Page

Vannacht valt de eerste regen van de vakantie. Gelukkig staat er geen wandeling op het programma vandaag maar een lange, lange reisdag. Hopelijk halen we het helemaal tot Page. Het plan is om te overnachten op het terrein van de Walmart. En als we daar dan toch zijn hier eens flink te gaan shoppen.

Mexican HatDe eerste stop maken we in Blanding. Even een plaspauze in de camper. We hoopten dat er in Blanding een Starbuck’s of ander koffiehuisje zou zijn maar helaas is dat niet het geval. Vlak voordat we het dorpje uit rijden stoppen we nog even in een achteraf straatje. Na een paar minuten zien we de camper van Dick en Tita voorbij rijden. Zij hebben ons niet gezien.

We rijden verder. Omdat er verderop oponthoud is vanwege wegwerkzaamheden rijden we al weer snel achter Dick en Tita. Gezamenlijk maken we een stop in Mexican Hat en fotograferen de gelijknamige rots.

Daarna komen we door Monument Valley. Jammer genoeg geen stralend blauwe hemel maar een grauwe lucht waardoor de foto’s van de rotsen niet zo erg mooi uitkomen. Helaas is het niet anders. Na enkele fotostops rijden we Utah uit en Arizona in.

Monument Valley

Milkshake bij de MacWe stoppen in Kayenta om een cache te zoeken bij de plaatselijke bibliotheek zodat we een digitale souvenir van Arizona krijgen. Aangezien we ook een bord van Mc Donalds hebben gezien besluiten we daar te stoppen voor een milkshake. Ook hier weer 1 met slagroom en een kers erop. Jammer genoeg wisten we niet dat er verderop een Sonic was anders hadden we daar gestopt voor een milkshake.

We rijden in ieder geval wel het mooie weer tegemoet en zo’n 268 mile (430 km) later parkeren we op het parkeerterrein van de Wallmart in Page.

Tita informeert of we hier vannacht kunnen blijven staan en dat mag. Vervolgens doen we allemaal wat voor ons zelf. Rene duikt op een stoel in zijn boek, Tita schrijft wat aan haar reisverslag. Dick doet wat klusjes en ik kijk hoe we de komende route zo kunnen maken dat we geen lange stukken meer hoeven te rijden richting San Francisco. Een uitdaging want het aantal dagen is niet veel meer en het aantal km’s nog wel.

Een telefoontje naar het reserveringskantoor voor een tour naar Antelope Canyon leert ons dat de tour die wij willen nemen al vol is. We hebben nog keus tussen een tour om 8 am of 1:30 pm. Aangezien de tour bijna een uur en drie kwartier in beslag neemt valt die laatste af. Want dan kunnen we niet meer naar Horseshoe Bend en door naar Flagstaff waardoor die km’s weer over de volgende dagen moeten worden verdeeld. Die om 8 uur valt af omdat gezien het jaargetijde de zon om die tijd nog niet zo hoog zal staan dat die mooi in de Canyon zal schijnen. En dat is weer nodig om die spectaculaire foto’s te maken. We besluiten daarom Antelope Canyon over te slaan en meer tijd door te gaan brengen bij Horseshoe Bend.

Als dat allemaal is beslist is het inmiddels 18:00u geworden. Tijd om de Wallmart onveilig te maken. Dick blijft bij de camper, Tita en ik gaan shoppen en Rene waagt ook een kijkje. Ik hoop dat ik mijn favoriete papermate pennen hier kan kopen. Helaas hebben ze hier alleen de zwarte variant in grote verpakking maar daar neem ik er dan wel een paar van mee. Hopelijk komen we later op de route nog een wallmart tegen waar ze de blauwe pennen verkopen. Uiteindelijk is ons wagentje niet zo erg vol als we naar de kassa’s gaan. Rene wilde nog een scheerapparaat kopen maar na een check op internet later blijkt die qua geld niet veel te schelen met het exemplaar dat in Nederland te koop is. En omdat het niet handig is met de stekker koopt hij deze toch maar niet. Hij is wel geslaagd voor een leuke zonnebril die hij voor 10 dollar niet kon laten liggen. Ik koop nog een lekker warm fleece jack en Tita vertrekt met een lippenbalsem. Zo hebben we toch nog wat gekocht.

