model waar wij in rijden nog nooit gezien en kunnen ze niet veel anders doen dan dat wij zelf ook al hebben geprobeerd.



Nadat we terug gekomen zijn van de watervallen bekijken we op internet de handleiding van de auto (wel van het oude model, want die van ons is zo nieuw daarvan staat de manual nog niet op internet.) en hiervan leren we waar de zekeringenbox van de auto zit. Rene haalt deze los en haalt ook enkele zekeringen los en stopt ze weer terug. Als hij daarna start krijgt hij het voor elkaar dat de radio en ook de rest van de Board computer het weer goed doet.. Heeft hij maar weer goed voor elkaar gekregen en dat na zo’n 300 kiliometer bergweggeltjes rijden. Knap gedaan hoor.



Na het reparen van de board computer gaan we op zoek naar een restaurantje. Er is niet veel keus en waar gaan uiteindelijk voor de Italiaan waar de langste wachtrij is. Dat zal vast wel goed zijn. We moeten inderdaad een half uurtje wachten op een tafeltje maar dat is het wachten wel waard. Dit is met recht het beste eten dat we tot nu toe in de vakantie hebben gegeten. Met name het hoofdgerecht pasta met kip en champignons en als toetje de Vanille Cheesecake zijn werkelijk fabulous. Jammer van die crematiemuziek die op de achtergrond speelt.

Als we terug in het motel zijn duikt Rene vermoeid zijn bed in en valt a la minute in slaap. Ik schrijf nog even het verslag van vandaag. Dat van gisteren moet ook nog worden geschreven maar dat hou ik nu maar even voor gezien. Hopelijk heb ik daar morgen nog tijd en puf voor.

Gereden km: 295
Totaal: 1306 km

• USA
• Top
• Week 2