Houston here we come

De wekker gaat vroeg af (4:15) maar we zijn voor die tijd al wakker. Even snel opfrissen, aankleden en nog een bakkie voor vertrek. We zijn al vroeg bij Alex en ook ruim op tijd op Schiphol. Inchecken doen we bij de automaten in de vertrekhal. Dat lukt deze keer en we krijgen eindelijk de boardingpassen die we thuis niet kregen bij het online inchecken. De bagage inleveren is ook geen probleem. Met 2 koffers van elk 16 kilo blijven we ruim binnen de 23 kilo per koffer die we mee mogen nemen. We hebben ruim de tijd en lopen naar de aankomsthal om te kijken of Mariet en Edward al geland zijn. Zij komen vandaag terug uit Bali. Helaas heeft hun vlucht vertraging en dus besluiten we maar door de douane te gaan en bij Starbucks een bakkie te doen.

Ruim voor de boarding tijd komen we aan bij de gate. Dan komt er een hele kolonie beveiligers aan. Die krijgen eerst een briefing en vervolgens mogen we in de rij om door de controle molen te worden gehaald. Eerst worden onze paspoorten gecheckt en krijgen we de nodige vragen over het inpakken van onze bagage en dergelijke. Vervolgens mogen we alle electronische aparatuur in bakken leggen en deze keer moeten ook alle oplaadsnoeren er apart bij. Gelukkig hoeven we niet alle apparaten ook aan te zetten zoals we eerder hadden gehoord. Nadat we zelf ook door de scan zijn gegaan pakken we alles weer in en is het wachten tot we het vliegtuig in mogen.

De vlucht met United is met name koud. De airco staat hoog en wordt niet lager gezet. Al snel zitten we met ons jas aan en een dekentje om. Nadat we het eten op hebben nemen we onze slaappil en proberen we nog een paar uurtjes te slapen. Dat lukt voor 2 uurtjes. De rest van de tijd dommelen we wat, luisteren we muziek en kijken een filmpje. Omdat we al met vertraging zijn vertrokken en we onderweg helaas die tijd niet hebben kunnen inhalen komen we 50 minuten later in Houston aan dan oorspronkelijk de bedoeling was.

Als we eindelijk het vliegtuig hebben verlaten is het flink doorlopen richting de bagageband. Daar moeten we eerst onze koffers ophalen voordat we deze weer af kunnen geven voor onze volgende vlucht naar San Francisco. De tijd verstrijkt snel. Eerst moeten we door de eerste security check. Gelukkig hebben we uiteindelijk een snelle rij en kunnen we door naar de bagageband. We moeten lang wachten op onze koffers en als we die eindelijk hebben is de gate al gesloten. Vlucht gemist. Gelukkig had ik in de hal al een balie gezien waar we voor de zekerheid even naar toe lopen om te zien of we daar informatie kunnen krijgen. En ja hoor, daar liggen al nieuwe boarding passen voor ons klaar, echter wel voor een vlucht die morgenochtend pas vertrekt. Daar hebben we niet zoveel zin in en we worden naar een andere balie verwezen om te kijken of er nog iets anders te regelen valt. Dan gaan we in de lange rij staan voor de 2e controle. We hebben mazzel want we worden naar een andere rij verwezen en die gaat behoorlijk snel. Daardoor zijn we ook snel bij de 2e balie en is het nog mogelijk om op de vlucht van 17:50u mee te kunnen. We krijgen nieuwe boardingpassen en kunnen meteen onze bagage afgeven. Na een bezoekje aan Starbucks en Subway hebben we weer genoeg energie voor de volgende vlucht. In nog geen 4 uurtjes vliegen landen we dan eindelijk in San Francisco.

Zonder enige checks lopen we richting de bagageband waar de koffers al snel verschijnen. Dan gaan we op zoek naar het BART station waar we de metro richting downtown San Francisco pakken. Het is even puzzelen hoe we aan een kaartje kunnen komen. De automaat waar die moeten halen blinkt niet uit van duidelijkheid. Uiteindelijk kopen we 2 kaartjes van 10 dollar. De rit kost 8,65 maar er komt geen wisselgeld uit de automaat en aangezien we nog niet in het bezit zijn van klein geld moet het maar even zo.