Wallemart terrein in Page

Het is donker als we terug naar de camper lopen. En in de verte zien we een bliksemschicht. Het blijkt noodweer geweest te zijn terwijl wij aan het shoppen waren. Niets van gemerkt. Gelukkig is het nu weer droog en niet zo koud. Ik maak snel wat witlof met ham en kaas in de wok klaar en met garlic aardappelpuree erbij genieten we van een snelle warme maaltijd.

Na de koffie duiken we snel onze bedjes in. Onder het dekbed te warm, boven het dekbed te koud, raampje open te veel herrie en ook weer te koud. Kortom een nachtje met niet veel slaap. Om 4:15 besluit ik mijn bed maar uit te gaan en verder te gaan met mijn reisverslag.

Horsehoe Bend en Flagstaff

Omdat we niet naar Antelope canyon hebben we de tijd en nadat we nog even bij Walmart wat laatste boodschapjes doen rijden we naar Horseshoe bend. Helaas staat ook hier de zon niet hoog genoeg en is er een groot deel van de het water om de rots in de vorm van een hoefijzer in de schaduw. We klimmen over de rotsen en maken hier heel wat foto’s.

Horseshoe Bend

Horseshoe Bend

Er liggen hier ook 3 traditional caches die we willen pakken. Helaas de eerste ligt helemaal beneden en moet met een kano worden benaderd. Dat gaat dus niet lukken. Voor de andere moeten we helemaal naar de andere kant lopen. Op een gegeven moment komen we bij een spleet in de rotsen uit waar we niet overheen kunnen. Ook staat er een hekwerk. Hier gaan we ook niet overheen. Het blijkt dat deze cache bij een ander uitzicht punt ligt. Dus lopen we een alternatieve route naar de parkeerplaats en lopen dan door naar de ingang bij de snelweg waar aan de overkant een cache ligt die we wel kunnen pakken. Hij is nog leuk gemaakt ook. Vlakbij een graf van iemand die we anders nooit hadden gezien. Na het loggen nog bij 2 andere gedenktekens gekeken en toen in de camper gestapt en gekeken of we op de andere parkeerplaats konden komen. Dit was helaas niet het geveal en dus besluiten we om te draaien en aan de lange saaie route naar Flagstaff te beginnen.

Cachen bij Horseshoe BendCachen bij Horseshoe BendCachen bij Horseshoe Bend

Outback Steakhouse
Aangekomen op de campground moeten we even wachten want de office is even gesloten. Uiteindelijk komt er iemand en kunnen we ons inschrijven. We zetten de campers op de juiste plekken en genieten nog even lekker van het zonnetje.

Eten bij Outback restaurant als kado voor Dick zijn verjaardag. Het is net zoals 2 jaar geleden weer erg lekker. Dit is toch wel een favoriet van ons.


Route 66

Vandaag staat de route 66 op het programma. We maken eerst nog een stop onderweg in het kleine plaatsje Ash Fork. Hier is een route 66 museumpje maar dat is vanwege het weekend gesloten. We praten nog wat met een man die op het terrein rondloopt en hij verteld ons welke afslag we het beste kunnen nemen. Na een tijdje de route gevolgd te hebben stoppen we in het plaatsje Seligman.

Route 66 SeligmanRoute 66 SeligmanRoute 66 SeligmanRoute 66 Seligman

Hier typische route 66 souvenirswinkeltjes, de een nog meer nep dan de andere. Maar dan weer zo dat het erg leuk is. Hier even een cache gedaan en wat geshopt. Bij Roadrunner een heerlijke capo en chai tea gedronken en Nate’s hot dogs gegeten. Rene had de salsa dog en ik 1 met ui, kaas en mayo. Erg lekker. Hier niet shoppen voor souvenirs want de tas die ik in het eerste zaakje voor 8 dollar 50 heb gekocht kost hier het dubbele.

Route 66 SeligmanRoute 66 SeligmanRoute 66 SeligmanRoute 66 Seligman

We rijden verder met de autoradio op Heart of Route 66 radio KZKE 95,1 of 103,3) heerlijke ouwe lullen muziek die perfect bij deze weg past.

De volgende stop maken we in Hackberry. Hier 1 winkeltje waar we buiten in de oven van een oud fornuis een cache vinden. Hier zijn onder andere de toiletten een bezienswaardigheid en ik koop er ook nog een trui en een zakhorloge. Buiten staan veel oude auto’s die natuuriijk ook nog even op de foto moeten.

Route 66 HackberryRoute 66 HackberryDSC07617.JPGRoute 66 HackberryRoute 66 HackberryRoute 66 Hackberry

We besluiten niet in Kingman te gaan overnachten maar door te rijden naar Bullhead City zodat we onderweg ook nog een stop kunnen maken in Oatman. Op de kaart is dit een klein stukje maar het blijkt uiteindelijk een kronkelige bergweg te zijn waar je op sommige stukken maar 15 mile per uur mocht rijden. Het is wel een hele leuke tocht. Het is gezellig druk in het bizarre spookstadje met ezeltjes die achter gebleven zijn uit de tijd dat ze nog als lastdier in de goudmijnen werden gebruikt. Er loopt zelfs een ezeltje rond dat 4 weken geleden geboren is, herkenbaar aan de sticker die op zijn hoofd is geplakt en waarop stsaat dat deze niet gevoerd mag worden. Hij drinkt namelijk nog bij zijn moeder. We lopen rond en nemen de tijd maar moeten op een gegeven moment toch vertrekken omdat we toch wel voor het donker een campground willen vinden.

OatmanOatmanOatmanOatmanOatmanOatmanOatman

Het is nog een aantal mile rijden naar Bullhead City en Tita had gezegd dat de campground iets met River was. In het boek gekeken bleken er 4 of 5 camping het woord river in hun naam te hebben dus op een gegeven moment maar geseind dat zij voorop moeten rijden en uiteindelijk rijden we een campground op waar meteen al 2 plekjes naast elkaar vrij zijn. Rene en Dick zetten de campers recht op hun plaats en sluiten alles aan als Tita en ik het papierwerk afwikkelen. ’s-Avonds eten we ovenvlees met gebakken aardappeltjes en gewokte groenten. Het is heerijk weer dus lang buiten zitten.

Bullhead CityBullhead City

Las Vegas

Voordat we uit Bullhead City vertrekken doen we nog even snel een was tijdens het ontbijt. Als alles weer schoon is en opgeborgen vertrekken we richting Las Vegas waar we rond het middaguur aankomen. We drinken een bakkie koffie en thee met een muffin en pakken dan onze spullen om met de bus naar de Strip (Main Street) Las Vegas te gaan. We komen erachter dat het goedkoper is om een dagkaart te kopen voor 5 dollar. Hiervoor heb je eigenlijk wel een local ID nodig. Maar als we voor zowel de heen als de terugweg losse kaartjes moeten kopen zijn we veel meer dan het driedubbele kwijt dus we wagen de gok. Dit pakt goed uit want zowel op de heen als de terugweg wordt er in geen van de bussen naar een legitimatie gevraagd. Een goede besparing dus.

De busreis op zich is al een belevenis. Al voordat de bus komt raakt Tita in gesprek met een vrouw die duidelijk dronken is. Ook in de bus gaan er allerlei mensen tegen haar kletsen. Als er bij een halte iemand in een rolstoel is moeten Dick en ik opstaan zodat de stoelen kunnen worden opgeklapt en de rolstoel met spanbanden kan worden vastgezet. Dick gaat op de plek van Tita zitten en mag ‘gezellig’ met de vrouw waar hij naast komt te zitten het gesprek voortzetten. Tita en ik vinden uiteindelijk een plekje verderop in de bus. Bij het overstap station stappen we op de CDX. Een express bus die ons naar de strip zal brengen. We stappen uit bij de Fashion Mall. Hier hoop ik nog de Chuck Taylor Metallic Tri panel All Stars die ik niet in San Francisco heb gekocht toch nog te bemachtigen. We struinen alle warenhuizen en schoenenwinkels af. Rene en Dick haken af als we langs een koffiezaakje komen, Tita en ik gaan nog even door maar helaas komen we zonder de gewilde schoenen terug.