Na een half uurtje stappen we uit bij de halte Embarcadero. Hier nemen we een taxi naar Lombard street waar ons motel zit. Lombard street is erg lang maar met het huisnummer 2707 komen we een heel eind. Aan het einde van de straat houden de nummers volgens de taxichauffeur bij 2690 op. Aangezien hij niet de weg richting de Golden Gate wil nemen, omdat daar geen afslagen meer zijn vragen we hem om links aan te houden. Het blijkt dat Lombard Street daar gewoon doorloopt en dat we zowat voor ons motel staan.

Na het inchecken in de Country Heart inn nemen we onze intrek in kamer 28. Dick en Tita hadden al een leuk welkomstbriefje voor ons achtergelaten bij de receptie. Die waren nameijk gisteren al op verkenningstocht geweest. Vermoeid duiken we ons bed in met de hoop dat we lekker tot morgenochtend vroeg door kunnen slapen. Helaas is de praktijk anders. Na 2 uur slaap zijn we al weer klaarwakker. De volgende uren brengen we door half slapend dan weer wakker. En we stappen dus al weer vroeg ons bed uit.

San Francisco

Aangezien we om 9 uur met Dick en Tita hebben afgesproken is er tijd voor een ander ontbijt dan de muffins die beneden bij de receptie staan. We lopen een stukje Lombard Street af en al gauw zien we een leuk zaakje waar we lekker scrambeled eggs nemen.

Als we terug bij het motel aankomen staan Dick en Tita al op ons te wachten. Het is leuk om ze weer te zien na bijna een half jaar. Ondanks dat we de verhalen op hun blog hebben gelezen en zo hebben meegeleefd met al hun belevenissen is het nu leuk om daar ook deel van uit te maken voor de komende 3 weekjes.

We besluiten als eerste richting de Golden Gate bridge te lopen. Waar we bij een kioskje een bakkie drinken. Dan lopen we via de kust richting Fisherman’s Wharf. Onderweg komen we bij Fort Mason bij een plek waar een soort volkstuintjes zijn. Heel apart zo midden in de stad. Hier vinden we ook onze eerste geocache van de vakantie.

Dan lopen we door een leuk parkje van waar we een mooi uitzicht hebben op Alcatraz. Helaas zat een bezoekje aan deze voormalige gevangenis er niet in.

Wat later komen we aan bij Fishermans Wharf. Ondanks dat we hier 20 jaar geleden ook zijn geweest komt het ons niet bekend meer voor. We lopen door een leuke straat, typisch Amerikaans, en het is een genot om mensen te kijken. Ook komt er zo nu en dan een grote brandweerwagen langs. Dat is ook altijd indrukwekkend. Eerst nemen we een kijkje bij een museum waar ze allemaal oude Arcade machines hebben. Ook hier een cache.



Dan gaan we richting pier 39. Tita trakteert ons op een heerlijk ijsje. Ik neem mijn favoriet mint chocolate en Rene gaat voor de vanille. Bij de pier aangekomen liggen er gelukkig meer zeeleeuwen dan 20 jaar geleden toen we er maar 1 hebben gezien. Het is leuk om te zien hoe ze met zijn allen op enkele pontons willen liggen terwijl er zoveel pontons liggen waar ze ruimte genoeg hebben. Maar nee hoor, ze duwen elkaar weg voor het beste plekje en kruipen over elkaar heen als er geen plek meer blijkt te zijn en dat onder een luidkeels gebrul. We kunnen er geen genoeg van krijgen.


Toch moeten we weer verder want er moet ook nog gewinkeld worden vandaag. Dus lopen we heuvel op heuvel af richting Union Square. Het winkelgebied in SF to be. We beginnen bij Macy. Maar omdat ik van wat ze hier verkopen niet veel op mijn lijstje heb staan gaan we eerst naar de bovenste etage waar de Cheesecake Factory zit. Aangezien Tita nog nooit Cheesecake op heeft en wij er dol op zijn moet er natuurlijk wel eerst een stuk taart gegeten worden. Helaas is de wachttijd ruim 40 minuten maar dit is wel de place to be dus hebben we dat er wel voor over. Het is moeilijk kiezen maar uiteindelijk hebben we allemaal een taartje naar onze eigen smaak. Heerlijk!