Las VegasLas VegasLas VegasLas Vegas

Dan is het tijd om ons in het rumoerige leven van Las Vegas te begeven. We lopen de strip af en bekijken de meeste casino’s van buiten en een aantal van binnen. We zien de borden met de artiesten die hier optreden en wat een vergane glorie. Olivia Newton John die nog steeds op het Grease succes moet teren en zo zijn er nog veel meer. In de casino’s de mensen die met sigaret en drankje in de hand hun geld vergokken in de hoop op winst. Wij hebben niemand zien winnen.

Las Vegas

Het is een eind lopen maar uiteindelijk komen we aan bij New York New York. Hier zit een Ierse pub waar je volgens Tita lekker kunt eten. Rene neemt de kip en de rest neemt de Fish and Chips. Erg lekker.
Vervolgens waagt Tita ook nog een gokje. Ze snapt echter niets van al die apparaten en doet maar wat. Na het vergokken van nog geen 2 dollar is het wel genoeg voor haar en lopen we verder.

Las VegasLas Vegas
Las VegasLas VegasLas VegasLas VegasLas VegasLas Vegas

Inmiddels is het donker geworden en we worden overladen door alle lichtjes die van de casino’s afspatten. We lopen naar de overkant. Dit is duidelijk de oudere en goedkopere kant van de strip. Bij de M&M store kopen we 2 kleine zakjes met hele dure M&M. Voor mij met mint smaak voor Rene de nieuw uitgekomen witte chocolade M&M’s. Dan door naar de Coca Cola Store. Hier maar niets meer gekocht.

Las VegasLas VegasLas Vegas

We willen ook graag nog een kijkje nemen in de Venetian. Daar lopen we via de Rialto brug het casino binnen. Het dak ziet eruit alsof het een blauwe hemel is en ook alsof het gewoon dag is. De gondels die langs komen varen hebben gondeliers die wel zingen. Dat hadden wij in Venetie niet eens. Ze hoeven echter niet zelf te varen. Twee knoppen op de gondel kunnen met de voet worden bediend voor harder en zachter. Ze hoeven alleen maar een beetje bij te sturen. Op het San Marco plein is het donker geworden. Het daglicht heeft plaatsgemaakt voor de nacht. Heel apart en mooi om te zien.

Las VegasLas Vegas

We hebben al een behoorlijk stuk gewandeld en zijn blij als we weer bij de bushalte van de Fashion Mall aankomen. Er komt een bus aan, het is niet de express bus die bij wat minder haltes stopt maar de reguliere bus. We besluiten die toch te nemen. Het is druk maar na een paar halte hebben we toch een plekje om te zitten. De chaufeuze heeft humor en bij elke stop heeft ze wel een grap te vertellen over het casino dat er in de buurt zit of over 1 van de passagiers. Bij het overstap station is het even wachten op de BHX, de Boulder Highway Express bus. Het is inmiddels al laat. Terwijl we wachten zien we de meest trieste gevallen rondlopen. Dit is ook Las Vegas.

Het is bij 12 uur als we weer op Arizona Charlie aankomen en we duiken meteen onze campers en onze bedjes in. Morgen een uurtje uitslapen.