En dan is het toch echt tijd om te winkelen. Bij de Converse store is het moelijk kiezen. 6 leuke All Star gympen gezien uiteindelijk 3 paar voor Sandra en 1 paar voor Rene gekocht. Ook nog 2 leuke t-shirtjes erbij voor Sandra. Dan op naar de Puma store. 3 paar gympen voor Rene alsof het niets is. Ook bij Adidas geslaagd voor zwarte slippers voor Rene. Op de luchthaven waren Rene zijn wandelschoenen kapot gegaan. Een heel stuk van de hak scheurde eraf. We hebben het nog geprobeerd te lijmen maar ook dat stukje viel er helaas na een halve dag lopen er weer af. Dus de volgende stop werd bij de Timberland store met een paar mooie hoge Goretex wandelschoenen tot gevolg en dankzij de aankoop van nog een flesje onderhoudspul van 10 dollar kregen we een dusdanige korting waardoor de totale aankoop 30 dollar goedkoper werd. Het loopt al bijna tegen sluitingstijd als we Macy for men in lopen. Een nieuwe spijkerbroek voor Rene werd geen succes maar bij North Face was er wel een mooie trainingsbroek die we op de valreep nog konden afrekenen.

Shoppen maakt hongerig dus op zoek naar een restaurantje. Bij Tad’s Steakhouse een snelle en lekkere maaltijd gegeten en gelukkig precies op tijd want na ons stond er een hele rij te wachten. Aangezien SF nogal heuvelachtig is en we een behoorlijk eind van ons hotel zijn gaan we lopen naar de bushalte die zowel ons naar ons motel kan brengen en Dick en Tita naar de camping. Het was een lange rit maar het scheelde ons aardig wat km’s lopen.


Met de camper naar Yosemite

We zijn weer vroeg wakker en dommelen tot het tijd is om op te staan. Om acht uur komen Dick en Tita met de camper aanrijden. We laden onze spullen in en we rijden richting Hayward waar we eerst boodschappen gaan doen en daarna bij Road Bear onze camper op gaan halen.

We arriveren om kwart over 11 bij Road Bear waar we in het Nederlands een hele uitgebreide uitleg krijgen over onze camper. Afgezien van de kleuren een heel mooi exemplaar. Als we alles doorlopen hebben is het tijd om te vertrekken. De route leidt ons naar Yosemite NP. Het begin stuk is best druk qua verkeer en het is voor Rene wel weer even wennen om met zo’n grote bak rond te rijden. Maar het gaat prima en na een tijdje komen we ook in rustiger gebied.

Onderweg stoppen we nog een keer om wat boodschappen te doen omdat we nu ook weten wat voor inventaris we in de camper hebben weten we ook bijvoorbeeld wat voor soort koffie we moeten hebben. Ook nog even een aantal flessen water (zo'n 40 liter) ingeslagen.



Overnachten doen we op de Moccasin Point Recreation Area. We koppelen onze camper aan op de stroom en het water. En terwijl wij onze camper verder inrichten zorgen Dick en Tita voor een overheerlijk maaltje spaghetti die we uiteindelijk omdat het buiten en al heel snel donker is en het ook nog eens flink afkoeld bij ons in de camper opeten. Maar voor we gaan eten zien we nog 3 mule deer voorbij lopen die we natuurlijk even op de foto moeten zetten. Na de koffie nog onze film van Cambodja laten zien en dan is het tijd om naar bed te gaan.

Yosemite

Onze eerste nacht in de camper is helaas weer van korte duur dankzij onze jetlag. Kwart voor 3 klaar wakker. Om 5 uur maar opgestaan om onder een mooie sterren hemel nog wat yoga oefeningen te doen. Om 6 uur is Rene ook al op dus onder het genot van een bakkie maak ik maar alvast een start met het reisverslag. Buiten zien we nog een aantal wild turkeys voorbij komen. Dan douchen in onze camper en om half acht gaan we het ontbijt klaar maken. We zijn al aardig aan ons nieuwe onderkomen aan het wennen.

Vandaag staat de Tioga pass in Yosemite op het programma. Bij de ingang kopen we een National Park pass waarmee we ook de volgende Nationale Parken gewoon in kunnen zonder nog apart de fee te betalen.



Bij Tuolumne Grove parkeren we de campers en gaan we een wandeling maken. Het eerste deel is bergafwaarts alleen hebben we dan nog niet door hoe steil we eigenlijk afdalen. Hier bekijken we de mooie grote en gigantisch hoge bomen die hier te vinden zijn. Uiteindelijk hebben we 6 kilometer gelopen in 2 uur. Vermoeid komen we aan bij de camper waar we eerst maar even een lunch klaar maken. Na een maaltje meloen met ham hebben we weer genoeg energie om onze weg te vervolgen.

Als we verder onze weg vervolgen moeten we stoppen in verband met een road block. Het duurt 20 minuten voordat we weer verder kunnen en dus maar even de camper uit. Als het tijd is om verder te rijden volgen we pilot car totdat de wegwerkzaamheden weer voorbij zijn.


Yosemite heeft echt een van de mooiste landschappen die wij ooit hebben gezien en we genieten enorm van deze rit door dit park. Hier en daar stoppen we om wat foto’s te maken. Ook bij Olmsted Point genieten we weer van een schitterend uitzicht waar uiteraard ook weer vele plaatjes worden geschoten.




De campground die Tita in eerste instantie heeft uitgezocht kunnen we helaas niet vinden. Op de plek waar we denken dat hij moet zijn zit wel een andere campground die Lee Vining heet. Die heeft nog een aantal plekjes en we kiezen 2 mooie plekjes uit waar we naast elkaar kunnen staan. Tita maakt een heerlijk kampvuurtje en ondertussen snij ik de kipfilet in stukjes die ik later met saus en rijst bereid. Na het eten koelt het ondanks het warme vuurtje toch erg snel af en de koffie wordt daarom maar in de camper geserveerd.

Slapen in Death Valley

Wederom weer vroeg wakker, maar dat is niet zo gek want we lagen gisteravond al voor 9 uur op bed. Om 6 uur opgestaan. Niet lekker want het is stervenskoud in de camper. Omdat er nog 1 luikje open had gestaan is het binnen dus extra koud. Snel doen we de kachel aan en als het water warm is gaan we heerlijk douchen en doen we snel een aantal laagjes kleding aan. Dan het ontbijt klaar zetten in de camper want het is te koud om buiten te te zitten. We zetten lekker de oven aan om croisantjes te bakken. Helaas ben ik vergeten om bakpapier te kopen dus krullen de croisantjes een beetje om het rooster heen. Maar het gaat om de smaak dus we ik peuter ze van het rekje en leg ze op de bordjes. We moeten ze vlug opeten want ze koelen erg snel af.

Na het ontbijt besluiten we om vandaag tot Death Valley te rijden en in het park te overnachten. Dat is een behoorlijk eind rijden maar we zijn vroeg want om kwart over acht gaan we al op weg. We rijden echter maar een klein stukje want onze eerste stop is gepland bij Mono Lake. Het visitor centre laten we links liggen en we lopen meteen richting het meer. Dat is nog een behoorlijk eind weg dus we proberen via een korte rechtstreekse route er ook te komen.


Volgens Dick en Tita die eerder bij Mono Lake zijn geweest moet er een route zijn die je met de camper kunt rijden. Later blijkt dat dit op een andere plek is aan dit grote meer. Maar omdat we dat nu nog niet weten loopt Tita de steile heuvel die we net zijn afgelopen weer op om de camper te gaan halen. Dick, Rene en ik lopen door om dichter bij de mooie monolieten die in het water staan te komen. Aangezien wij, Rene en ik, in de veronderstelling waren dat we alleen maar bij een meer gingen kijken lopen we allebei op gympies en hebben we geen water meegenomen. Niet zo slim want deze steile lange wandeling vereist toch deze 2 ingredienten. Maar goed we lopen lekker door in de veronderstelling dat Tita ons zo komt halen met de camper zodat we de lange steile klim niet hoeven te maken. Helaas halen we het niet tot aan het meer want het laatste stuk is erg drassig en dat is niet zo fijn met onze schoenen van stof. Dus keren we om en klimmen we een stuk richting de eerste weg. Als we daar aankomen is daar echter geen Tita met de camper. Dan maar een stuk de weg volgen in de hoop dat we haar tegen komen. Dat gebeurt maar helaas is ze lopend want deze weg mocht zij niet met de camper in rijden. Er zit dus niets anders op dan de hoge heuvel naar het visitor center te beklimmen. Gelukkig had Tita wel water mee genomen en daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Eenmaal boven kleden we ons om naar onze korte broeken en t-shirts en dan kunnen we eindelijk aan de lange route richting Death Valley beginnen. Het is inmiddels 10 uur.