Mojave

Wallmart Boulder hwyHelaas zit het leukste deel van de reis er inmiddels op. We hebben nog 3 dagen om zo’n 550 miles te overbruggen. We moeten dan dicht in de buurt van Hayward overnachten omdat we donderdagochtend vroeg bij Roadbear moeten zijn om de camper weer in te leveren. Maar voordat we vertrekken rijden we nog even naar de Walmart een stukje verderop op de Boulder Hwy om te zien of daar de blauwe Papermate pennen in groot verpakking te koop zijn. Helaas ook hier alleen de zwarte pennen.
Nadat we nog een pak sap hebben gepakt en even naar de peptalk van de Waltmart medewerkers hebben gekeken rekenen we af en gaan we nog even tanken. Het was even zoeken waar de ingang was en dat hield in dat we nog een paar straten om moesten rijden. Bij het winkeltje betaald met de creditcard en de kassamedewerker heeft me in de korte tijd wel 6 of 7 keer Honey genoemd. Maar goed, tank weer vol dus we kunnen op weg. Het eerste stuk door Vegas is nog wel interessant maar de rest van de snelweg is een lange saaie route door de woestijn.

De eerste stop die we maken is in de buurt van Baker. Daar is een earthcache wat op papier heel leuk leek maar waar we toen we er aan kwamen heel erg verdrietig van werden. Wat een dump plek met oude matrassen en autobanden. Van een mooie omgeving was niet te spreken dus heb ik maar besloten deze maar niet te gaan loggen.

Om de route wat te onderbreken nog een stopplek afgesproken bij een cache in Barstow. Dit was een traditional en deze was snel gevonden. Ook niet de mooiste plek maar wel een stuk beter dan de vorige.

We vervolgen onze route en na een oponthoud van 10 minuten vanwege wegwerkzaamheden en 1 keer fout rijden omdat we de afslag misten vanwege dat het huisnummer niet goed door de navigatie werd gepakt kwamen we uiteindelijk rond 16:15u aan in Mojave op het Sierra Trail RV Park. Ik boek de laatste 2 plekjes naast elkaar bij de beheerder terwijl Rene de camper alvast zo goed mogelijk op zijn plek zet. Als we aangekoppeld zijn, de tafels en stoeltjes hebben buiten gezet en een lekker drankje en hapje hebben gemaakt komen ook Dick en Tita aanrijden. We zitten nog heerlijk in het zonnetje en eten pasta buiten. De temperatuur is nog heerlijk.

Morro Bay

Na het ontbijt gaan we kijken welke route we gaan rijden. Er zijn verschillende mogelijkheden maar de meeste zijn saaie interstates. Omdat het qua afstand niet al te veel scheelt en het dus haalbaar is besluiten we naar de kust te rijden om vervolgens via highway 1 naar San Francisco te gaan. Om aan de kust te komen zijn er 2 routes. Een rechte route de 46 en een kronkelroute de 58. Rene verwacht dat de kronkelroute een bergroute is maar volgens Dick is het op de kaart wit en dus een vlakke weg. Het wordt dus de 58. Aan deze weg zit het plaatsje Simmler en dat wordt onze afspreekplaats.

We worden door de campground beheerders uitgezwaaid en we rijden richting Bakersfield. Daar zoeken we een tankstation en gooien de camper nog maar eens vol.

Het is een afwisselende weg met eerst veel windmolenparken waar van maar weinig windmolens het doen. Bij het dorpje McKittrick rijden we over de petroleum highway. Hier wordt nog olie uit de grond gepompt. Daarna komen we langs de California Solar Range waar we velden vol met zonnepanelen zien.

OnderwegOnderwegSimmler

Het is een leuke route die, jawel behoorlijk door de bergen rijdt. Als we in de buurt van Simmler komen verwachten we toen we vertrokken een behoorlijke Amerikaanse straat met afslagen voor eten, tanken en overnachtingsmogelijkheden. Nu we dichterbij komen vragen we af of er wel een dorp ligt. Uiteindelijk staan er ongeveer 5 ranges en dan heb je het wel gehad. We stoppen langs de kant van de weg en zetten de stoeltjes in de zon achter de camper. Met een boterhammetje, een beker melk en internet op onze telefoon via de mifi wachten we tot Dick en Tita er weer bij zijn. Dan duurt zo’n 23 minuutjes. We spreken het vervolg van onze route af. Vanaf Santa Margarita rijden we via de 101 naar de 41 en eindigen we in Morro Bay. We zijn aangekomen bij de kust en nemen een kijkje bij de haven. We slenteren even langs de boulevard en lopen wat souvenir winkeltjes in maar kopen niets ervan. Wel nemen we een ijsje en lopen dan terug naar de campers.

SimmlerOnderweg
Morro BayMorro Bay

Een stukje verderop is een state park en we besluiten daar te gaan kijken of we een mooi plekje voor de nacht kunnen vinden. Het zijn best dure plekken zonder stroom en afvoer maar als we een plekje kunnen vinden waar we de 2 campers samen neer kunnen zetten is het goedkoper. We rijden 2x de campground rond en bekijken de nummers die zijn opgegeven. Ze zijn helaas allemaal te krap voor 2 campers. Uiteindelijk zien we plekje 108. Deze is groot genoeg maar eigenlijk bestemd voor gehandicapten. Tita gaat toch proberen om dit plekje te bemachtigen. Omdat ze al enkele keren heen en weer is gerend tussen verschillende plekjes en de office hebben ze als coulance de plek aan ons toegewezen. Lekker hoor, hoeven we in ieder geval niet verder te reizen. Het mooie is dat we hier ook onze worstjes op een kampvuurtje klaar kunnen maken. Dat was deze reis nog niet gelukt. Of het was te koud, of er mocht geen vuurtje worden gemaakt. Er was altijd wel iets. Nu op de valreep toch nog de mogelijkheid.

State ParkState Park

Via de kustweg terug naar San Francisco

Woensdag 15 oktober rijden we na het ontbijt weg uit Morro bay en nemen we de kustweg terug naar San Francisco. Uiteindelijk arriveren we bij het vista point waar de Sea Elephants zich bevinden. Op dit moment zien we alleen de juveniles (jonge en 1-jarigen). Wat een schitterend gezicht. We blijven hier een tijdje genieten van deze leuke en ook enkele andere beesten.


Langzaam vervolgen we onze route over deze bochtige kustweg en hebben een schitterend zicht op de omgeving. Maar dan verlaten we de kust en rijden we het binnenland in waar we net ten zuiden van Silicon Valley een campground vinden. Er zijn geen twee plekken meer naast elkaar maar gelukkig kunnen we wel bij elkaar in de buurt staan. Helaas is het nu toch echt tijd om alle spullen weer in te pakken. Na een heerlijke pasta maaltijd en nog een bakkie te hebben gedronken gaan we naar bed. Morgen gaat de wekker al vroeg want om tien uur moeten willen we bij Road Bear zijn om de camper in te leveren en dat is nog zo’n 48 mile hier vandaan.



Na een snel ontbijt rijden we om 8.15 uur weg van de campground en na getankt te hebben in het drukke verkeer naar San Jose. Gelukkig stopt na 20 minuten de file en kunnen we het laatste stukje gewoon doorrijden en zelfs met opnieuw voltanken met gas en propaan lukt het ons om exact om tien uur bij “Road Bear” te arriveren. Een half uur voor het uiterste inlever tijdstip.

De inname procedure neemt weinig tijd in beslag zodat we binnen een half uur weer in de camper van Dick en Tita zitten op weg naar Silicon Valley. We willen allemaal wel het hoofdkwartier van Apple zien. Helaas komen we er op een beroerd moment, net nu een nieuwe Apple I-Mac Air wordt gepresenteerd zodat het vol staat met camera wagens en alle parkings overladen zijn.
Dus rijden we maar verder en gaan we nog op zoek naar een grote Mall. Dat blijkt niet mee te vallen zonder adres maar uiteindelijk vinden in San Mateo een Mall maar die heeft helaas niet de gewenste winkels heeft zodat we er ook snel weer weg zijn.
We zitten nu vlakbij ons hotel en checken alvast in zodat we de koffers kwijt zijn.



Dan stappen we weer de camper in om mee te liften tot Market street in San Francisco. Daar neme we afscheid van Tita en Dick die nog lekker verder mogen reizen in dit mooie land. Wij doen nog de laatste inkopen en en nemen dan de shuttle bus terug naar het hotel waar we nog een hapje eten in de buurt.