Na een paar uur rijden stoppen we in Bishop. Hier tanken we en doen we nog wat boodschappen. Dan rijden we naar Lone Pine waar we de afslag nemen naar Death Valley. We besluiten te overnachten op de campground van Stovepipe Wells, maar voor we daar zijn moeten we eerst nog een paar steile heuvels bedwingen. Het hoogste punt dat we bereiken is 4956 ft. Onderweg stoppen we op een aantal mooie uitzichtpunten. Naarmate we afdalen wordt het steeds warmer. En omdat onze campground op sea level ligt koelt het vanavond ook niet zoveel af. We gaan dus waarschijnlijk van de koudste plek naar de warmste plek van deze vakantie.


De naam ‘Vallei van de dood’ klinkt niet echt aanlokkelijk. In de zwarte bergen hebben de bergtoppen namen in stijl zoals lijkkist en begrafenis om vervolgens uit te komen op de golfbaan van de duivel, Hongerkloof, Slechtwatermeer of Poort naar de hel. Welke verhalen inspireren tot zulke verschrikkelijke verhalen? Een groep goudgravers probeerde in 1849 door het dal de goudmijnen te bereiken. Als snel waren ze door hun proviand heen en wanhopig verspreidden ze zich in alle richtingen op de vlucht uit het onvruchtbare woestijndal. Diversen kwamen om voordat ze de mijn bereikten. Wij hebben met onze volgetankte camper en genoeg proviand en water voor de komende dagen gelukkig voldoende kans van slagen deze barre tocht door de vallei te overleven.

Als we de camper op een mooi plekje op de parkeerplaatscampground hebben gezet en we de fee van 12 dollar hebben afgerekend zetten we onze stoeltjes en tafels in de zon en onder het genot van een heerlijke rose schrijf ik in een temperatuur van ongeveer 31 graden ons verslag van de afgelopen dagen.

Viva Las Vegas

Ook nu weer vroeg op en na een heerlijk ontbijt in het zonnetje zijn we klaar voor onze eerste dump van black en grey water en het inlaten van schoon water. Het gaat Rene goed af en dus zijn we al weer snel op weg om de mooie omgeving van Death Valley te gaan bekijken. De eerste stop is al snel. Hier mooie glooiende zandduinen. Samen met Tita lopen we ernaar toe om foto’s te maken. Dick blijft bij de camper om nog even de ramen een poetsbeurt te geven. We genieten van het mooie uitzicht en de warmte. Het belooft hier een hete dag te worden.



We rijden verder achter Dick aan en aangezien we hadden gezegd dat we bij elk toeristisch plekje willen stoppen gaat hij op een gegeven moment rechts af richting de Salt Creek Interpretive trail. Voordat we daar komen moeten we eerst een stuk onverharde weg af rijden. Niet fijn want alles in de camper schud en kraakt. Maar aangezien keren hier geen optie is, de weg is te smal, moeten we doorrijden. Gekeken of hier een cache is om dit ritje toch nog een beter doel te geven. Gelukkig is dat zo en dus betreden we de boardwalk om op zoek te gaan naar het bord met de informatie die we nodig hebben om de vragen te beantwoorden waarmee we deze virtuele cache kunnen loggen. Het is een leuke wandeling en al snel vinden we onze antwoorden.

Helaas moeten we ook weer terug over deze rammelweg en onderweg trillen de zijramen van de camper open en ook de tv moet nog eens extra vastgezet worden. We zijn blij dat we weer op de verharde weg zijn en spreken af dat we dit soort weggetjes niet meer zullen rijden met de camper. Dan maar geen mooi uitzichtpunt.

De volgende stop is bij Harmony Borax Works. Hier staan de restanten van een oude mijn waar van 1883 tot 1888 Borax, of hoe ze het vroeger noemden the white gold of the dessert, werd gewonnen. Als we om de mijn zijn gelopen willen we weer vertrekken, echter de camper van Dick en Tita is het daar niet mee eens en wil niet meer starten. Dick gaat op zoek naar de oorzaak. Hij kan het echter niet snel vinden en ondanks dat we hadden gezegd dat we met elkaar zouden wachten tot ze weer verder kunnen spreken we toch af dat wij eerst de route naar Badwater zullen rijden. Als het probleem snel wordt verholpen komen ze achter ons aan. Zo niet dan keren wij na verloop van tijd terug naar even verderop gelegen visitor center in Furnace Creek en als zij daar eventueel niet zouden zijn weer terug naar de Borax mijn omdat er dan echt een probleem zou zijn met de camper.


We hebben er niet helemaal een fijn gevoel bij maar omdat we verder ook niet kunnen helpen gaan we toch maar op pad. Aangekomen bij Badwater waar we de zoutvlakten van deze valley van dichtbij kunnen bekijken verbazen we ons erover dat er in vergelijk met 20 jaar geleden zo ontzettend veel veranderd is hier. Toen stonden er overal langs de weg watertorens waar je koelwater voor je auto kon pakken als dit nodig was. Toen mocht je ook niet zonder volle tank benzine en voldoende water het park in. Maar ook de zoutvlakte was toen (in onze gedachte) veel groter en dichter langs de weg. En die parkeerplaats met al die bussen vol toeristen zijn we toen zeker niet tegengekomen. Het is dus druk op de parkeerplaats maar gelukkig vinden we nog 1 plekje waar onze camper kan staan. Na een boterhammetje eten stappen we uit en maken we een foto bij het bord dat het laagste punt onder zeeniveau van Amerika aangeeft. Een lachertje natuurlijk voor ons Nederlanders maar goed als je hier dan toch bent… Het water van Badwater is erg zout en de man die hier vroeger was aangekomen om zijn ezel te laten drinken vond het maar slecht water toen de ezel dit niet luste. Er staan nog een klein poeltje waar we ook een foto van nemen. We lopen verder over de zoutvlakte. Aan het einde meer zout maar door al het toerisme flink plat gelopen en de omgeving waar niet gelopen mag worden is niet zo wit als dat het vroeger was. Maar al met al wel een mooie omgeving dus we genieten weer volop. Zeker als we op de terugweg naar de camper ook nog Dick en Tita zien aankomen. Dick heeft allerlei draadjes losgemaakt, switches omgezet en alles weer aangesloten waarna de motor gelukkig weer wilde starten en ze dus niet veel tijd hebben verloren.



Gezamenlijk rijden we terug in de richting van Furnace Creek omdat we als we de route zuidwaarts zouden rijden naar Las Vegas veel te veel om zouden moeten rijden. Een aantal stops laten we voor wat het is. We hadden graag naar the Devils Golfcourse gewild maar ook hier moet eerst een onverharde weg worden gereden en daar hebben we echt geen zin in. Wel stoppen we nog bij Golden Canyon waar we in de hitte nog een wandeling maken om de rode rotsen aan het einde te zien. We zijn blij met elk strookje schaduw dat we zien en aan het einde van de route keren we om en lopen we rustig weer terug naar de koele camper.


Na een stop bij het visitor center is het echt tijd geworden om richting Vegas te gaan rijden. Een lange saaie weg voor de boeg. Onduidelijkheid met de kaart die iets anders aangeeft dan onze navigatie zorgt ervoor dat we nog even verkeerd rijden maar gelukkig konden we na een paar mile keren en uiteindelijk toch de goede weg inrijden.

We naderen Las Vegas. Ook dit stadje heeft in de loop der jaren niet stil gestaan. Kwamen wij 20 jaar geleden op een kleine weg aangereden en zagen we een zwarte piramide in aanbouw staan. Nu grote snelwegen met vierbaansknooppunten er omheen. De piramide valt weg tussen de nog hogere gebouwen die er omheen zijn gebouwd. Echt bizar. Na enig oponthoud door file en wegwerkzaamheden arriveren we rond 6 uur op Arizona Charlie’s RV Park. We krijgen een plekje toegewezen en als de campers recht staan besluiten we toch maar niet de bustocht van een uur te maken om naar de Strip in Vegas te gaan. In plaats daarvan maak ik een soort van shoarma klaar en eten we als enige buiten. De Amerikanen hier op de camping zitten namelijk allemaal binnen.